මේ කතා සතුටු නෑ සමරන්න !

සායනික සටහන් නොවේ !
දොරට වැඩුමක් නැත ! පොත මෙසේ ජනගත කරමි ! එහෙත් අප හමුවිය යුතුමය... එනිසා සංවාදයකින් මුණ ගැසෙමු.

ඇවිත් මේ පොත ඔබත් අරගන්න
ඔබේ හිතවත් සවිය මට දෙන්න
ගිනි ගන්න මිනිස් හිත් මිස ඔන්න
මේ කතා සතුටු නැහැ සමරන්න

අඬ අඬා ජීවිතේ අත් හරින
රටක් හෙලනා සුසුම් අත ගන්න
මේ රටට නිදහසේ සැනසෙන්න
එහෙව් දුක මැඩිය හැකි මග ගන්න

පොත රැගෙන හෙමි හෙමින් කියවන්න
දුක දරන මිනිස් හිත් හඳුනන්න
නාඳුනන හුස්මකට වෙහෙසෙන්න
හැකි දාක අපට හැක හිනැහෙන්න

ඉතින් සුබ දසුන් නැත මට දෙන්න
හද ගැහෙන හඬ ඔබත් විඳගන්න
එහෙව් අකුරක් ඇවිත් ඇහිඳින්න
පණ ගැහෙන කතා රැස අරගන්න

බෝ 2019

මේ අකුරු පණ පෙව්වේ නන්නාඳුනන මිනිසුන් වෙනුවෙනි. හැමට හිනැහිය හැකි නිදහස් රටක නිදහස් සෞඛ්‍ය සේවයක් වෙනුවෙනි. ලියන්නම බැරි කාලයක ලියන්න ඔක්සිජන් සපයමින් මා ඇහැරවා ගත්තේ ලේක් හවුස් - රැස පවුලයි. මේ කතන්දර තීරුව නොතිබුනානම් ලියන්න හිතක් හෝ ඉස්පාසුවක් නැති කාලෙක මේවා හිත තුලම සිඳී වියැකී යන්නට තිබුනා...
යම් කාලයක සිට මම අවබෝද කරගනිමින් සිටින්නේ අප පෙනී සිටිය යුතු යුක්ති ගරුක මානුෂීය ගුණ දහම් ගැනය. එහෙයින් හෘද සාක්ෂියට අනුව මට ගිනිගන්නා රටක සියල්ල අමතක කොට සිනහ නැගිය නොහැක.

ඉතින් මෙලෙස ඔබ අතට පත් කරන මේ පොත...මේ කතන්දර... ඔබට දැනුනානම්
රැස - සායනික සටහන් නොවේ තීරු ලිපි සංග්‍රහය රැගෙන කියවන්න !

කියවා මා වෙනුවෙන් මුහුණු පොත/බ්ලොග් මගින් ඔබේ ගල් මල් සියල් අමුණා එවන්න. සැම සම සිතින් බාර ගනිමි.

නිදහසේ කතා බහ කළ හැකි අවකාශයක පොතේ අකුරක් ගානේ කියවා දැනුනානම් ඔබට එදාට අපි සංවාදයක් අරඹමු අප තැනිය යුතු හෙට දවස වෙනුවෙන්

එතෙක් ඔබ එවන සියලු සුපැතුම් එකතු කරන්නෙමි.
පොතට වෙහෙසුන ග්‍රන්ථ ප්‍රකාශන ආයතනයේ, Dasun Sameera Weerasinghe, Thanoja Waduge, Naveen Srimal
කවරය නිර්මාණය කළ Pradeep Premalal
ඇතුළු උදව් කළ හැමෝටම බොහෝ ස්තූතියි.
ප්‍රී ඕඩර් කරන්න පහත ලින්ක් එකට පිවිසෙන්න.
https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=2476125032425018&id=906331262737744

බිඳෙන සුළුය

මම මේ ටික ලියන්න ගත්තේ තැනතැන පුපුරා යන මිනිසුන් දැක දැකම. මාත් විටෙක ඇතුලතින් ඇති හිත් පිපිරීම් දෙදරීම්නිසා කම්පා වෙනවා.

