අකම්පිතය, අචල ය !

සත්‍ය සිදුවීමක් ඇසුරිනි.

"දැමුවොත් ශුද්ධ වූ ග්‍රන්ථයක්

වැසිකිළි වලකට ස්වාමිනී

ඔබ කුමක් නම් කරන්නේද ?"

ඇසුවා අජාන් හිමිගෙන්

පත්තරේකින් දවසක්...

"විගහින් අරන් දුරකථනය 

ඇමතුමක් දෙනවා මම නම්"

"කාටද කා හටද ?

අනෙක් පැවිදි උතුමන්ටද

පොලිසියට හමුදාවටද 

අපහාසයට නඩු යන්න

ලෝයර් උන්නාන්සෙටද

ගිහි දායක සභාවටද 

මාධ්‍ය ආයතන වලටද 

කියනු මැන හිමියනේ

ඒ ඇමතුම ගන්නේ කාටද?"

"නැත නැත ඒ වැඩය 

ඔය කාටවත් කළ නොහැකිය

පොත නිසා හිර වූ වැසිකිළිය

පයිප්ප වැඩ කරුවෙකුට මිස

ඔබ කියූ කාටවත් පුළුවනිද හදන්නට?"

"එහෙත් එය ශුද්ධවූ ග්‍රන්ථයක් 

ඔබේ දහමට නිගරුවක්

සිදුවුනා නොවෙද හිමියනි

බුදු දහමට අපහාසයක් ?"

"අචල අකම්පිත 

නිසල කරනා සිත 

ශ්‍රේෂ්ඨතම දහමය

අකාලික ! ඒහි පස්සික !

එහෙව් මහ මුනි දහම

සසලව නොයේ කිසි කළ

වැසිකිළි වල නිසා 

දහමක් නොයේ වැනසී"

බුද්ධත්වය ඇත්තේ පොතක අකුරක නොවේ

සිතේ අකුසල කුසල තමා දත යුතුම වේ

දැමූ බඳුනක් වැනිය අකුරු කළ පොත පතේ

බඳුන බින්දාට මහ මුණි ගුණය පහ නොවේ

බෝධිනී සමරතුංග 2019 අප්‍රේල්

. The Container and the Contents

There were riots in the streets some years ago after a guard at Guantanamo Bay was accused of taking a holy book and flushing it down the toilet.

The next day, I took a call from a local journalist who told me he was writing an article about the outrage by asking leaders of all the major religions in Australia the same question he was about to ask me.

“What would you do, Ajahn Brahm, if someone took a Buddhist holy book and flushed it down your toilet?”

Without hesitation I answered, “Sir, if someone took a Buddhist holy book and flushed it down my toilet, the first thing I would do is to call a plumber!”

When the journalist finished laughing, he confided that that was the first sensible answer he had received.

Then I went further.

I explained that someone may blow up many statues of the Buddha, burn down Buddhist temples, or kill Buddhist monks and nuns; they may destroy all this, but I will never allow them to destroy Buddhism. You may flush a holy book down the toilet, but I will never let you flush forgiveness, peace, and compassion down the toilet.

The book is not the religion. Nor is the statue, the building, or the priest. These are only the “containers.”

What does the book teach us? What does the statue represent? What qualities are the priests supposed to embody? These are the “contents.”

When we recognize the difference between the container and the contents, then we will preserve the contents even when the container is being destroyed.

We can print more books, build more temples and statues, and even train more monks and nuns, but when we lose our love and respect for others and ourselves and replace it with violence, then the whole religion has gone down the toilet.

from the book "dont worry- be grumpy" Ajahn brahmavanso

කැමැත්තෙන් කිරීම!

අනෝජා බොහොම අමාරුවෙන් ඉගෙන ගත්ත දැරියක්. ඇය අපේ වාට්ටුවට ඇතුල් කරලා තිබුනේ වෛරස් උණ නිසා. මේ දවස් වල වගේම ඒ දවස් වලත් වෛරස් උණ තිබුනා, වාට්ටු පිරී ගියා, අනිත් කොණ තිබුණු වාට්ටු වල ඇඳන් හතලිහක් පමණ තිබුනට ලෙඩුන් ඊට වඩා ප්‍රමාණයක් හිටියා. අපේ රටේ සාමාන්‍ය ජනයාගේ බදු මුදල් වලින් ක්‍රියාත්මක වන සෞඛ්‍ය සේවය එකී ජනතාවට හිතකර පිණිස වැඩි දියුණු කරන්න, සම්පත් සහ සැප පහසුකම් වැඩි දියුණු කරන්න කවුරුත් උත්සුක විය යුතුයැයි මට සිතේ.
අනෝජා හිටියේ අපිට පේන මානේ ඇඳක. ඒ දවස් වල මම වාට්ටුවේ වැඩ ඉවර කරලා මොකක් හරි බරසාර පොතක් කියවනවා. බොහෝ විට වෛද්‍ය විද්‍යාව සම්බන්ද පොතක්. අපිට එහෙම පොත් ගොන්නක්ම මිතුරෙක් ගෙනත් දුන්නා ඉස්සරහට එන එක්සෑම් වලට පාඩම් කරන්න කියලා.
"ඩොක්ටර් ඉංග්‍රීසියෙන්ද කියවන්නේ" අනෝජා එක වෙලාවක ඇහුවා.
"ඔව් අපිට ලියන්නත් කියවන්නත් ඔක්කොම කරන්න තියෙන්නෙ ඉංග්‍රීසියෙන්" මම පැහැදිලි කළා.
"මට අමාරුම ඉංග්‍රීසි" අනෝජා කීවේ මූණ ඇද කරමින්.
"ඒක ඇත්ත මට ඕක හිතාගන්න පුළුවන්. ඉංග්‍රීසි කොහොමත් අපිට උගන්වන පොත පත නම් ස්ටෑන්ඩර්ඩ් මදි... ඊටත් වඩා ගුරු හිඟයත් තියෙනවානේ"  ඒ එක්කම මම ඒ කාලේ දැක්කා එයාලගේ සිලබස් වෙනස් විත්තිය.

ඔහොම ඉන්න අතරේ අනෝජා කියනවා පොඩි කාලේ කොයි තරම් අමාරුවෙන්ද පාඩම් කරේ කියලත්.

