When it really gets ugly !

දූෂණය හමුවේ ! I always wonder where did we fail ?

I've been a pain bearer for almost all the women and girls, even children who were admitted to our wards. We could do only little to ease their pain. Even though they needed healing which was a life long process we could only give emergency Medications and listen to their stories !

I've been writing a blog a newspaper column and have written 2 books. You would have come across many of those stories mentioned below. Men seems to bear more body power and strength than the average women but that doesn't give them the power or superiority to violate one's right to live a secure life in this world. 

When i travel back and forth from north to colombo, many try to make a conversation with me, but give up as soon as I sharply say, "I dont want to talk" and for those who wouldnt stop even after a frown, I tell this "look, I'm a doctor working in the general hospital. I dont know you. so  leave me alone, I don't want to talk to you".

most of them back off apologizing !When we discussed about this issue, one of the counselors in our hospital said "doctor you are safe cause you could talk against it, but most of the innocent girls are harassed in buses cause they are unable to talk against them."

Once I've got into a pre booked night bus to north  and realized im the only female with few other men in the bus when my mom asked me if there were other women. I've got down In the next hospital and asked husband to come there to pick me. Even when the bus crew knew Im a doctor traveling to the hospital in north i was forced to get out Just cause i was shattered by the story of the indian girl who was raped and killed in a bus. We cant trust anyone anymore.

Its time to say its enough to violence , harassment ,rape and abuse against women.  Its time to stay "STOP". 

ගැහැණියකට නිදහසේ පාරේ තොටේ නොව තම නිවස තුලද අනාරක්ෂිත තත්වයක් ඇති කාලයකි මේ. පිරිමියකුගේ රැකවරණය ප්‍රේමය සහ සහජිවනය ඇති විය යුතු තැන අද ඇත්තේ දූෂණය පීඩනය සහ අඩම් තෙට්ටම් කිරීමය. 

අප රෝහලේ අල්ලපු වැටේ පැල්පත් වල සිටින පවුල් වල පිරිමි මත්පැන් කටගාගෙන පැමිණ තම බිරින්දෑවරුන් සමග කෝලහාල කරති. ඇතැම් විට ශබ්දය අපටත් ඇසේ. මත් විකාරෙන් තමන් ලෙයින් උපන් දුවා දරුවන් කෙළසා දූෂණය කර ඇතැම් විට ඔවුන්ට දාව දරුවන්ද ලැබෙන්න ගැබ්බර කරන පියවරුන් නිසා අනාථ වූ දරුවන් අපට මුණ ගැසේ... මම නොයෙක් විට ලියා තැබුවා ඔබට මතක ඇති.

1.ඇස් හිස් මොළ නැති පිසාචයන් මැද...හි අවුරුදු 14ක ගැබ්බර දියණිය තම පියාට දාව දරුවක ප්‍රසූත කල පුවත(ඇස් හිස් මොළ නැති පිසාචයන් මැද) , එමෙන්ම අවුරුදු 13 වූ ගෙදරට අවශ්‍ය දෑ ගෙන ඒමට කඩයට ගිය ටිකට කඩේ සිටි පිරිස විසින් සමූහ ලිංගික දූෂණයට ලක්වූ දියණියක් බොහෝ අමාරුවෙන් දරුවකු ප්‍රසූත  කළ අයුරු ඔබට මා ලියුවා මතක ඇති.

2.තම සැමියාගෙන් වූ අඩම් තෙට්ටම් විඳ දරාගත නොහැකිව වස විස බී දිවි නහගන්න පැමිණි ගැහැණුන් ගැන මා ලියුවා ඔබට මතක ඇති (දිවිමංසල මුණ ගැසුනු ජීවිත ) (accepting tolerating and forgiving) .

3.අනිත්කොණ තනිවුන ළමා මව්වරුන් ගැන ලියුවා ඔබට මතකද ? (unwanted teenage pregnancies )

4.තම බාල වයස්කාර අක්කාගේ පෙම්වතා විසින් අක්කා සහ නංගී දෙදෙනාම අපයෝජනය කල හැටි (the change is in you) ලියුවා මතකද ?

සිදුවීම් එතැනින් නැවතුනිද් ? නැත.... තවමත් දිනකට වරක් හෝ දෙවරක් එවැනි සිදුවීමක් ඇස කණ ගැටේ.