තනිතනිව අරගල අතර තුර පැමිණෙන බොහෝ ආතතිය හා දෝරේ ගලා යන අකාරුණික බව දැක

සටන් බිම වැද අරගලය අතරේ
බොහෝ බරැතිව රිදුම් දෙන හිත්
හිනා පොදි දවටගත් වෙස් මුහුණු
පිපිරීම් සළකුණක් නැති මුහුණු
බිඳෙන සුළු ය
දැවෙන සුළු ය
විසිර ඉහිරෙන සුළු ය
ආදරය තැවරුණු සැතකින්
බලා එල්ලය ගෙන
පලා පිට මැද
නොදන්නා දින අග
පැලී ගැහෙනා හද බිත
නාඳුනන වෙස් ගෙන
නොදන්නා අටියෙන්
අහකටම යන මිත
ළගන්නා වදනින්
කෙසේදැයි අසමි ම'මිතුර
තවම නොමදත්තෙද
බිඳෙන සුළු බව හිත්...

We are fragile
Breakable people
Breaking into zillions of tiny pieces
in a battle field with internal Explosions
No one can see them
Oh none !

බෝ 2019

සංතෘප්ත වීම.

අනිත් කොන නොලිවීමට හේතු බොහෝ තිබෙනවා.

ආසන්නම හේතුව මගේ පරිගණකයේ අන්තර්ජාල වෙබ් අඩවි තුළ යුනිකෝඩ් රචනය කොහෙත්ම බැරි වීම. සියල්ල යළි ප්‍රතිස්තාපනය කරගත් පසු ලියන්නම ඕනෑ ය කියා හිත වද දෙන්න ගත්තේ කොළඹ ගමයා හෙවත් අජිත් ධර්මකීර්ති අයියාගේ තුන්වෙනි පොත හෙවත් ප්‍රථම ප්‍රේමය ඔබ නොවේ පොත දොරටවැඩුමේදී බ්ලොග් සුමිතුරු බ්ලොගර්ස්ලා නැවත හමුවීම යි.

මුහුණු පොත නිසා බ්ලොග් ලියමන අඩාල වුණ අය බොහොම බව කතා බස් අතරතුර ඇහුනා. මට නම් රැස පත්තරේ සති පතා තීරුව නිසා බ්ලොග් පිටුව ලියවෙන්නේම නැති තරම් වුණා. 

දැන් බොහෝ කාලයක් ගත වෙලා අවුරුද්දක් තීරු ලිපි සියල්ල එක්‍ රැස් කරලා පොතක් කරන්න යනවා.

Every now and then i reach out to people who seek my help....
I just turn the directions and show them a away... in return they bring me joy and love for a life time..
"So proud of the 2 girls who brought me good news!!!"

ජීවිතේ අපිට තව කෙනෙක්ට කළ හැකි කුඩා හෝ උදව්ව උපදෙස දිය යුතුය. මේ ලෝකේ හැදිලා තියෙන්නෙ ගනු දෙනු වලින්
අද ඉතා ප්‍රීතිමත් දවසක් !
ගිය සතියේ දවසකත් අදත් නංගිලා දෙන්නෙක් ඔවුන්ගේ ජයග්‍රහණ ගැන කියලා ස්තූති කළා.

එහෙම කළ ගුණ මතක් කරලා ස්තූති කළ නංගී කෙනෙක්ට මම කීවා

 "you made my day " කියලා "ඔබ මගේ දවස සංතෘප්ත කළා" කියලා

ඇය මට පිළිතුරු දෙනවා " you made my whole life better" කියලා. "ඔබ මගේ ජීවිතේම වඩා හොඳ කරා" කියලා.

ජීවිතේ අපිට හැම තිස්සෙම අපිව තනන මිනිස්සු අපිව ගොඩ නගන මිනිස්සු හමුවෙන්නෙ නෑ. අනෙකා කෙරෙහි ද්වේශය වෛරය පතුරමින් කෙනෙක්ව අමාරුවේ දමන්නේ කොහොමද හිතන අයමයි හමුවෙන්නේ. කරුමෙට ඒ අය උගත් ලේබලය අලවගෙන ඉන්නේ. මිනිස්සු රැවටෙනවා.
මෙච්චර දන්නා හඳුනනවෙලත් අපිත් රැවටෙනවා.
තව එකෙක් විනාශ කරන්නට උපදෙස් දෙන අංචිඅදින ගල් පෙරලන ඇඟේම විෂ සහිත වූ පිරිස් බහුලයි.
"ඇදේට යමින් ඉන්නා කකුළුවන්ගෙන් කෙලින් යන හැටි අහන්න එපා" කියලා කියමනක් තියෙනවා.
අවාසනාවකට ඒ අය දන්නෙත්නෑ ඇදේට යන බව.
මේක හරි අමාරු ලෝකයක් ! එනිසා හැකි තරම් කෙනෙක්ට ආශිර්වාදයක් වෙමු ! මිනිස්සු විනාශකරන්නට අර අඳින්නන් මඟ හරිමු.