සමහර දවසට ගෙවල් අත ඇරලා කොහේ හරි නෑයෝ ඉන්න දිහාක ගිහින් එද්දී සති ගණන් පාසැල් පැවැත්වුනේ නැතිලු. අනෝජා ගේ අක්කා සංවිධානෙට බැඳුන නිසා ගෙදර අනික් කුඩා වුන්ට ඉන්න දීලා තිබුනා. 

"ඩොක්ටර් ඔයා කොහොමද ගෙදර නැතුව ඉන්නේ" අනෝජා කැඩිච්ච සිංහලෙන් අහනවා.

"ජීවිතේ අපිට එක එක කාලෙට එක එක විදිහේ තෝරා ගැනීම් කරන්න සිද්ධ වෙනවා. එතකොට ඒ තෝරාගැනීම් එක්ක අපිට කොහොම හරි ඉන්න වෙනවා. Its a choice anoja, we just have no other option but to live with our choices" 

"ඒමද..." අනෝජා බර කල්පනාවක ආයෙමත්.

"ඩොක්ටර් ඒ තෝරා ගැනීම හොඳ ද?" අනෝජා ඉංග්‍රිසියෙන් අහනවා.

"I dont know dear. I just love what I do thats all that matters" මම ඇයට උත්තර දෙනවා ඉංග්‍රීසියෙන්. එහි තේරුම " මම දන්නෙ නෑ දරුවා, මම කරන දේ කැමැත්තෙන් කරනවා ඒක තමයි වැදගත් !"

මට මේ කුඩා ගැහැණු දරුවන්ගේ කතා මතක් වුණේ මෑතකදී මට මුහුණ දෙන්නට සිදුවුණු සිදුවීම් මාලාවක් නිසා. මිනිස්සු කොයි තරම් නම් තමන්ගේ ආසාවල් සහ කැමැත්තවල් නිසා අනුන් පෙළනවාද කියා මම අත් දුටුවා.  ඉතින් මේ මතකයන් අළුත් කරන්නට හිතුනා.

බ්ලොග් ලියමන අමතක කරේ නැති වුනත් රැස පුවත් පතේ ලියන "සායනික සටහන් නොවේ"තීරුව ලියන්න සිදුවෙන නිසා ලියන්න ගත කරන කුඩා කාලය ඒ වෙනුවෙන් යොදවන්න සිදුවුණා.

පුවත් පත් තීරුව ලියන්න අරගෙන දැන් අවුරුද්දක් !

ඒ ගැන ඇත්තෙ සුපහන් සිතුවිලි සමුදායක් ! 

මීට බොහෝ කලක සිට අපි ලියන ඒවා ඇස ගැටුණු පත්තර මිතුරන් නිසා ඒවා පුවත් පත් වල පල වුණා. නමුත් රැස පුවත් පත පටන් ගත් කාලයේ පටන් එහි තීරුවක් ලියන්න යැයි ආරාධනා කරමින් මට නිරතුරු මතක් කිරීම් එවමින් මංජුල සමරසිංහ මල්ලී මා ලවා කෙසේ හෝ තීරුව ලියවා ගත්තේය. ටිකෙන් ටික පාඨක ප්‍රතිචාර සුබාශිංසන සමග වචන 650 හේ තීරු 53ක් මේ වන තෙක් ලියැවී ඇත.

ජීවිතය යනු තෝරාගැනීම් රොත්තකි.

ජීවිතයේ බොහෝ තෝරා ගැනීම් ගැන ලියන්නට ඇත්තේ ද මා අනෝජාට කී දෙයම ය.

"මම කරන දේ කැමැත්තෙන් කරනවා එයයි වැදගත් !"

His Story

යෝගී යන අනවර්ථ නමින් හඳුන්වන මගේ දමිළ ජාතික මිතුරා මට අද හමුවුනේ මා 2008 සහ 2009 දී ලියා තිබූ බ්ලොග් සටහන් තුලිනි.

එකල මා නොසිතූ ලෙස ඒ ප්‍රදේශවල සේවය කිරීමට මටද හැකි වුනේ දෛවෝපාගත ලෙස ය. අද ඔහු පැරීසියේ හෝ ස්වීඩනයේ සිටිනවා වෙන්න පුළුවන.

බොහෝ විට පාඩම් කළේ කඩින් කඩ ය. ඔහුගේ අත පය පුරා පුහුණුවීම් වලදී ලද කැළැල් තිබුණි. පියාගේ අවමංගල්‍යයට ත්‍රස්ත නායකයා ආ හැටි සටහන් වූ ජායාරූප ගෙනැවිත් පෙන්නුවේ අපි එක්තරා රාත්‍රියක හොස්ටල් එකේ රොටී කමින් සිටියදී ය.

Sometimes we feel like its our responsibility to set everybody straight , make everything right and solve every one's problems. We do the best we can with right effort, but when we fail often feel bad and depressed.

We are often hurt and offended, by the things others say and do. I've learnt many valuable lessons thanks to the university/hostel life. Every other day You'd hear someone talking about you behind your back. Surprisingly most of them aren't even the usual people we associate with. when I was in first years I used to go to such people and questions them on what I've heard. Never thought that it would in return worsen the situation. Later on I learnt to control my emotions and words, specially with those whom I am not much familiar with. Then again, I used to hear things about others as well,hostel was one place where gossiping was at it's best. Yogi, was one of those ppl I never spoke with cause of the "stories" I heard about him. They'd say "He is one of "them" so be careful when you talk with him". One day while coming back to hostel after a late evening seminar,I had to sit next to him in the bus . As we spoke, He told me many things about their life situations in war affected areas.This is his story..

"හවස් වෙනකොට ගමට යන්න බස් නෑ එතකොට, ටවුමේ පන්සලේ නිදාගන්නවා, කොහොමත් පන්සලේ නිතරම කෑම බීම ඉඳුම් හිටුම් ලැබෙනවා" යෝගී, කියන්නට විය. යෝගී නමින් අපි කවුරුත් අමතන අප හිතවත් දමිල ජාතික මිතුරා ඔහුගේ කටහඩ අවදි කලේ, අවුරුදු ගැන අපි එකිනෙකා අපේ මතකයන් කියද්දී, යාපනයේ දුෂ්කර ගම්මානෙක සිට සිල්ප දැන උගෙන මෙහි පැමිණි ඔහු, අද වෛද්‍යවරයෙක් වීමට ඉගෙන ගන්නවා.