5.තම සැමියා විසින් පුළුස්සන ලද ගැහැණුන්, අත් හරින ලද නොසලකා හරින ලද, ගැබ්බර, දරුවන් රැකගෙන තනිවම ජීවන සටනේ යෙදෙන ගැහැණුන් ගැන ලියුවා ඔබට මතකද  ? ( ආපසු හැරෙන්නට නොහැකිය. ...gender based violence ! )

6.කුඩා පාසැල් දැරිවියන් යන එන් ලොජ් එකකට විරුද්ධව ක්‍රියාකරන්න ගොස් "මැරුම් කන්නේ නැතුව තමන්ගේ රාජකාරිය පමණක් කරන්න " යැයි ඉහළ වෛද්‍යවරයෙක්ගෙන් බැනුම් ඇසුවා මා ලියූ අයුරු ඔබට මතක ඇති. ( විහින් මැරෙන්නේ නැතුව...)

7. ෆේස් බුක් හමුවේ හැමදාම ඇහෙන කතා යන මැයෙන් ඉන්දියාවේ බස් සිද්ධිය ගැන සහ අපේ රටේ තත්වය ගැන ලියුවා ඔබට මතක ඇති...

මේ අවුරුදු 6 කට කලින් ලීව ලිපි ය. ඉන්දියාවේ මෙන්ම ලංකාවේද මේ ලෝකේ හැම තැනම ද මේ දේවල් අඩු නැතුව සිදුවේ. ඉන්පසු රැස තීරු ලිපි මාලාවක්ම ලීවෙමි. 

ආගමට මුවාවී කුඩා ගැහැණු දරුවන් විවාහ කරගන්නා අතර එම දැරිවියන් පළමු රැයේදීම මිය යන බව ඔබ අසා ඇති. එහෙත් ඒ ගැන ලෝකයා මොකුත් නොකරන්නේ ඇයි දැයි මම කම්පා වෙමි. 

වැඩිය ඕනේ නෑ මේ රටේම නොමැරී රෝහල්වලට විත් දිවි බේරාගන්නා දැරිවියන් ගැහැණුන් ප්‍රමාණය කොතෙකුත්දැයි සොයා බලන්න. 

නොමැරී දිවි බේරාගන්නා ඔවුන් ඉන්පසු ඒ කැළල සහ ඒ බිහිසුණුදෑ සිහිපත් කරමින්, තමන් විනාශයට පත් කළ අධමයාගේ දරුවෙක් පවා ඇතැම්විට කුස දරමින් ජීවත් වෙන්නට සිදුවන සමාජයක... "අපෝ අපි හොඳයි ඒක කර්මය" කියමින් ඇය ඒ දුක විඳ දරාගන්නා හැටි ගැන අප්‍රාණිකවන සමාජයක ඇය ගැන කතා කරන්නට මිය යන්නම වුවමනා ද ? එවන් කළල සහ කැළැල් දරාගන්නා ගැහැණුන් සහ දැරිවියන් මගේ හිතේ සදා අමරණීය තැනක සිටින්නෝය. ඔවුනට සාධාරණයක් ඉටු කරන්නට ගබ්සා නීති සංශෝධනය ගැන කතා කළා ඔබට මතක ද ?

මිය ගිය විට පමණක් මාධ්‍ය ඔස්සේ ලොකු කලබගෑනියක් පෙන්වන නමුදු නොමැරී එහෙත් මැරි මැරී ජීවත් වන ඔවුන් ගැන කතා කරන්නේ කවදා ද ?

ස්ත්‍රීත්වය - උනුන් දරා ගන්නා සුළුය

“ඩොක්ටර්…” කියූ ඇය මා ඔළුව ඔසවා බලන තෙක් මගේ පිටුපසට වී සිටියාය.