කාලෙකට කලින් උදව් කිරීම ගැනත් විවිද භයානක අත්දැකීම් තිබුණ නිසා යම් සීමාවක ඉඳන් මමත් කටයුතු කළේ හැබැයි අද බොහෝම සතුටු දවසක් 🌸😊

අකම්පිතය, අචල ය !

සත්‍ය සිදුවීමක් ඇසුරිනි.

"දැමුවොත් ශුද්ධ වූ ග්‍රන්ථයක්

වැසිකිළි වලකට ස්වාමිනී

ඔබ කුමක් නම් කරන්නේද ?"

ඇසුවා අජාන් හිමිගෙන්

පත්තරේකින් දවසක්...

"විගහින් අරන් දුරකථනය 

ඇමතුමක් දෙනවා මම නම්"

"කාටද කා හටද ?

අනෙක් පැවිදි උතුමන්ටද

පොලිසියට හමුදාවටද 

අපහාසයට නඩු යන්න

ලෝයර් උන්නාන්සෙටද

ගිහි දායක සභාවටද 

මාධ්‍ය ආයතන වලටද 

කියනු මැන හිමියනේ

ඒ ඇමතුම ගන්නේ කාටද?"

"නැත නැත ඒ වැඩය 

ඔය කාටවත් කළ නොහැකිය

පොත නිසා හිර වූ වැසිකිළිය

පයිප්ප වැඩ කරුවෙකුට මිස

ඔබ කියූ කාටවත් පුළුවනිද හදන්නට?"

"එහෙත් එය ශුද්ධවූ ග්‍රන්ථයක් 

ඔබේ දහමට නිගරුවක්

සිදුවුනා නොවෙද හිමියනි

බුදු දහමට අපහාසයක් ?"

"අචල අකම්පිත 

නිසල කරනා සිත 

ශ්‍රේෂ්ඨතම දහමය

අකාලික ! ඒහි පස්සික !

එහෙව් මහ මුනි දහම

සසලව නොයේ කිසි කළ

වැසිකිළි වල නිසා 

දහමක් නොයේ වැනසී"

බුද්ධත්වය ඇත්තේ පොතක අකුරක නොවේ

සිතේ අකුසල කුසල තමා දත යුතුම වේ

දැමූ බඳුනක් වැනිය අකුරු කළ පොත පතේ

බඳුන බින්දාට මහ මුණි ගුණය පහ නොවේ

බෝධිනී සමරතුංග 2019 අප්‍රේල්

. The Container and the Contents

There were riots in the streets some years ago after a guard at Guantanamo Bay was accused of taking a holy book and flushing it down the toilet.

The next day, I took a call from a local journalist who told me he was writing an article about the outrage by asking leaders of all the major religions in Australia the same question he was about to ask me.

“What would you do, Ajahn Brahm, if someone took a Buddhist holy book and flushed it down your toilet?”

Without hesitation I answered, “Sir, if someone took a Buddhist holy book and flushed it down my toilet, the first thing I would do is to call a plumber!”

When the journalist finished laughing, he confided that that was the first sensible answer he had received.

Then I went further.

I explained that someone may blow up many statues of the Buddha, burn down Buddhist temples, or kill Buddhist monks and nuns; they may destroy all this, but I will never allow them to destroy Buddhism. You may flush a holy book down the toilet, but I will never let you flush forgiveness, peace, and compassion down the toilet.

The book is not the religion. Nor is the statue, the building, or the priest. These are only the “containers.”

What does the book teach us? What does the statue represent? What qualities are the priests supposed to embody? These are the “contents.”

When we recognize the difference between the container and the contents, then we will preserve the contents even when the container is being destroyed.