"බෞද්ධ හින්දු, මුස්ලිම් මේ ඕනෙ කෙනෙක්ට පන්සලේ ඉන්න ඉඩ දෙනවා, මම බෞද්ධ නෙමේ, මම හින්දු, ඒත් පන්සලේ තමයි අපි කොයි කවුරුත් නවතින්නේ, ආයේ උදේ බස් එකෙන් ගමට යනවා"

"ඒ පැත්තේ ගොඩාක් ඉන්නේ බෞද්ධ අයද ?"මම ඇහුවා.

"නෑ හින්දු අය, පන්සලට දානෙත් දෙනවා හින්දු අය"

"පන්සලේ උයන්නේ කවුද?" අපේ කෙනෙක් ප්‍රෂ්ණ කරනවා

"ආමි එකේ කට්ටිය ඇවිත් උයන්නේ, එතන තියෙන මුර පොලටත් කෑම දෙන්නේ පන්සලෙන්." යෝගී ට සිංහල වචන කිහිපයක් කතා කරන්න පුළුවන්වුනත් අප හා කතා කරන්නේ ඉංග්‍රීසි බසිනි.

ඇත්ත,  ඒ ප්‍රදේශ වල ජාතිවාදය හෝ ආගම්වාදය යන මේ කිසිවක් ඒ තරම් දරුණු නැත.

"වෙඩි සද්ද ඇහෙද්දී අපි කැලේට රිංගනවා, හැමදාම හවස් වෙද්දී අපි කැලේට යනවා. සැරයක් අපි රාත්‍රීයේ කැලෑ වදුනා, ඒත් මට උදේ වෙද්දී තේරුනේ මම අපේ පවුලෙන් මග ඇරිලා අතරමං වෙලා කියලා, පස්සේ ගමට ආවම ගෙවල් ගිනි තියලා, මිනිස්සු[පිස්සුවෙන් වගේ ඇවිදිනවා, අපේ අම්මා පිස්සියෙක් වගේ ගම හැමතැනම දුවනවා මාව හොය හොයා, එයා හිතලා මාව අරුන් සංවිදානෙට අරගෙන ගිහින් කියලා, අක්කාව හොයා ගන්න බැරි උනා , අවුරුදූ ගානකින් අවුරුද්දක් තිබ්බේ නෑ අපිට, ගිය අවුරුද්දේ තමයි අපි ඔක්කොමලා එකට එකතුවෙලා අවුරුද්දක් ගත කලේ, මේ සැරේ කොහොම වෙයිද දන්නේ නෑ"

ස්වභාවික අනතුරු අඩු, ක්ශේම භූමියක උපන්නත්, යුද බිය නිසා, අපේ ජීවිත බොහෝ දුරට නැති නාස්ති වී ඇත. යෝගීලා තරමට නැති උනත්, මරණ බිය කියන දේ අපේ හිත් වලටත් විටෙන් විට අඩුවක් නැතිව දැනුනා නොවෙද ? ඒ සිතුවිලි ඔස්සේ ලියැවුනු මේ කව මෙහි පල කළද සතුටු විය යුතු කාලයේ, සිත් තැවුලක් ඇති විනි නම් සමාවෙන්න.

ජනවාරි දෙවෙනිදා කිලිනොච්චි නගරය මුදාගත් පුවත ඇසූ ශ්‍රී ලාංකිකයන් බොහෝ පිරිස් ප්‍රීතියෙන් පසුවිය. ත්‍රස්තවාදය නිසා ලොව පුරා කී දාහක් දෙනා අන්ත අසරණ අනාථයන් වී සිටීදැයි කල්පනා කළ විට... වැඩි දුර නොගොස් අපේ රටේ අපේම උන් කොයිතරම් නම් දුක් විඳිනවාද ?. දෙපැත්තෙම ඉන්නේ මිනිස්සු. යුද්ධය නැවැත්විය යුතුයැයි බොහෝ පිරිස් කියති.එහෙත් අවි දරා ගත් ත්‍රස්තවාදය තුරන් කළ හැක්කේ ඉන් පමණක් බව විශ්ව විද්‍යාලයේ මා සමග ඉගෙනුම ලබන, දමිළ ජාතික මිතුරා ගේ අදහසයි.

මේ ළඟදී දවසක ඔහු යළිත් මුණ ගැසුනි. යුද්ධය මා කතා කරන්නට අකමැතිම මාතෘකාවක් බව මම ඔහුට සඳහන් කළෙමි. මන්ද, ඒ සම්බන්දයෙන් බොහෝ දෙනෙකුගේ මතය විවිදාකාර වන හෙයිනි. බොහෝ දෙනෙකුගේ හිත් රිදෙන නිසා, තරහව වෛරය ක්‍රෝදය ඉන් හිත් තුලට ඇතුලු වන නිසා. අවිහිංසාව ඇති කළ හැක්කේ ත්‍රස්තවාදය තුරන් කරලා බව කතාබහේදී හේ මා සමග පවසයි, යාපනය නුවර මාර්ගය නැවත ජනතාවගේ පරිහරනයට ලැබීම ගැන බොහෝ උද්දාමයෙන් පසුවේ. "මට ගමේ යන්න පුළුවන් නිතර". මේ සිදුවන දේ ගැන යාපනේ වැසියෙක් වන මගේ මිතුරා කතා කලේ පහන් සිතිනි. එනමුත් ලංකාවට පය ගසා නොමැති ඇතැම් පිටරට වල වෙසෙන පිරිස් තවමත් ත්‍රස්තවාදීන්ට උල්පන්දම් දෙති.

කිරි බීම පුරුද්දක් !

මා ආ ගිය යුරෝපා රටවලදී කිරි පිටි සොයා ගැනීම අපහසු විය. මෑතකදී පවා පුරුද්ද නිසා කිරි පිටි සෙව්ව ද ඒවා තිබුනේ ආසියානු කඩ යැයි හඳුන්වන ලාංකිකයන් හෝ ඉන්දියානුවන් කළ කඩ වලය.