“අම්මා, ප්ලේට්ලට් නම් තවම සීයට එහා නැගලා නෑ. ඒත් සුදු රුධිරාණු වැඩි වෙන්න අරගෙන ඒක සුභ ලකුණක්. අද හවස රිපෝට් එක බලලා ඒකේ වෙනසක් තිබ්බොත් හෙට යන්න පුළුවන්”

“ලොකු දෙයක් ඩොක්ටර්. මම දැන් ආයෙම දුවලා හයට එනවා”

ඉතා කුඩා ශරීරප්‍රමාණයක් හිමි ඇය යළි දරුවාගේ ඇඳ ළඟට දුවයි. ඇගේ අම්මා දරුවා ළඟ උදේ සිට හවස් වනතෙක් ඉන්නා අතර අසල කර්මාන්ත ශාලාවක අත් උදව් සපයන ඇය නිවාඩු නැති හෙයින් රාත්‍රිය පුරා ඩෙංගු උණ සමග පොර බදනා දරුවා සමග ඔට්ටු වී, මූත්‍රා මැනිල්ලේ සිට දියර මැන මැන බොන්නට දීමත් අර දරුවාගේ කරදර ඉවසීමත් අප බලා සිටින්නේ විමතියෙනි.

උදෑසනම ඇගේ අම්මා පැමිණි සැනින් ඇය ලක ලැහැස්ති වී වැඩට යති. හවස පැමිණ දරුවාගේ ඇඳ ළඟ පුටුවක් තියාගෙන කුඩා කතන්දර පොත් කියවමින්, කටුවක් දමා නිතර ලේ ගනිමින් පරීක්ෂා කරනා අප හා උරණ වී සිටින දරුවා මේච්චල් කරගන්නට බොහෝ චාටු බස් දොඩන්නීය. හවස ගත් ලේ පරීක්ෂණ වාර්ථා ලැබුනේ මහ රෑය.

“ඔන්න ඩොක්ටර් මම අර අම්මට නිදියන්න පැදුරක් දීලා කිව්වා. දරුවත් නිදියන එකේ ඔයා ඇඳ ළඟ නිදියාගන්න කියලා” අපේ හිත හොඳ හෙදිය මා වෙත එමින් පැවසුවාය. ඒ අම්මා දින ගණනාවක් නින්දක් නොලැබ සිටි බව අපි හැමෝම දන්නා කරුණකි.

ළමා වාට්ටුවේදී ද, ප්‍රසව හා නාරිවේද වාට්ටුවේදීද , මට හමුවන ගැහැණුන් ප්‍රමාණ වූ දුක් කරදර කන්දක් පොදි බැඳ මහා මේරුව තරණය කරනු දකිමින් ඔවුන්ගේ අතොරක් නැති දරා ගැනිල්ලට යන්තම් හෝ උදව්වක් දෙමින් අපද එවන් වූ මහා බර පොදි දරාගෙන සිටින්නෙමු.

චිත්ත සන්තානයේ ඉපදෙන සිතුවිලි පුදුමාකාර ය. ගැහැණිය, තමන්ගේ ලෝකයේ ඕනෑ එපාකම් අනුව තම ජීවිතය වෙනස් කරගනී, යන මඟ සකසා ගනී. ඇතැම් විශිෂ්ඨ චිත්ත ශක්තියක් හිමි අයවලුන් තම සිතැඟි ඔස්සේ ජීවිතය සොයා යයි. අම්මා යන භූමිකාව හමුවේ ස්ත්‍රීන් තමන් මෙතෙක් යමින් සිටි මාවත අත හරින අයුරු, වෙනස් කරගන්නා අයුරු මට නිරන්තරයෙන් දකින්නට ලැබේ. මේ ලියන මම ද, ජීවිතයේ වගකීම් හමුවේ, මාතෘත්වය හමුවේ මගේ අරමුණු නවතා හෝ වෙනස් කරගෙන ඇත්තේ දරුවෙකුගේ කායික සහ මානසික වර්ධනය සඳහා මවගේ ආදරය සහ කැපවීම අවශ්‍ය බව හොඳින්ම දන්නා නිසා ය.

මට හමුවෙන බොහෝ ස්ත්‍රීන් හුදෙකලා වූවෝ ය. ඔවුන්ගේ හදවත ගැඹුරෙහි දිග පළල ගැඹුර විනිවිද පෙන්වන කතන්දර බොහෝ අප හමුවේ දිග හැරේ. මේ ලංකා සමාජය තුල හමුවෙන ස්ත්‍රී න්බොහෝ පීඩන හමුවේ ගොළුවී සිටී. සමාජය විසින් ඔවුනට හිමි කර දී ඇත්තේ එවැනි අනාරක්ෂිත බවකි.