We can print more books, build more temples and statues, and even train more monks and nuns, but when we lose our love and respect for others and ourselves and replace it with violence, then the whole religion has gone down the toilet.

from the book "dont worry- be grumpy" Ajahn brahmavanso

කැමැත්තෙන් කිරීම!

අනෝජා බොහොම අමාරුවෙන් ඉගෙන ගත්ත දැරියක්. ඇය අපේ වාට්ටුවට ඇතුල් කරලා තිබුනේ වෛරස් උණ නිසා. මේ දවස් වල වගේම ඒ දවස් වලත් වෛරස් උණ තිබුනා, වාට්ටු පිරී ගියා, අනිත් කොණ තිබුණු වාට්ටු වල ඇඳන් හතලිහක් පමණ තිබුනට ලෙඩුන් ඊට වඩා ප්‍රමාණයක් හිටියා. අපේ රටේ සාමාන්‍ය ජනයාගේ බදු මුදල් වලින් ක්‍රියාත්මක වන සෞඛ්‍ය සේවය එකී ජනතාවට හිතකර පිණිස වැඩි දියුණු කරන්න, සම්පත් සහ සැප පහසුකම් වැඩි දියුණු කරන්න කවුරුත් උත්සුක විය යුතුයැයි මට සිතේ.
අනෝජා හිටියේ අපිට පේන මානේ ඇඳක. ඒ දවස් වල මම වාට්ටුවේ වැඩ ඉවර කරලා මොකක් හරි බරසාර පොතක් කියවනවා. බොහෝ විට වෛද්‍ය විද්‍යාව සම්බන්ද පොතක්. අපිට එහෙම පොත් ගොන්නක්ම මිතුරෙක් ගෙනත් දුන්නා ඉස්සරහට එන එක්සෑම් වලට පාඩම් කරන්න කියලා.
"ඩොක්ටර් ඉංග්‍රීසියෙන්ද කියවන්නේ" අනෝජා එක වෙලාවක ඇහුවා.
"ඔව් අපිට ලියන්නත් කියවන්නත් ඔක්කොම කරන්න තියෙන්නෙ ඉංග්‍රීසියෙන්" මම පැහැදිලි කළා.
"මට අමාරුම ඉංග්‍රීසි" අනෝජා කීවේ මූණ ඇද කරමින්.
"ඒක ඇත්ත මට ඕක හිතාගන්න පුළුවන්. ඉංග්‍රීසි කොහොමත් අපිට උගන්වන පොත පත නම් ස්ටෑන්ඩර්ඩ් මදි... ඊටත් වඩා ගුරු හිඟයත් තියෙනවානේ"  ඒ එක්කම මම ඒ කාලේ දැක්කා එයාලගේ සිලබස් වෙනස් විත්තිය.

ඔහොම ඉන්න අතරේ අනෝජා කියනවා පොඩි කාලේ කොයි තරම් අමාරුවෙන්ද පාඩම් කරේ කියලත්.

සමහර දවසට ගෙවල් අත ඇරලා කොහේ හරි නෑයෝ ඉන්න දිහාක ගිහින් එද්දී සති ගණන් පාසැල් පැවැත්වුනේ නැතිලු. අනෝජා ගේ අක්කා සංවිධානෙට බැඳුන නිසා ගෙදර අනික් කුඩා වුන්ට ඉන්න දීලා තිබුනා. 

"ඩොක්ටර් ඔයා කොහොමද ගෙදර නැතුව ඉන්නේ" අනෝජා කැඩිච්ච සිංහලෙන් අහනවා.

"ජීවිතේ අපිට එක එක කාලෙට එක එක විදිහේ තෝරා ගැනීම් කරන්න සිද්ධ වෙනවා. එතකොට ඒ තෝරාගැනීම් එක්ක අපිට කොහොම හරි ඉන්න වෙනවා. Its a choice anoja, we just have no other option but to live with our choices" 

"ඒමද..." අනෝජා බර කල්පනාවක ආයෙමත්.

"ඩොක්ටර් ඒ තෝරා ගැනීම හොඳ ද?" අනෝජා ඉංග්‍රිසියෙන් අහනවා.