කිරි යනු අපට අත්‍යාවශ්‍ය පෝෂකයක් නොවන බව මම දනිමි. එමෙන්ම උදේ සවස බොන කිරි තේකේ පිටි කිරි හැඳි දෙක තුනෙන් පෝෂණ අවශ්‍යතා සපුරනවා යැයි නොසිතමි. ක්ෂීරපායී සතුන් හට යම් කාලසීමාවක් මව් කිරි බොන්නට ලැබීම ද ඉන්පසු, දත් ආ පසු හපා කන කෑමවලට හුරු වීමද අපේ සාමාන්‍යයයි.

කිරි බීම පුරුද්දක් ! බව සැබැවි.එහෙත් පුරුදු අත් හැරගත හැකිය.

මම ද ගෙදරදී කිරි පානය අත් හැර ඇත්තෙමි. “ ඔබ දන්නවාද ? දියර කිරි තමයි සෞඛ්‍ය සම්පන්න ! කියමින් මගේ ඕස්ට්‍රේලියානු ජාතික මිතුරිය මා සමග කඩවල් ගානේ යද්දී පැවසූ බව මතකයට ඒ. එයටහේතුව මා පිටරට ගිය අලුත පිටි කිරි සොයමින් වෙළඳ සැල පුරා ඇවිද්ද හෙයිනි. ඔවුන් හැම විටම බොන්නේ දියර කිරි ය.
අවසන මම ද මගේ නිවැසියන්ද අප සාමාන්‍යයෙන් බොන කහට වැඩි තේක සඳහා දියර කිරි පාවිච්චිය පටන් ගත්තෙමු.

මේ ලියන්නේ මගේ අත් දැකීම් ය. එය ඔබේ හිතට ගෝචර නැත්නම් අල්ලා ගන්න එපා.

අවුරුදු ගණනාවක් ළමා වාට්ටු වල සේවය කර ඇත්තෙමි. මව් කිරි ප්‍රවර්ධනය සහ ස්තාපනය පිළිබඳව උපදේශකයෙක් ලෙස වැඩමුළු වලට පවා සහභාගි වීමි. මව් කිරිදීමේ වැදගත්කම අවබෝද කර ගත්තෙමි.

දරුවෙක් වැඩෙද්දී අවුරුදු 1- 2 පමණ වන විට මව් කිරි අවශ්‍ය නොවන බව ද දරුවාට අත්‍යාවශ්‍ය පෝෂණකොටස් ලැබෙන්නේ ඝණ ආහාරවලින් බවද ඉගෙන ඇත්තෙමි. මගේ දරුවාට මාස 7 -8 වෙන විට මව්කිරි දීම අඩු වුනි. ඒ රැකියාවට යන්න වුණු නිසාය.
අවුරුදු 1 1/2 පමණ වන විට එය සම්පූර්ණයෙන් නවතා දැමුවෙමි. ඒ අත්‍යාවශ්‍ය පෝෂන අවශ්‍යතා ඇති ආහාර ලබාදීම කිරි වලින් බඩ පුරවාගන්නා නිසා අමාරු වන නිසා ය.
මා වැඩට ගිය පසු (මාස 7- අවුරුදු එකහමාරක් පමණ) දරුවා බලා ගත්තේ මගේ මව ය. රාත්‍රී වැඩ මුර පවා කළ යුතු වූයෙන් කිරි ඉල්ලා හඬන මගේ දරුවා සනසා ගන්න ළදරු කිරි පිටිවල සහය පැතුවෙමි. එහෙත්, මාස කිහිපයකින්ම එහි අතුරු ප්‍රතිපල සහ අසාත්මිකතාව නිසා, පිටි කිරි සම්පූර්ණයෙන් නැවැත්වූයෙමි. ළමා රෝග විශේෂඥ තුමිය කීවේත් කිරි අනවශ්‍ය බවය.

දියර කිරි, යෝගට් සහ බටර් චීස් දුන් නමුත් කිරි ඉල්ලා අඬද්දී ඇයට ලැබුනේ, පළතුරු යුෂ බෝතලයකි එහෙමත් නැත්නම් කැඳ එකකි. එයට අපි නමක් දැම්මේ “ අත්තම්මාස් ස්පෙෂල් ෆැන්ටා” යනුවෙනි. කැරට් අලයක්, ගොටු කොළ මිටක්, කොළ දොඩම් ගෙඩියක්, ගස්ලබු කැබැල්ලක්,දෙහි චුට්ටක් සහ එවෙලේ තිබෙන දෙළුම්, නෙල්ලි හෝ ඕනෑම පළතුරක් ජූසර් එකක දමා කැබැලි කර දිය කර පෙරා ගත් විට එය තැඹිලි පැහැ සුමිහිරි පානයක් බවට පත් වේ. ගොටු කොළ දැමීම අනිවාර් ය වේ.
උදේට ලැබෙන්නේ කළු හීනැටි හාල්,මඩතවාලු හෝ සුවැඳැල්, වලින් පිසගත් බත් කැඳ එකක් පෙරා ගත් කැඳ වතුරය. දරුවාගේ බර අඩුවීමක් හෝ පෝෂණ ඌණතාවයක් තිබුනේ නැත. ( මේ හාල් වර්ග මිල අධිකය කියා මතයක් කියන නිසා මේ ටිකත් ලියමි. මේ හාල් කිලෝ ගණන් කැඳකට දමන්නේ නැත. රතු කැකුළු හාල් ද භාවිතා කළ හැක. )

කිරි දෙන්නේම නැද්ද ? කියා ඇස් උඩ තබන මව්වරුන්ට මම මගේ කතාව කියමි. අපේ රට ගිලගෙන ඇති මේ අනවශ්‍ය බිය සහ මාෆියාව නවත්වන තැනට අප කටයුතු කළ යුතු බව කියමි. මා මේ කතාව කියන්නේ මවක් හැටියට ය. අන්තර්ජාලයේ සොයා බලා කියවා නැණ නුවණ පහළ කරගන්න.

Siyama -දරුණු මග හැරීමක් පෙන්වාදීමකි

සියාමා

පළමුව ගත් පොත නැති වී ඉන්පසු නැවත අද ඉයන් අයියාගෙන් කෘතියක් තෑගි ලැබුණි. මා එය යුහුසුළුව කියවන්නට පටන් ගත්තේ ගෙදර යන ටිකට වාහනයේ සහ ජංගම දුරකථනයේ එළියෙනි.