ඇතැම් විට දරුවන් වෙනුවෙන්, දෙමාපියන් වෙනුවෙන්, සමාජයේ ජීවත් වීම වෙනුවෙන් තම සිතැඟි දෑ කප කරන අතරම නොරැඳෙන බන්දන රකින ස්ත්‍රීන් බොහෝ වෙති. ඔවුන් හුදෙකලාව තුළ නඟනා සුසුම් හඬ නෑසෙන සුළුය.

මා දකිනා ශක්තිමත්ම ජීවියා ස්ත්‍රීය වේ. එකී ස්ත්‍රිය මවක් වූ විට එම ශක්තිය දෙගුණ තෙගුණ වී ඇය තුළට ආරෝපණය වේ.

"මම රට ගියේ දරුවට හොඳින් සලකන්න එද්දි හොඳටම ලෙඩ වෙලා... අනේ ඩොක්ටර් බබාව දිගටම ක්ලිනික් ගෙනත් නෑ ගෙදර අය.. ආයෙම ක්ලිනික් දාලා දෙන්න"

තරුණ මවක් පැමිණ අප හමුවේ බැගෑපත් වේ.. අවුරුද්දකට වැඩි කාලයක් ක්ලිනික් හෙවත් සායන පරීක්ෂාවට නොපැමිණි දරුවාට මුත්‍රා ආසාධනයකට ප්‍රතිකාර කර ඉන්පසු ... සායනික පරීක්ෂාවට යොමු කරන ලදී.

" මහත්තයා නැතුව මං තනිවම දරුවා හදන්නේ " ඇය ද අප හමුවට එන්නාවූ බොහෝ කාන්තාවන් මෙන්ම තනිව අරගලයක නියුතු මවකි. සැමියා ඇය හැර ගොස් ය.

"මම මෙහෙ රස්සාවක් හොයා ගත්තා නෝනා ආයේ මම යන්නේ නෑ.. ඉන්නේ මෙච්චරයිනේ මට. " ඇය පවසන්නේ දෑස් කඳුළින් පුරවාගෙන ය.

ලංකා පොළොව මත මේ අරගලය බොහෝ වෙහෙසකර ය. කාන්තාව ගැන කතා කරද්දී බිඳී වැටෙනා ලෙහී වෙන්වෙනා පවුල් එමට ය. පවුලක් යනු මව පියා යන දෙදෙනාගේ ආදරය නිසාම නිර්මාණය විය යුත්තකි. හැඟීම් මත පදනම්ව හැඟීම් සන්තර්පනය කරන්නට යෑම තුළින්ම අද බොහෝ පවුල් සංස්ථා බිඳ වැටී ඇත. ඇතැම් විට ඒවා පවතින්නේ නාම මාත්‍රිකව පමණි. එය කෙතරම් දරුවන්ගේ මානසික වර්ධනයට බලපාන්නේදැයි අප හමුවේ දිග හැරෙන ශෝකාලාපයන් පැහැදිලි කරවයි.

“ඔබේ දරුවන්ට ආදරේ නම්, ඔවුන්ගේ මවට ආදරය කරන්න” මේ මා අන්තර්ජාලයේ දුටු ආදර්ශ පාඨයකි. අවාසනාවකට අද, නුසුදුසු පවුල් පරිසර තුල දරුවන් අතරමං වී සිටී. සියළු බර දරාගෙන ගැහැණිය හුදෙකලා අරගලයක ය.

මේ කාන්තා දිනයේ අප අමතක කරනා තවත් පැත්තක් ගැන මම අවධානය යොමු කරන්නට සිතුවා. ඒ කාන්තාව පත්වන මානසික ආතතිය හෝ අවපාත තත්ත්වයන් ගැනය. තනිව හෝ වෙන වෙනම නිහඬ අරගලයක යෙදී සිටීමෙන් හෙම්බත් වන අම්මලා, උදව් ඉල්ලද්දී...ඒ ගැන සැලකිලිමත් වන සමාජයක් නැති තරම් ය. අන්තර්ජාලය තුළ ඇති සමාජ මාධ්‍ය ජාලාවල නාමිකව හෝ නිර්නාමිකව ඔවුන් මේ වියවුල් කඳුළු අකුරු කරනු දැකීම මහත් වූ කම්පනයකි. අහිතකර විෂකුරු සමාජ පරිසර තුළ ඔවුන් තව දුරටත් වියවුලට පත්වනවා මිස එයින් මිදෙන්නට මංපෙත් විවර වෙන්නේම නැති තරම් ය.