"I dont know dear. I just love what I do thats all that matters" මම ඇයට උත්තර දෙනවා ඉංග්‍රීසියෙන්. එහි තේරුම " මම දන්නෙ නෑ දරුවා, මම කරන දේ කැමැත්තෙන් කරනවා ඒක තමයි වැදගත් !"

මට මේ කුඩා ගැහැණු දරුවන්ගේ කතා මතක් වුණේ මෑතකදී මට මුහුණ දෙන්නට සිදුවුණු සිදුවීම් මාලාවක් නිසා. මිනිස්සු කොයි තරම් නම් තමන්ගේ ආසාවල් සහ කැමැත්තවල් නිසා අනුන් පෙළනවාද කියා මම අත් දුටුවා.  ඉතින් මේ මතකයන් අළුත් කරන්නට හිතුනා.

බ්ලොග් ලියමන අමතක කරේ නැති වුනත් රැස පුවත් පතේ ලියන "සායනික සටහන් නොවේ"තීරුව ලියන්න සිදුවෙන නිසා ලියන්න ගත කරන කුඩා කාලය ඒ වෙනුවෙන් යොදවන්න සිදුවුණා.

පුවත් පත් තීරුව ලියන්න අරගෙන දැන් අවුරුද්දක් !

ඒ ගැන ඇත්තෙ සුපහන් සිතුවිලි සමුදායක් ! 

මීට බොහෝ කලක සිට අපි ලියන ඒවා ඇස ගැටුණු පත්තර මිතුරන් නිසා ඒවා පුවත් පත් වල පල වුණා. නමුත් රැස පුවත් පත පටන් ගත් කාලයේ පටන් එහි තීරුවක් ලියන්න යැයි ආරාධනා කරමින් මට නිරතුරු මතක් කිරීම් එවමින් මංජුල සමරසිංහ මල්ලී මා ලවා කෙසේ හෝ තීරුව ලියවා ගත්තේය. ටිකෙන් ටික පාඨක ප්‍රතිචාර සුබාශිංසන සමග වචන 650 හේ තීරු 53ක් මේ වන තෙක් ලියැවී ඇත.

ජීවිතය යනු තෝරාගැනීම් රොත්තකි.

ජීවිතයේ බොහෝ තෝරා ගැනීම් ගැන ලියන්නට ඇත්තේ ද මා අනෝජාට කී දෙයම ය.

"මම කරන දේ කැමැත්තෙන් කරනවා එයයි වැදගත් !"

His Story

යෝගී යන අනවර්ථ නමින් හඳුන්වන මගේ දමිළ ජාතික මිතුරා මට අද හමුවුනේ මා 2008 සහ 2009 දී ලියා තිබූ බ්ලොග් සටහන් තුලිනි.

එකල මා නොසිතූ ලෙස ඒ ප්‍රදේශවල සේවය කිරීමට මටද හැකි වුනේ දෛවෝපාගත ලෙස ය. අද ඔහු පැරීසියේ හෝ ස්වීඩනයේ සිටිනවා වෙන්න පුළුවන.

බොහෝ විට පාඩම් කළේ කඩින් කඩ ය. ඔහුගේ අත පය පුරා පුහුණුවීම් වලදී ලද කැළැල් තිබුණි. පියාගේ අවමංගල්‍යයට ත්‍රස්ත නායකයා ආ හැටි සටහන් වූ ජායාරූප ගෙනැවිත් පෙන්නුවේ අපි එක්තරා රාත්‍රියක හොස්ටල් එකේ රොටී කමින් සිටියදී ය.

Sometimes we feel like its our responsibility to set everybody straight , make everything right and solve every one's problems. We do the best we can with right effort, but when we fail often feel bad and depressed.

We are often hurt and offended, by the things others say and do. I've learnt many valuable lessons thanks to the university/hostel life. Every other day You'd hear someone talking about you behind your back. Surprisingly most of them aren't even the usual people we associate with. when I was in first years I used to go to such people and questions them on what I've heard. Never thought that it would in return worsen the situation. Later on I learnt to control my emotions and words, specially with those whom I am not much familiar with. Then again, I used to hear things about others as well,hostel was one place where gossiping was at it's best. Yogi, was one of those ppl I never spoke with cause of the "stories" I heard about him. They'd say "He is one of "them" so be careful when you talk with him". One day while coming back to hostel after a late evening seminar,I had to sit next to him in the bus . As we spoke, He told me many things about their life situations in war affected areas.This is his story..