පොත ලියා ඇති සරල මෙන්ම කියවිය හැකි ආකෘතිය නිසා එය එක හුස්මට කියවාගෙන ගියෙමි .

61 වෙනි පිටුවෙන් ඔබ්බට යා නොහැකිව, බොහෝ බරැති සුසුම් සමගින් කඳුළු සැළුවෙමි. හැම රටකම විනාශ වී යන විනාශ කරන දරුවන් ගැන සිහි කරමින් හැඬුවෙමි.
අන්ත විනාශකාරී ආගම් අන්තවාදය මේ ලොවින් තුරන් විය යුතුම ය. හිත හදාගෙන පොතම කියෙව්වෙමි.

මෙය ඔබ කියවිය යුතුම බව මතක් කරමි.

තබ බිරිය හෝ දරුවා මැරුණත් කම් නෑ කියා ඇඳ ඉහපතේ සීසර් සැත්කමට විරුද්ධව අත්සන් තැබූ අන්තවාදය ද ගැහැණු දැරිවියන් වැඩි විය පැමිණි සැනින් විවාහ කර දෙන්න යැයි කියන්නාවූ අන්තවාදයද මා දැඩිව පිළිකුල් කරමි.
කාන්තා සුන්නත් කිරීමට පක්ෂව වෛද්‍ය මතය ලියන්නට තරම් අඳබාල සමාජයකි. අලුත උපන් බිළිඳා ප්‍රතිශක්තිකරණයට විරුද්ධයැයි කියනා දහඅට වියැති මව්වරුන්‍ ය.
අවාසනාව නම් ඒ සමාජ වලද උගතුන් බිහි වුනද ඔවුන් ද ඒ ආගමික අන්තවාදයට නතුව කල් ගෙවන එකය. වරද ඇත්තේ අන්තවාදය තුල මිසක ආගම හෝ දර්ශනය තුල නොවේ.

එවන් සමාජවල දහසක් කාමාතුරයින්ගේ ආශාවන් පිනවීමට විනාශ කරනා මල් කැකුළුය.
ගැහැණුන්ට දරුවන්ට දැරිවියන්ට අන්ත අසරණ දුකක් විඳ මියෙන්නට සිදුවෙනවානම් එවැනි රටවලට අත පොවන්නට ශිෂ්ට යැයි සම්මත ජාතීන් හෝ ජාත්‍යන්තර සංවිධාන වලට නොහැකි ඇයි දැයි මේ පොත කියවද්දී මසිතේ පැන නැඟි ප්‍රශ්නයකි.

අපේ වාසනාවට එවන් අන්තවාදීන් මැද නොඉපිද , නිවහල් නිදහස් මානව හිතවාදී දහමක් මූලික කරගෙන කල් ගෙවමි. එනමුදු එහෙව් මානව හිතවාදී දහමෙහි නාමයෙන්ද සමාජය කෙළසන අන්තවාදීන්‍ බොහෝ ය. බොදු කිතුනු ඉස්ලාම් හින්දු මේ කවර ආගමක හෝ වේවා අන්තවාදීන් සහ අන්තවාදී ඉගැන්වීම් අපි පිළිකුල් කර බැහැර කරමු.
සියාමා... සමාජය වෙත කෙරෙන එවන් මතක් කිරීමකි. දරුණු මග හැරීමක් පෙන්වාදීමකි.

Lost my copy of සියාමා the novel of Ajith Dharmakeerthi , from the book fair... as i was reading it while traveling to work.
Got a book gift from Ian lintota aiya.... started reading it from where i left off...with my phone light.
I was stuck in page 61, heart throbbed with immense pain remembering all the innocent lives and little souls destroyed by so called religious or political goons,rapists and psycopaths. Ended up crying ....
සියාමා Is a must read !
nocountry , no society should let this happen to its children !

සියාමා
අජිත් ධර්මකීර්ති
අහස ප්‍රකාශන
මිල රු 350

චමත්ක කවීන් බණ්ඩාර විසින් රචිත, “චමත්කාර - සිතුවිලි අතර නතර වූ සිතුවිලි”

“කාලය හැමදාමත් අපූරු රටා මවනවා. එක පැත්තකින් බොහෝ දේවල් වෙනස් කරනවා. තවත් දේවල් ගොඩ නගනවා. බිඳ ඉහිරවනවා. ඒ අතරින් කාලයට වෙනස් කරන්න බැරි වුණු පෙර වගේම නිහඬව ගලාගෙන යන සිදුවීම් ඕනෑ තරම් හමු වෙනවා “ පිටු අංක 100 චමත්කාර

චමත්ක කවීන් පුතාගේ පස් වෙනි ග්‍රන්ථය දොරට වැඩීමේදී මට ඒ ගැන කතා කරන්න ලැබුන විට මම ඒක හරිම කැමැත්තෙන් භාර ගන්නවා. ඒ වන විටත් මම, චමත්ක කවීන් පුංචි කවියාගේ කවි කියවන, ඔහුගේ චමත්කාර තීරුව කියවන අතර ඔහුගේ කෙටි චිත්‍රපට, ළමා නාට්‍ය යන මේ සියළු තැන්හි දැක්වූ සමත්කම් ගැන දකිමින් ඔහු ගැන අප්‍රමාණ සෙනෙහසින් බලා හිඳි කෙනෙක්.