රටක පැවැත්ම එහි ජීවත් වෙන රට වැසියාගේ ජීවන තත්වය නගා සිටුවීම සඳහා සුබ දායක වන ලෙස අප වෙනස් කරගන්නේ කෙසේ ද?

ගැහැණියක හෝ මිනිසෙක් වේවා, පවතින ආර්ථික සාමාජීය ගැටළු සහ අවපාතයන් සේරමත් සමග වගකීම් සහිත බැරෑරුම් රැකියාවක් කරද්දී මනසට අත් වන ආතතිය බොහෝය. ‍ඒවා බොහෝ කායික රෝග කෙරෙහිද බලපාති.

දරුවා හෝ දරුවන් ද සමග සියදිවි නසාගන්නා මව්වරුන් ගැන අපට වසරකට කිහිප වරක් අසන්නට ලැබේ. මා මනෝවෛද්‍ය වාට්ටු තුළ සේවය කරද්දී එසේ සියදිවි නසා ගැන්මට තැත් කළ ස්ත්‍රීන් කිහිප දෙනෙකු මට මුණ ගැසී තිබේ.

සියළු දුක්වේදනා හමුවේ අවසන මව්වරුන් මෙලෙස දරුවන් හා දිවි නහගන්නා තත්වයට පත් වන්නේ නම් එය කොයි තරම් බරපතල කාරණයක් දැයි සමාජයක් වශයෙන් අපට දැනිය යුතු ප්‍රබල කාරණයකි.

තනිව වෙහෙසෙන මව්වරුන් බොහෝ ය. බොහෝ විට සිදුවෙන්නේ හිතේ ඇතිවන්නාවූ තුවාල සමග ඒවා සුව වීමටවත් කාලයක් හෝ ඉඩක් නොදී, ඇය කළ යුතු, වගකීම් , යුතුකම් ගැන කියමින් , “රටේ ලෝකේ හැමෝම කරනවා, ඉතින් ඔබත් කළ යුතුයි” කියා තවත් තෙරපීම ය.

සියල්ල ඉවසාගෙන කරනවා ඇරෙන්න විසඳුමක් නොදෙන සමාජයක අවසන ඔවුන් පුපුරා යෑමට ඉඩකඩ බොහෝය. බෝ නොවන රෝගවලින් ආතුර වූ සමාජයක, ගැහැණිය ද ඒවාට බොහෝ ඉක්මනින් ගොදුරු වෙන්නේ, තමා ගැන බලා ගන්නේ නැති නිසාය. උදේ රැයින් නැගිට දරුවන් වෙනුවෙන් වෙහෙසෙන, අම්මලා එක්කෝ එකතැන ඉඳගෙන වැඩය, නැත්නම් ගමනේ ය. අප සමාජයේද බොහෝ පිරිසක් දියවැඩියාව අධික රුධිර පීඩනය සහ ශරීරයේ මේද අධිකභාවය නිසා ඇතිවන රෝගාබාදවලින් පෙලෙති. අධි ස්ථුල බව බොහෝ කාන්තාවන් කෙරෙන් දක්නට ලැබෙන්නේ ඔවුන් තමා ගැන බලාගන්නේ නැති නිසාම යැයි සිතේ. වයසටවඩා වයස්ගත වූ බවක් පෙන්නුම් කරන්නේ ඔවුන් දරා ඉන්න බොහෝ දුක් දෝමනස්සයන් පිරි ජීවිත තුලින්ද එකතු කරන්නාවූ පීඩාකාරි තත්ත්වයන් නිසාය.