"හවස් වෙනකොට ගමට යන්න බස් නෑ එතකොට, ටවුමේ පන්සලේ නිදාගන්නවා, කොහොමත් පන්සලේ නිතරම කෑම බීම ඉඳුම් හිටුම් ලැබෙනවා" යෝගී, කියන්නට විය. යෝගී නමින් අපි කවුරුත් අමතන අප හිතවත් දමිල ජාතික මිතුරා ඔහුගේ කටහඩ අවදි කලේ, අවුරුදු ගැන අපි එකිනෙකා අපේ මතකයන් කියද්දී, යාපනයේ දුෂ්කර ගම්මානෙක සිට සිල්ප දැන උගෙන මෙහි පැමිණි ඔහු, අද වෛද්‍යවරයෙක් වීමට ඉගෙන ගන්නවා.

"බෞද්ධ හින්දු, මුස්ලිම් මේ ඕනෙ කෙනෙක්ට පන්සලේ ඉන්න ඉඩ දෙනවා, මම බෞද්ධ නෙමේ, මම හින්දු, ඒත් පන්සලේ තමයි අපි කොයි කවුරුත් නවතින්නේ, ආයේ උදේ බස් එකෙන් ගමට යනවා"

"ඒ පැත්තේ ගොඩාක් ඉන්නේ බෞද්ධ අයද ?"මම ඇහුවා.

"නෑ හින්දු අය, පන්සලට දානෙත් දෙනවා හින්දු අය"

"පන්සලේ උයන්නේ කවුද?" අපේ කෙනෙක් ප්‍රෂ්ණ කරනවා

"ආමි එකේ කට්ටිය ඇවිත් උයන්නේ, එතන තියෙන මුර පොලටත් කෑම දෙන්නේ පන්සලෙන්." යෝගී ට සිංහල වචන කිහිපයක් කතා කරන්න පුළුවන්වුනත් අප හා කතා කරන්නේ ඉංග්‍රීසි බසිනි.

ඇත්ත,  ඒ ප්‍රදේශ වල ජාතිවාදය හෝ ආගම්වාදය යන මේ කිසිවක් ඒ තරම් දරුණු නැත.

"වෙඩි සද්ද ඇහෙද්දී අපි කැලේට රිංගනවා, හැමදාම හවස් වෙද්දී අපි කැලේට යනවා. සැරයක් අපි රාත්‍රීයේ කැලෑ වදුනා, ඒත් මට උදේ වෙද්දී තේරුනේ මම අපේ පවුලෙන් මග ඇරිලා අතරමං වෙලා කියලා, පස්සේ ගමට ආවම ගෙවල් ගිනි තියලා, මිනිස්සු[පිස්සුවෙන් වගේ ඇවිදිනවා, අපේ අම්මා පිස්සියෙක් වගේ ගම හැමතැනම දුවනවා මාව හොය හොයා, එයා හිතලා මාව අරුන් සංවිදානෙට අරගෙන ගිහින් කියලා, අක්කාව හොයා ගන්න බැරි උනා , අවුරුදූ ගානකින් අවුරුද්දක් තිබ්බේ නෑ අපිට, ගිය අවුරුද්දේ තමයි අපි ඔක්කොමලා එකට එකතුවෙලා අවුරුද්දක් ගත කලේ, මේ සැරේ කොහොම වෙයිද දන්නේ නෑ"

ස්වභාවික අනතුරු අඩු, ක්ශේම භූමියක උපන්නත්, යුද බිය නිසා, අපේ ජීවිත බොහෝ දුරට නැති නාස්ති වී ඇත. යෝගීලා තරමට නැති උනත්, මරණ බිය කියන දේ අපේ හිත් වලටත් විටෙන් විට අඩුවක් නැතිව දැනුනා නොවෙද ? ඒ සිතුවිලි ඔස්සේ ලියැවුනු මේ කව මෙහි පල කළද සතුටු විය යුතු කාලයේ, සිත් තැවුලක් ඇති විනි නම් සමාවෙන්න.