ඉතින් ඒ අපූරු පොත් පිංච දොරට වඩින අවස්ථාවේ මට වැටහුනා ළමා සාහිත්‍යය සහ ළමයින්ව සාහිත්‍යයට යොමු කිරීම කියන අපට තියෙන ප්‍රබලම අභියෝගය ගැන කතා කළ යුතුයි කියලා. යන එන අතර, හිත නෙත රැඳුණු බොහෝ කතන්දරවල සංවේදී කියවීමක් සහිත මේ කතන්දර බොහෝ දේ ගැන හිත තෙතමනය ඇති කරන සුළු ලියැවීම්. මේ වයසේ දරුවෙක්ගෙන් මෙවැනි වූ ලියැවීමක් කියවන්න ලැබීම මා පුදුමයට පත් කරනවා. ඒ අතරම මගේ හිතේ දුකක් ඇති වෙනවා. ඒකට හේතුව, අපේ රටේ මේ වන විට, මේ චමත්ක කවීන් පුතා වගේ දරුවෝ බිහි වෙන එක අඩු වෙලා තියෙන නිසා. ඒක මම දකින්නේ මීට අවුරුදු ගණනාවක ඉඳන්. ඉතින් මේ වගේ දක්ෂ දරුවන් බිහි කරන්න, අපේ රටේ ඉස්සරහට මොකක් හරි හිතකර වෙනස්කමක් අපට කරන්න පුලුවන් කියා මට හිතුන නිසා මම මේ ටික කියන්නම ඕනේ කියා හිතුවා.
අපේ රටේ මේ වෙනකොට සංවේදී මිනිස්සු දකින්න ලැබෙන්නේ හරි අඩුවෙන්. අනෙකාගේ අමාරුකම් කෙරෙහි, අනෙකාගේ දුබලතා කෙරෙහි හෝ අනෙකාගේ සැපසම්පත් කෙරෙහි සංවේදී වෙන මිනිස්සු අපිට නැති වෙලා තියෙනවා. මේ අපේ සමාජයේ රටේ පැවැත්මේ තියෙන ප්‍රබලම මරු පහර ලෙස අපි දකින්නේ මෙන්න මේ දේ. අපේ කාලයේදී, අපි කුඩා කාලයේ නම් අපි එතරම් ජන මාධ්‍ය සමග ගැටුණු පිරිසක් නෙමෙයි නමුත් අද දරුවන්ට පහසුවෙන් මාධ්‍යය සහ ඒ ආශ්‍රිත උපාංග පහසුවෙන් ළඟා කරගැනීමේ හැකියාව තිබිලත් ඔවුන් සෞන්දර්‍යාත්මක , සංවේදී මිනිසුන් බවට පත් වීම අඩු වෙලා තියෙනවා.
එහෙම අපි කතා කරද්දී ඇමෙරිකාව එංගලන්තය වගේ රටවල් පර් යේෂන කරනව අපේ ළමා පරපුර මේ ගැටළුවෙන් මුදවාගන්නේ කියලා, උදාහරණයකට කිව්වොත් අපි කොහොමද චමත්ක වගේ දරුවෝ මේ ලෝකෙට බිහි කරගන්නේ කියලා. මොකද අන්න එහෙම දරුවොන් තමා සමාජයේ සාර්ථක මිනිසුන් ලෙස වැඩදායක මිනිසුන් ලෙස වගකීම් දරන්නේ.

ඒක සහජ කුසලතාවය හෝ ඉබේ එන දෙයක් කියලා ලඝු කරලා පැත්තකට කරන්න බෑ. විශාල වගකීමක් තියෙනවා අපේ වැඩිහිටි පරම්පරාවෙන් විශේෂයෙන්ම අම්මට තාත්තට , දරුවන් මේ කෙරෙහි උනන්දු කරන්නට.
ජෝන් එස්. හටන් කියන ළමා රෝග විශේෂඥ වෛද්‍යවරයා පර් යේෂනයක් ප්‍රකාශයට පත් කරනවා. ඔහු මේ සඳහා යොදා ගන්නා දරුවන් 19 දෙනාගෙන් 40% අඩු ආදායම් ලාභී දරුවෝ. ඒ දරුවොන්ට ඔවුන් සුරංගනා කතා කියද්දී ඒ දරුවොන්ගේ මොළයේ ඇති වෙන වෙනස්කම් ඔවුන් බලලා තියෙනවා මේ පර් යේෂනයෙන් , දෙමාපියන් කුඩා කල සිට කතන්දර කියලා දෙනවානම් ඒ දරුවොන්ගේ මොළයේ වෙනස් කම් ඔවුන් මෙහිදී පැහැදිලිව දැකලා තියෙනවා.
දරුවෙක් අකුරක් කියවන්න ඉගෙන ගන්න කළින් සංඥාවක් රූපයක් හෝ ඉගෙන ගන්න කළින් ඉඳන් දෙමාපියන් දරුවෙක්ට කියාදෙන දේ තුලින් දරුවන්ගේ මොළයේ විශාල බලපෑමක් ඇති කරනවා කියලා ඔවුන් පරීක්ෂණ වලින් හොයාගෙන තියෙනවා.

අපේ රටේ අපේ අම්මලා තාත්තලා අත්තම්මලා සීයලා ඔවුන්ගේ ආභාෂයෙන්, දරුවන්ට ගහකොළ මල් පෙන්වලා කවි කතන්දර කියලා දරුවන්ට කුඩාකාලයේ ඉඳන් සෞන්දර් යය විඳින්න හුරු කළා. ඒත් අද අම්මලා තාත්තලා දරුවොන්ගෙන් ඈත්වෙලා මෙවලමක් අතට දෙනවා. මම මේ හට්න් ගේ පරීක්ෂනය මෙතැනදී කියන්න හේතුවුනේ, ළමා සාහිත්‍යයක්, ළමයින්ව කියවන්න ලියන්න පුරුදු කරන්න අවශ්‍ය බව කියන නිසයි.
නිර්මාණකරනයේ යෙදෙන්න පරිකල්පන ශක්තිය කියන දේ අවශ්‍යයි. පොතක් පතක් කියවද්දී අකුරු කියවද්දී, ළමා මනසේ පරිකල්පන ශක්තිය වැඩිවෙනවා කියන එක කියනවා. පරිකල්පනය තුලින් තමා සොඳුරු සෞන්දර්‍යාත්මක වටිනාකමින් යුත් නිර්මාණ කරන මිනිසුන් බිහිවෙන්නේ. එහෙම මිනිසුන් විනාශයක් ළඟා කරන්නේ නෑ කියා ඔවුන් කියනවා. එතකොට අපි ඇත්තටම කලාකරුවෝ කියා හඳුනාගත් පිරිස් අන් අය කෙරෙහි සංවේදී සොඳුරු මිනිසුන් විය යුතුයි නේද ?
කළින් ඉඳන් අම්මලා තාත්තලා තමන්ගේ දරුවන්ට සුරංගනා කතා කියලා දෙන දරුවන්ගේ මොළයේ තිබෙන රූප ශබ්ද භාෂා කියන මේ තැන් ගැන වගකියන කොටස් ඉතා දැඩි දීප්තියකින් පෙන්නුම් කරලා තියෙනවා ක්‍රියාත්මකයි හෝ වැඩ කරන බව. එතකොට මම මෙතනදි මුලින්ම කියන පණිවිඩය තමයි චමත්ක වගේ දරුවෝ බීහිවෙන්නනම් ඔබලාගෙන් සියයට සියයක් ඔබේ සහය අවශ්‍යයි. මේ දරුවන්ගේ දක්ෂතා වැඩි දියුණු කරන්න ඔවුන්ව සංවේදී දරුවෝ කරන්න , ඔවුන්ට හැකි තරම් කතන්දර කියන්න. තිර වලින් , ස්ක්‍රීන් එකෙන් මුදවන්න කියන එක.