පවුලක ආදායම් සපයන්නා වීම, ස්වාමියා රහිතව දරුවන් උස්මහත් කිරීමට සිදුවීම ,රැකියා විරහිත භාවය, දීර්ඝ කාලීනව බලපවත්නා මානසික සහ කායික රෝගාබාද වැනි මේ කරුණු ගැන වඩා විවෘතව කතා කළ හැකි තැනක් හෝ ක්‍රමයක් අපට තිබිය යුතුය. විශේෂයෙන්ම ස්ත්‍රීන් සේවයක කරනා තමන්ගේ සේවා ස්ථානයේ වැඩ කරන අය සඳහා, මනෝ වෛද්‍ය උපදෙස් සහ තක්සේරු කිරීම් සිදු කළ යුතුය. සමාජයේ හෝ ප්‍රදේශයේ, ක්ෂේත්‍ර රැකියාවෙහි නියුතු පවුල් සෞඛ්‍ය සේවිකාවන් හරහා, ප්‍රදේශය බාර ප්‍රාදේශීය සෞඛ්‍ය සායනයේ වෛද්‍ය සායනය වෙත සියලු පවුල් වල ඇති ප්‍රශ්න සහ ගැටළු ගැන දැන ගැන්මට ලැබෙන යාන්ත්‍රණයක් ඇති කළ යුතුය. විශේෂයෙන්ම අඩු ආදායම් ලාභී පවුල් සහ අහිතකර සමාජ පරිසරවල ජීවත්වන , ඔවුන්ගේ මානසික ගැටළු සහ සාමාජීය ගැටළු ගැන

සමාජය මනෝ වෛද්‍ය ගැටළු සහ ඒවාට සහයෝගය සොයා යන්න ඔවුන්ගේ හිතේ මනෝ ව්‍යාධි ගැන ඇති භීතිකාව ඉවත් කළ යුතුය. එවිට මානසික ගැටළු හංගා ගැනීමට වෙර දරන භාවය අඩු වෙනු ඇත.

සියල්ල අපහසු වූ සමාජයක ගැහැණුන් උනුන් වෙනුවෙන් සහයෝගය දැක්වීමට, උනුන් තලා පෙලීමට නොව වැටෙන තැනදී නැගිටුවාගැනීමට ස්ත්‍රීන් ලෙස අප පුරුදු පුහුණු විය යුතුය. ගැහැණිය අසරණවන, අඩම්තෙට්ටම්වලට ලක්වන කවර හෝ මොහොතකදී තවත් ඔවුන් පීඩනයට පත් කිරීමට නොව ඒ ඉන්නා කරදරෙන් මුදා නිදහස් කිරීමට හැකි සහයෝගිතා යාන්ත්‍රණයක් මේ ස්මාජයේ සකස් විය යුතුමයැයි මට සිතේ.

ලෝක කාන්තා දිනය සමරන එක් දවසක ගැහැණිය වෙනුවෙන් මේ ලියනා ලිවීම් හුදෙකලා නොවී දිනෙන් දින , එකිනෙකා වෙනුවෙන් වෙහෙසෙන, ඔසවා දරා සනසන සමාජ වටපිටාවක් නිර්මාණය කිරීම වෙනුවෙන් ශක්තියක් සපයනු ඇතැයි ද දරා ගැනීම් අපහසුම කාලයක අපි උනුන් වෙනුවෙන් දරා ගැනීමට වෙහෙසිය යුතුයැයි ද මම තරයේ විශ්වාස කරන්නෙමි.

මේ කතා සතුටු නෑ සමරන්න !

සායනික සටහන් නොවේ !
දොරට වැඩුමක් නැත ! පොත මෙසේ ජනගත කරමි ! එහෙත් අප හමුවිය යුතුමය... එනිසා සංවාදයකින් මුණ ගැසෙමු.

ඇවිත් මේ පොත ඔබත් අරගන්න
ඔබේ හිතවත් සවිය මට දෙන්න
ගිනි ගන්න මිනිස් හිත් මිස ඔන්න
මේ කතා සතුටු නැහැ සමරන්න

අඬ අඬා ජීවිතේ අත් හරින
රටක් හෙලනා සුසුම් අත ගන්න
මේ රටට නිදහසේ සැනසෙන්න
එහෙව් දුක මැඩිය හැකි මග ගන්න

පොත රැගෙන හෙමි හෙමින් කියවන්න
දුක දරන මිනිස් හිත් හඳුනන්න
නාඳුනන හුස්මකට වෙහෙසෙන්න
හැකි දාක අපට හැක හිනැහෙන්න

ඉතින් සුබ දසුන් නැත මට දෙන්න
හද ගැහෙන හඬ ඔබත් විඳගන්න
එහෙව් අකුරක් ඇවිත් ඇහිඳින්න
පණ ගැහෙන කතා රැස අරගන්න

