මේ රට අපේ තමා ඒත් !

අපිටත් මේ රට හදන්න යමක් කරන්න පුළුවන් කියලා හිතුනේ... මම ලියූ මෙන්න මේ පෝස්ට් එකට.. සහ මුහුණු පොතේ ලියූ මේ "මගී ආරක්ෂාව ගැන නොසිතන්නේ ඇයි - https://anithkona.blogspot.sg/2017/03/blog-post_16.html    සටහනට ඉක්මන් ප්‍රතිචාර ලැබී තිබෙනු දකින්න ලැබුනම යි.

 දැන් ඔය නිදහස් චතුරශ්‍රයේ නිදහසේ ඉන්න දෙන්න කියලා කෑ ගැහුවා වගේ කට්ටිය මෙහෙම දකින අඩු ලුහුඬු කම් ගැන වැඩියෙන් ලීවොත් මේවා අපිටම හදා ගන්න පුළුවන් නේද කියාත් හිතුනා.  මෙන්න ඒ පෙර  ලිපිය -

වැරදි හදා ගන්න ඉක්මනින් ක්‍රියාත්මක වුනු ඔවුන්ට ස්තූතියි... කලින් පාර අසල ගොඩ ගැසූ පස් කඳු නැති අතර තාවකාලික පටි යොදා වලවල් සලකුණු කර මගීන්ට යෑමට පාරක් පාදා තිබුනේ මෙලෙසයි. හොඳටම ප්‍රවේසම් සහිත නැති වුනත් මේ වෑයමට ස්තූතියි.

ඒ වගේම තවත් යමක් සටහන් කරන්නයි කියලත් මතක් වුනා... මා සේවය කරන රෝහලේ විශේෂයෙන් මම වැඩ කරන වාට්ටුවේ විවිධ අවශ්‍යතා සැරෙන් සැරේ මම මුහුණු පොත ඔස්සේ දැනුවත් කරනවා.. එතකොට මගේ පාසැල් මිතුරන් බ්ලොග් මිතුරන් විටින් විට ඔවුන්ට හැකි අයුරින් යම් යම් උදව් කර තිබෙනවා.
ඔහොම කතා බහ යන අතරේ, එක්තරා  හිතවත් මාධ්‍යවේදී සොයුරෙක් මට කියනවා, අපි ඇවිත් ශ්‍රමදානයක් කරන්නම් කියලා...

ඔය අතරේ අපට මතක් වෙනවා වාට්ටුවේ ඇඳන් ළදරු ඇඳන් එහෙම තීන්ත ගාලා පිළිසකර කළ යුතු බව...
"ඉතින් දැම්ම රෝහලේ නඩත්තු අංශෙට ඔය වැඩේ  කරන්න බැරි වෙයි කියලා කීවේ" කියලා අන්තිම සාකච්ජා වලදී
"අපිට පුළුවන්නම් කරගන්න තීන්ත දෙන්නම් කීවා රෝහලෙන් " යන්න ඇසුනම, අපේ විශේෂඥ වෛද්‍යතුමියත් අපිට බැරිද තීන්ත ගාන්න කට්ටියක් හොයා ගන්න කියලා අහද්දී මම කලින් ම "නංගී අපි ඇවිත් ශ්‍රමදානයක් කරන්නම් , ඔය තීන්ත ගාන වැඩ වගේ" යැයි අපිට ශ්‍රමදානය ගැන මතක් කළ පිරිස ගැන කීවා.
කොහොම හරි පේන්ට් ගන් දෙකක්ද සොයා ගෙන බොහොම අමාරුවෙන් සූ ගාලා පස් දෙනෙක් වගේ පිරිසක් සොයාගෙන ( එන්නම් කියලා නෑවිත් සිටි පිරිසකුත් හිටියා )

අන්තිමේ අපි කොහොම හරි ඉන්න පිරිස සේරම එකතු කරගෙන මේ වැඩේට බැස්සා.... මමත්  ඇතුලුව. වාට්ටුවේ සියලුම කොට් සහ බෙඩ්ස් නම් සේරම පේන්ට් කර ගත්තා.
මුහුණු පොතෙන් පමණක් දැනගෙන හිටි පතිරණ අයියා, තුෂාර, සාරංග, දසුන් ගම්ලත්, කමි සහ බොහෝ දෙනෙක් ස්වේච්ජාවෙන් ඇවිත් අපට උදව් කළා.
එහෙම නොවෙන්න අදටත් අපේ වාට්ටුවේ පරණ තීන්ත කෑලි කැඩෙන දරුවන් දත් ගහනකොට ඒවා බඩට ද යන අර පරණ තීන්ත ඇති ඇඳන් ළඳරු කොට් තියෙන්නට පුළුවනි.
 මේ සටහන ලියැවුනේ කුණු කන්ද කඩන් වැටෙන්න කළින්. ඒත් ඒ කුණු කන්ද ඇති ප්‍රදේශයේම මූලික රෝහලක වැඩ කරන මට පසුගිය අවුරුද්දේ ගංවතුර කාලේ කනින් කොනින් ඇසුනේ කුණු කන්ද ජර්මනියට බාර දෙන්නට යන බවත් අවුරුද්දකින් බැලුවොත් ඔතන කන්දක් නොතිබෙන්න පුළුවන් බවත් ය. අනේ මන්දා ඒ කියන කතා කොහොම වුනත් අන්තිමේ ඉතා ප්‍රබල සෞඛ්‍ය තර්ජනයක් ව පැවති කුණු කසල පිරිච්ච මේ ප්‍රදේශය , ඊටත් වඩා ඛේදනීය තත්වයක් ඇති කරමින් නාය ගියේ ජීවිත රැසක් බිල්ලට ගනිමින්.
කුඩා කාලයේ , ජර්මනිය ප්‍රංශය වැනි රටවල සංචාරය කරද්දී මම දුටුවේ ඔවුන් ඉතා පුදුම සහගත ලෙස කුණු බක්කි කිහිපයක බෝතල් වෙනම, ප්ලාස්ටික් පොළිතීන් වෙනම සහ දිරන ආහාර ද්‍රව්‍ය වෙනම බැහැර කරන බවය.
ජර්මනියේ නැන්දා උනත් "ඔන්න පුතේ මේකට දිරන කෑම ජාති, මේකට පොලිතීන් කොළ කඩදහි..." කියා අපි ගිය දවසෙම කසළ බැහැර කරන අන්දම පැහැදිලි කර දුන්නා මේ එක්දහස් නමසිය අනූ ගණන් වලදී. "බැරි වෙලාවත් පොලිතීන් කොළයක් වැටුනොත් මේකට.." කියා මම ඇහුවම නැන්දා කිව්වේ එතකොට දඩ ගහන බවත් එහෙම බැරි විම් නම් කොහෙත්ම සිදු කළ යුතු නැති දෙයක් බවත් ය.