අයින්ස්ටයින් කියා තිබෙනවා ඔබට ඔබේ දරුවා බුද්ධිමතෙක් කරන්න උවමනානම් සුරංගනා කතා කියවන්න කියන එක

ළමා පරපුර තමයි මතු දාක වැඩිහිටියන් ලෙස සමාජය බාර ගන්න ඉන්නේ. ඔවුන් පොත් පත් ආභාෂයෙන් ඈත් වෙලා සෞන්දර්‍යාත්මක චින්තනයන්ගෙන් ඈත්වෙලා ස්ක්‍රීන් එකක් ඉස්සරහ ගාල නොවිය යුතුයි කියලා වෛද්‍ය විද්‍යාත්මක හේතුත් සමග පැහැදිලි කළ පර්යේෂන ඕනෑ තරම් අන්තර්ජාලය තුලින් හමුවෙනවා.

නිර්මාණකරනයේ යෙදෙන්න පරිකල්පන ශක්තිය (Imagination) කියන දේ අවශ්‍යයි. අන්න ඒ පරිකල්පන ශක්තිය කෙනෙක් තුල ඇතිවෙන්නේ , කුඩා කළ සිටම තියුණු වූ, හැඩගැස්වීමට ලක් වූ, නොයෙක්, සමාජීය සෞන්දර්යාත්මක දෙයින් පෝෂණය වූ මනසක් තුලින්.
දරුවෙක්ට පොතක් කියවීම තුලින්, කතන්දරයක් කීම තුලින්, ලැබෙන විඳීම සහ සංවේදනා , තිරයක් මත කාටූන් එකකින් හෝ චිත්‍රපටයකින් ලැබෙන්නේ නැතිව යනවා. ඒක වෙන්නේ මෙහෙමයි. අපේ මොළේ කියන්නේ බොහොම සංකීර්ණ දෙයක්. නිරන්තරයෙන් ඉගෙනීමට සහ මතක තබා ගැනීමට ලක්වෙනවා. සමාජයේ අසන දකින දේවල් වලින් පෝෂනය වෙනවා. පොතක් කියෙව්වම, ඒ අකුරු ඔස්සේ දරුවා හිතේ කතාව හදා ගන්නවා, දරුවෙක්ගේ හිතේ චිත්ත රූප මැවෙනවා, ඒ අකුරු ඔස්සේ මොළය තුල රූප මවාගෙන කතාව කියවනවා.

අද සමාජයේ තියෙන ආකල්ප නිසා අපේ දරුවෝ සෞන්දර්‍යයට , නිර්මාණකරනයට යොමු කිරීම අපහසුම කාර්යයක් වෙලා තියෙනවා. චමත්ක පුතා දිහා බලන් ඉන්නකොට මට පුදුම ආඩම්බරයක් දැනෙනවා ඔහුගේ දෙමාපියන් ගැන. ඔවුන් මේ දරුවාගේ දක්ෂතා හඳුනාගෙන ඔහුව හරි මගට යොමු කරලා ඔවුන්ගෙන් ඔහුට එහෙම සහයෝගයක් ලැබුනේ නැත්නම් ඔහුට මේ තරම් දුරක් එන්න අපහසුයි. අපි එකිනෙකාගේ අප තුල තියෙන අපට කරන්න පුළුවන් ප්‍රමාණය වෙනස් අපේ හැකියාවන් වෙනස්. ඒවා එක්ක ඉදිරියට යන්න අපේ දරු පරපුරට අපි උදව් වෙමු. ඒවගේම අපේ මාධ්‍ය ඔස්සේ ඔවුන්ට ඉඩකඩ ලබා දීලා ඔවුන් හට නිර්මාණකරනයේදී ලැබිය යුතු සහය ලබා දීම වැඩිහිටි පරම්පරාවේ වගකීම බවත් මතක් කළ යුතුමය.

මම තවමත් චමත්කාර පොතේ අකුරු අතර මේ කුඩා දරුවාගේ චින්තනයේ විස්මය කියවමින් සිටිනවා. අවට ලෝකය ගැනත් , මිනිස් සිත් වලින් එබී බලන වචන සහ සිතුවිලි වල අරුමයත් ඔහුගේ පන්හිඳට කැටිවෙන්නේ ඔහුටම ආවේනික වූ සරල සුගම්‍ය වදන් පේළි වලින්.
හිමි අහිමි දෑ ගැන, මිනිසුන්ගේ කියුම් කෙරුම් ගැන, ඔහුට දැනෙන අයුරින් ලියා දක්වන කතා විටෙක හිත් වල ඇති කරන්නේ ශෝකයක්. සමාජය දෙස ප්‍රකෘති සිහියෙන් බලා සිටින චමත්ක පුතා ඒවා අකුරු කරන්නේ මනා සංයමයකින්.

“ජිවිතය මොන තරම් අපූරුද ? හැම මොහොතක ම හැම දිනයක ම අලුත් පාඩමක් කියා දෙනවා” පිටු අංක 117

මම ඔබ දිහා බලමින් ඒ පාඩමේ අපූර්වත්වය දකිනවා. චමත්ක කවීන් වැනි දරුවන් වෙත අවශ්‍ය ගුරුහරුකම් මග පෙන්වීම ලබා දෙමින් ඔහුගේ හැකියාවන් ඔපමට්ටම් කරගැනීමට වඩා කැපවී සිටින දෙමාපියන් ඇතුළු සියළු දෙනා හට ඉතා ස්තූතිවන්ත වෙන්නේ සමාජයට වැඩ දායක සංවේදී සොඳුරු නිර්මාණකරුවෙක් සොඳුරු මිනිසෙක් බිහි කරන්නට, දරුවා තුල තිබෙන සහජ කුසලතා හඳුනාගන්නට, මේ හැල්මේ දිවයන අධ්‍යාපන තරඟයෙන් මදකට මිදෙන්නට අවකාශයක් ලබා දෙන්නට හැම අම්මෙක්ටම තාත්තෙක්ටම හැකි වේවා යැයි පතමිනි.