බෝ 2019

මේ අකුරු පණ පෙව්වේ නන්නාඳුනන මිනිසුන් වෙනුවෙනි. හැමට හිනැහිය හැකි නිදහස් රටක නිදහස් සෞඛ්‍ය සේවයක් වෙනුවෙනි. ලියන්නම බැරි කාලයක ලියන්න ඔක්සිජන් සපයමින් මා ඇහැරවා ගත්තේ ලේක් හවුස් - රැස පවුලයි. මේ කතන්දර තීරුව නොතිබුනානම් ලියන්න හිතක් හෝ ඉස්පාසුවක් නැති කාලෙක මේවා හිත තුලම සිඳී වියැකී යන්නට තිබුනා...
යම් කාලයක සිට මම අවබෝද කරගනිමින් සිටින්නේ අප පෙනී සිටිය යුතු යුක්ති ගරුක මානුෂීය ගුණ දහම් ගැනය. එහෙයින් හෘද සාක්ෂියට අනුව මට ගිනිගන්නා රටක සියල්ල අමතක කොට සිනහ නැගිය නොහැක.

ඉතින් මෙලෙස ඔබ අතට පත් කරන මේ පොත...මේ කතන්දර... ඔබට දැනුනානම්
රැස - සායනික සටහන් නොවේ තීරු ලිපි සංග්‍රහය රැගෙන කියවන්න !

කියවා මා වෙනුවෙන් මුහුණු පොත/බ්ලොග් මගින් ඔබේ ගල් මල් සියල් අමුණා එවන්න. සැම සම සිතින් බාර ගනිමි.

නිදහසේ කතා බහ කළ හැකි අවකාශයක පොතේ අකුරක් ගානේ කියවා දැනුනානම් ඔබට එදාට අපි සංවාදයක් අරඹමු අප තැනිය යුතු හෙට දවස වෙනුවෙන්

එතෙක් ඔබ එවන සියලු සුපැතුම් එකතු කරන්නෙමි.
පොතට වෙහෙසුන ග්‍රන්ථ ප්‍රකාශන ආයතනයේ, Dasun Sameera Weerasinghe, Thanoja Waduge, Naveen Srimal
කවරය නිර්මාණය කළ Pradeep Premalal
ඇතුළු උදව් කළ හැමෝටම බොහෝ ස්තූතියි.
ප්‍රී ඕඩර් කරන්න පහත ලින්ක් එකට පිවිසෙන්න.
https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=2476125032425018&id=906331262737744

බිඳෙන සුළුය

මම මේ ටික ලියන්න ගත්තේ තැනතැන පුපුරා යන මිනිසුන් දැක දැකම. මාත් විටෙක ඇතුලතින් ඇති හිත් පිපිරීම් දෙදරීම්නිසා කම්පා වෙනවා.

තනිතනිව අරගල අතර තුර පැමිණෙන බොහෝ ආතතිය හා දෝරේ ගලා යන අකාරුණික බව දැක

සටන් බිම වැද අරගලය අතරේ
බොහෝ බරැතිව රිදුම් දෙන හිත්
හිනා පොදි දවටගත් වෙස් මුහුණු
පිපිරීම් සළකුණක් නැති මුහුණු
බිඳෙන සුළු ය
දැවෙන සුළු ය
විසිර ඉහිරෙන සුළු ය
ආදරය තැවරුණු සැතකින්
බලා එල්ලය ගෙන
පලා පිට මැද
නොදන්නා දින අග
පැලී ගැහෙනා හද බිත
නාඳුනන වෙස් ගෙන
නොදන්නා අටියෙන්
අහකටම යන මිත
ළගන්නා වදනින්
කෙසේදැයි අසමි ම'මිතුර
තවම නොමදත්තෙද
බිඳෙන සුළු බව හිත්...

We are fragile
Breakable people
Breaking into zillions of tiny pieces
in a battle field with internal Explosions
No one can see them
Oh none !

බෝ 2019

සංතෘප්ත වීම.

අනිත් කොන නොලිවීමට හේතු බොහෝ තිබෙනවා.