ජනවාරි දෙවෙනිදා කිලිනොච්චි නගරය මුදාගත් පුවත ඇසූ ශ්‍රී ලාංකිකයන් බොහෝ පිරිස් ප්‍රීතියෙන් පසුවිය. ත්‍රස්තවාදය නිසා ලොව පුරා කී දාහක් දෙනා අන්ත අසරණ අනාථයන් වී සිටීදැයි කල්පනා කළ විට... වැඩි දුර නොගොස් අපේ රටේ අපේම උන් කොයිතරම් නම් දුක් විඳිනවාද ?. දෙපැත්තෙම ඉන්නේ මිනිස්සු. යුද්ධය නැවැත්විය යුතුයැයි බොහෝ පිරිස් කියති.එහෙත් අවි දරා ගත් ත්‍රස්තවාදය තුරන් කළ හැක්කේ ඉන් පමණක් බව විශ්ව විද්‍යාලයේ මා සමග ඉගෙනුම ලබන, දමිළ ජාතික මිතුරා ගේ අදහසයි.

මේ ළඟදී දවසක ඔහු යළිත් මුණ ගැසුනි. යුද්ධය මා කතා කරන්නට අකමැතිම මාතෘකාවක් බව මම ඔහුට සඳහන් කළෙමි. මන්ද, ඒ සම්බන්දයෙන් බොහෝ දෙනෙකුගේ මතය විවිදාකාර වන හෙයිනි. බොහෝ දෙනෙකුගේ හිත් රිදෙන නිසා, තරහව වෛරය ක්‍රෝදය ඉන් හිත් තුලට ඇතුලු වන නිසා. අවිහිංසාව ඇති කළ හැක්කේ ත්‍රස්තවාදය තුරන් කරලා බව කතාබහේදී හේ මා සමග පවසයි, යාපනය නුවර මාර්ගය නැවත ජනතාවගේ පරිහරනයට ලැබීම ගැන බොහෝ උද්දාමයෙන් පසුවේ. "මට ගමේ යන්න පුළුවන් නිතර". මේ සිදුවන දේ ගැන යාපනේ වැසියෙක් වන මගේ මිතුරා කතා කලේ පහන් සිතිනි. 

කිරි බීම පුරුද්දක් !

මා ආ ගිය යුරෝපා රටවලදී කිරි පිටි සොයා ගැනීම අපහසු විය. මෑතකදී පවා පුරුද්ද නිසා කිරි පිටි සෙව්ව ද ඒවා තිබුනේ ආසියානු කඩ යැයි හඳුන්වන ලාංකිකයන් හෝ ඉන්දියානුවන් කළ කඩ වලය.

කිරි යනු අපට අත්‍යාවශ්‍ය පෝෂකයක් නොවන බව මම දනිමි. එමෙන්ම උදේ සවස බොන කිරි තේකේ පිටි කිරි හැඳි දෙක තුනෙන් පෝෂණ අවශ්‍යතා සපුරනවා යැයි නොසිතමි. ක්ෂීරපායී සතුන් හට යම් කාලසීමාවක් මව් කිරි බොන්නට ලැබීම ද ඉන්පසු, දත් ආ පසු හපා කන කෑමවලට හුරු වීමද අපේ සාමාන්‍යයයි.

කිරි බීම පුරුද්දක් ! බව සැබැවි.එහෙත් පුරුදු අත් හැරගත හැකිය.

මම ද ගෙදරදී කිරි පානය අත් හැර ඇත්තෙමි. “ ඔබ දන්නවාද ? දියර කිරි තමයි සෞඛ්‍ය සම්පන්න ! කියමින් මගේ ඕස්ට්‍රේලියානු ජාතික මිතුරිය මා සමග කඩවල් ගානේ යද්දී පැවසූ බව මතකයට ඒ. එයටහේතුව මා පිටරට ගිය අලුත පිටි කිරි සොයමින් වෙළඳ සැල පුරා ඇවිද්ද හෙයිනි. ඔවුන් හැම විටම බොන්නේ දියර කිරි ය.
අවසන මම ද මගේ නිවැසියන්ද අප සාමාන්‍යයෙන් බොන කහට වැඩි තේක සඳහා දියර කිරි පාවිච්චිය පටන් ගත්තෙමු.

මේ ලියන්නේ මගේ අත් දැකීම් ය. එය ඔබේ හිතට ගෝචර නැත්නම් අල්ලා ගන්න එපා.