වෛද්‍ය බෝධිනී සමරතුංග

ටිකක් දිග මතකයක් !

එක්තරා උදයක
අතින් අල්ලන හුස්මක
මැකෙන හද රිද්මෙක
තාල හොයමින් උන්නෙමි
බෙර නලා නැතිවම
නටපු බලි තොවිලෙක
සිනා පමණක් ඉතිරිවිය හද
පැරණි සැමරුම් සිනාකැන් මැද
ඇඟිල්ලක දැවටෙන
සිඟිති අත් පහසට
බිළිඳු මදහසකට
නිවනු හැකි වෙයි හිතේ දහඩිය
අදත් විත් දොරකඩ
මතක පෙන්වයි ඇද
ඇඟිලි තුඩු වලටත්
මැවිය හැකි බව සැනින් ජීවය...

බෝධිනී සමරතුංග 2018

මේ කවිය ලියැවුනේ, මුහුණු පොතෙන් කරන ලද මතක් කිරීමක් දුටු විටයි.

“Bodhini Samaratunga is feeling exhausted.

September 8, 2017 ·

So I was holding 3 hearts this morning along with the other doctor. one decided to give us a hard time the other came out with a beautiful cry but a heavy weight on my chest ! You know what i mean 😓

I hope this country will be fine tuned when u grow up little one ! I wish you will be a "nick" who conquered the world amidst the challenges marked on him permanently !”

එක්තරා උදයක පුංචි හදවත් තුනක් හිතින් දරාගෙන

සිටියෙමි. කෘතිම ශ්වස්නය දෙන මෙවලම් ලැහැස්තිදැයි බලමින් අපි නො ඉවසිල්ලෙන් උන්නේ, එකම මව් කුස බෙදාගෙන සති තිස් ගණනක් එකට ඉඳලා එළියට එන්න බලන් හිටපු පුංචි පැංචන් දෙන්නෙක් පිළිගන්නයි. හැමදාම වගේ ඕනෙම නරක සිදුවීමකට ලැහැස්ති වෙමින්.

අපි දැනන් හිටියා එක් දරුවෙක් වැඩී නැති බව එනමුත් ඔවුන් එළියට එනකම් එතරම් දරුණු ලෙස ජාන විකෘති ඇති බව අපි දැනගෙන උන්නේ නෑ. අපි බලාපොරොත්තුවෙන් සිටි අවුල් රැසක් දරන් එළියට ආ පැංචා හිතුව තරම් අමාරු නොවුනත් එයාගේ නිවුන්නාට හොඳටම අමාරු වුනා. අවසානයේ ඔක්කොමලා හොඳින් හුස්ම වින්දත්, ආබාධ රැසක් දරන් ආපු පුංචි පැංචා නිසා මගේ හදවත බිඳුනා.

ඉතා දුෂ්කරතා මධ්‍යයේ ජීවිතේ ගෙවන ඒ පවුලට , මේ පැංචා බරක් බව වාට්ටුවේ නොමේරූ ළදරු ඒකකයේ හිටිය කාලයේදී හොඳටම වැටහුනා. කිහිප විටක් අපි දන්නා තරමින් ඒ අම්මාට මේ සිදුවීම පැහැදිලි කර දුන්නා. පාසැල් කාලයේ කළුතර ග්‍රේස් කුමරි ළමා නිවාසයට ගිය විට අපට මෙවන් දරුවන් වැඩිහිටියන් කොතෙකුත් මුණ ගැසුනා. ඔවුන් හරි ආදරණීය දරුවෝ. යුරෝපයේදී මෙවැනි දරුවෙක් හදාගන්නා අම්මා කෙනෙක් සහ තාත්තා කෙනෙක් මට මුණ ගැහුණා. ඔවුන්ට මේ දරුවා ආශිර්වාදයක් ලෙස ඔවුන් සිතනවා. නිතරම සිනහවෙන් සිටින ඈ අම්මාට තාත්තාට බදා වැළඳ හාදු දෙමින් උන්නා. ආබාධ සහිත දරුවන් වෙනුවෙන් දෙමාපියන්ගේ කැපවීම දේවත්වයක් ලෙස මම දකිනවා. නමුත් අවාසනාවකට සමාජයේ සියළුම පන්ති වල මව්පියන්ට ඒ කැපවීම එලෙස කරන්නට හැකියාවක් ලැබෙන්නේ නෑ. ආර්ථික සහ සාමාජීය යුද්ධ වල ඔවුන් කොටු වෙලා.

එයා උස් මහත් වෙද්දිවත් අපේ රට , අපේ ජන සමාජය ආබාධ සහිත අය කෙරෙහි හිතකර සහ යෝග්‍ය එකක් වෙනු ඇතැයි මම නිතර සිතනවා. තව අවුරුදු දහයකින් හෝ මේ රට වෙනස් විය යුතුයි. එක් කොටසකට විතරක් හිතකර නොවිය යුතුයි කියා මම සිතනවා.

සිංගප්පූරුවේදී මා දුටුවේ ඒ රටේ කොතැනක ගියත් , ඒ ඕනෑම තැනකට ආබාධ සහිත රෝද පුටුවක හෝ ගමන් කළ අයෙක්ට පහසුවෙන් ළඟා විය හැකි ලෙස ලිෆ්ට් , වේදිකා සකස් කර තිබුනා. කොටින්ම බස් රථයේ රියැදුරු පැමිණ දොර අසල තිබූ වේදිකාවක් එළියට ඇද රෝද පුටුව සමග එම පුද්ගලයා ඇතුල් කර රෝද පුටුව ආරක්ෂිතව සකස් කරන ලද තැන හොඳින් තබා තමයි නැවත බසයට ගොඩ වී ගමනේ යෙදෙන්නේ.

ඉතින් මට මතක් වුනේම මේ කුඩා ජීවිත. අපේ රටේ සමාජය තවම හරි හැටි මේ දේවල් ගැන සංවේදී නොවීම අපි හැමගේම වගකිම් පැහැර හැරීමක් කියා මට සිතේ.