 මට මතකයි එකල මට දී තිබුනු කැමරාවෙන් (ඩිජිටල් නොවන) රීල් දමා පාවිච්චි කරන කැමරාවෙන් මම මේ කුණු බක්කි වල ෆොටෝ එහෙමත් ගත්තා. ඇයි මේ ෆොටෝ නාස්ති කරන්නේ කියලා අහද්දී වැඩිහිටියන් මම කීවේ, "නේචර් ක්ලබ් එකේදී මේවා පෙන්වලා අපේ ඉස්කෝලෙත් මෙහෙමෙ වැඩක් කරන්න ඕනෙ" කියලයි.
ඔව් , නැවත පැමිණි පසු අපි එවැනි දේවල් පාසැලේ ක්‍රියාත්මක කළා , ඒක මම හිතන්නේ සුළු කාලයකට පමණක් ක්‍රියාත්මක වී නිලතල මාරුවත් සමග හෝ යම්කිසි ප්‍රශ්නයක් මත ඇණහිටියා. ඒ ගැන මතකය අඩුයි. පාසැල් කාලයේ  ඇතැම් සංසිද්ධීන් අමතකම වෙලා ගිහින්.

කසළ නිසි අන්දමින් බැහැර කළ යුතුයි. යුතුමයි. දැන් මා වෙසෙන කැළණිය ප්‍රදේශයේ නම් පොළිතීන් කඩදහි වෙනම එකතු කරන අතර, දිරන ආහාර ද්‍රව්‍ය වෙනම එකතු කරනවා. එකතු කරන පිරිස කීවේ එම ආහාර ද්‍රව්‍ය ඌරු කොටු සඳහා ලබා දෙන බවය.

කුණු වෙන් කළ යුතුමය ! ප්ලාස්ටික් යකඩ නොදිරන දෑ නැවත ප්‍රතිචක්‍රීකරණය කළ හැකි ලෙස වෙන් කර ගත යුතුය. දැන් වෙන්නේ සේරම එක ගොඩේ ගොඩ ගසන එක හෝ වල දමන එක, පස් පුරවන එක. මම හිතන්නේ නෑ ඒකෙන් මහ පොළවට සෙතක් වේවි කියලා.
අනික, කුණු ගැන වදවෙන එක අපි කාගේත් යුතුකම බව ඇත්ත නමුත් නිසි ක්‍රමවේද සැකසිය යුත්තේ රට කරවන්නට අප එතෙන්ට පත් කර, මහජන මුදලෙන් පඩි ගන්නා , නඩත්තු කරනා ආයතන සහ දේශපාලකයින් ය. එනිසා අපේ ටොපි කොළය නිසා මීතොටමුල්ලට අපිත් වගකිව යුතුයි කියන ආණ්ඩුව හෝ පාලක පක්ෂ බේරන සුළු වැකි ගැන නම් මට දැනේන්නේ අපුලක්. කසල කළමණාකරනය කිරීම ගැන ප්‍රායෝගික පුහුණුව සහ අධ්‍යාපනය ලැබූ උගත් බුද්ධිමත් ශ්‍රී ලාංකික ප්‍රජාවක් සිටිනවා. මේ අවස්ථාවේ ඔවුන්ගෙන් උපදෙස් සහ උදව් ලබා ගැනීම කළ යුතුයි. ඒ සඳහා ක්‍රියාත්මක විය යුතු රජයේ ආයතන වගකීම ගත යුතුයි. ‍
මේ රට අපේ තමයි. නමුත් හැමෝටම හැම දේ ගැනම ලොකු ඉගෙනීමක් නැති නිසා. ඒ අදාල සුදුසු දේ සඳහා හැකියාව ඇති සුදුස්සෝ පත්කළ යුතුමයි. එක අපි කාගේත් වගකීම යැයි මට සිතේ.