අවුරුදු ගණනාවක් ළමා වාට්ටු වල සේවය කර ඇත්තෙමි. මව් කිරි ප්‍රවර්ධනය සහ ස්තාපනය පිළිබඳව උපදේශකයෙක් ලෙස වැඩමුළු වලට පවා සහභාගි වීමි. මව් කිරිදීමේ වැදගත්කම අවබෝද කර ගත්තෙමි.

දරුවෙක් වැඩෙද්දී අවුරුදු 1- 2 පමණ වන විට මව් කිරි අවශ්‍ය නොවන බව ද දරුවාට අත්‍යාවශ්‍ය පෝෂණකොටස් ලැබෙන්නේ ඝණ ආහාරවලින් බවද ඉගෙන ඇත්තෙමි. මගේ දරුවාට මාස 7 -8 වෙන විට මව්කිරි දීම අඩු වුනි. ඒ රැකියාවට යන්න වුණු නිසාය.
අවුරුදු 1 1/2 පමණ වන විට එය සම්පූර්ණයෙන් නවතා දැමුවෙමි. ඒ අත්‍යාවශ්‍ය පෝෂන අවශ්‍යතා ඇති ආහාර ලබාදීම කිරි වලින් බඩ පුරවාගන්නා නිසා අමාරු වන නිසා ය.
මා වැඩට ගිය පසු (මාස 7- අවුරුදු එකහමාරක් පමණ) දරුවා බලා ගත්තේ මගේ මව ය. රාත්‍රී වැඩ මුර පවා කළ යුතු වූයෙන් කිරි ඉල්ලා හඬන මගේ දරුවා සනසා ගන්න ළදරු කිරි පිටිවල සහය පැතුවෙමි. එහෙත්, මාස කිහිපයකින්ම එහි අතුරු ප්‍රතිපල සහ අසාත්මිකතාව නිසා, පිටි කිරි සම්පූර්ණයෙන් නැවැත්වූයෙමි. ළමා රෝග විශේෂඥ තුමිය කීවේත් කිරි අනවශ්‍ය බවය.

දියර කිරි, යෝගට් සහ බටර් චීස් දුන් නමුත් කිරි ඉල්ලා අඬද්දී ඇයට ලැබුනේ, පළතුරු යුෂ බෝතලයකි එහෙමත් නැත්නම් කැඳ එකකි. එයට අපි නමක් දැම්මේ “ අත්තම්මාස් ස්පෙෂල් ෆැන්ටා” යනුවෙනි. කැරට් අලයක්, ගොටු කොළ මිටක්, කොළ දොඩම් ගෙඩියක්, ගස්ලබු කැබැල්ලක්,දෙහි චුට්ටක් සහ එවෙලේ තිබෙන දෙළුම්, නෙල්ලි හෝ ඕනෑම පළතුරක් ජූසර් එකක දමා කැබැලි කර දිය කර පෙරා ගත් විට එය තැඹිලි පැහැ සුමිහිරි පානයක් බවට පත් වේ. ගොටු කොළ දැමීම අනිවාර් ය වේ.
උදේට ලැබෙන්නේ කළු හීනැටි හාල්,මඩතවාලු හෝ සුවැඳැල්, වලින් පිසගත් බත් කැඳ එකක් පෙරා ගත් කැඳ වතුරය. දරුවාගේ බර අඩුවීමක් හෝ පෝෂණ ඌණතාවයක් තිබුනේ නැත. ( මේ හාල් වර්ග මිල අධිකය කියා මතයක් කියන නිසා මේ ටිකත් ලියමි. මේ හාල් කිලෝ ගණන් කැඳකට දමන්නේ නැත. රතු කැකුළු හාල් ද භාවිතා කළ හැක. )

කිරි දෙන්නේම නැද්ද ? කියා ඇස් උඩ තබන මව්වරුන්ට මම මගේ කතාව කියමි. අපේ රට ගිලගෙන ඇති මේ අනවශ්‍ය බිය සහ මාෆියාව නවත්වන තැනට අප කටයුතු කළ යුතු බව කියමි. මා මේ කතාව කියන්නේ මවක් හැටියට ය. අන්තර්ජාලයේ සොයා බලා කියවා නැණ නුවණ පහළ කරගන්න.