ආසන්නම හේතුව මගේ පරිගණකයේ අන්තර්ජාල වෙබ් අඩවි තුළ යුනිකෝඩ් රචනය කොහෙත්ම බැරි වීම. සියල්ල යළි ප්‍රතිස්තාපනය කරගත් පසු ලියන්නම ඕනෑ ය කියා හිත වද දෙන්න ගත්තේ කොළඹ ගමයා හෙවත් අජිත් ධර්මකීර්ති අයියාගේ තුන්වෙනි පොත හෙවත් ප්‍රථම ප්‍රේමය ඔබ නොවේ පොත දොරටවැඩුමේදී බ්ලොග් සුමිතුරු බ්ලොගර්ස්ලා නැවත හමුවීම යි.

මුහුණු පොත නිසා බ්ලොග් ලියමන අඩාල වුණ අය බොහොම බව කතා බස් අතරතුර ඇහුනා. මට නම් රැස පත්තරේ සති පතා තීරුව නිසා බ්ලොග් පිටුව ලියවෙන්නේම නැති තරම් වුණා. 

දැන් බොහෝ කාලයක් ගත වෙලා අවුරුද්දක් තීරු ලිපි සියල්ල එක්‍ රැස් කරලා පොතක් කරන්න යනවා.

Every now and then i reach out to people who seek my help....
I just turn the directions and show them a away... in return they bring me joy and love for a life time..
"So proud of the 2 girls who brought me good news!!!"

ජීවිතේ අපිට තව කෙනෙක්ට කළ හැකි කුඩා හෝ උදව්ව උපදෙස දිය යුතුය. මේ ලෝකේ හැදිලා තියෙන්නෙ ගනු දෙනු වලින්
අද ඉතා ප්‍රීතිමත් දවසක් !
ගිය සතියේ දවසකත් අදත් නංගිලා දෙන්නෙක් ඔවුන්ගේ ජයග්‍රහණ ගැන කියලා ස්තූති කළා.

එහෙම කළ ගුණ මතක් කරලා ස්තූති කළ නංගී කෙනෙක්ට මම කීවා

 "you made my day " කියලා "ඔබ මගේ දවස සංතෘප්ත කළා" කියලා

ඇය මට පිළිතුරු දෙනවා " you made my whole life better" කියලා. "ඔබ මගේ ජීවිතේම වඩා හොඳ කරා" කියලා.

ජීවිතේ අපිට හැම තිස්සෙම අපිව තනන මිනිස්සු අපිව ගොඩ නගන මිනිස්සු හමුවෙන්නෙ නෑ. අනෙකා කෙරෙහි ද්වේශය වෛරය පතුරමින් කෙනෙක්ව අමාරුවේ දමන්නේ කොහොමද හිතන අයමයි හමුවෙන්නේ. කරුමෙට ඒ අය උගත් ලේබලය අලවගෙන ඉන්නේ. මිනිස්සු රැවටෙනවා.
මෙච්චර දන්නා හඳුනනවෙලත් අපිත් රැවටෙනවා.
තව එකෙක් විනාශ කරන්නට උපදෙස් දෙන අංචිඅදින ගල් පෙරලන ඇඟේම විෂ සහිත වූ පිරිස් බහුලයි.
"ඇදේට යමින් ඉන්නා කකුළුවන්ගෙන් කෙලින් යන හැටි අහන්න එපා" කියලා කියමනක් තියෙනවා.
අවාසනාවකට ඒ අය දන්නෙත්නෑ ඇදේට යන බව.
මේක හරි අමාරු ලෝකයක් ! එනිසා හැකි තරම් කෙනෙක්ට ආශිර්වාදයක් වෙමු ! මිනිස්සු විනාශකරන්නට අර අඳින්නන් මඟ හරිමු.

කාලෙකට කලින් උදව් කිරීම ගැනත් විවිද භයානක අත්දැකීම් තිබුණ නිසා යම් සීමාවක ඉඳන් මමත් කටයුතු කළේ හැබැයි අද බොහෝම සතුටු දවසක් 🌸😊

අකම්පිතය, අචල ය !

සත්‍ය සිදුවීමක් ඇසුරිනි.

"දැමුවොත් ශුද්ධ වූ ග්‍රන්ථයක්

වැසිකිළි වලකට ස්වාමිනී

ඔබ කුමක් නම් කරන්නේද ?"

ඇසුවා අජාන් හිමිගෙන්

පත්තරේකින් දවසක්...

"විගහින් අරන් දුරකථනය 

ඇමතුමක් දෙනවා මම නම්"

"කාටද කා හටද ?

අනෙක් පැවිදි උතුමන්ටද

පොලිසියට හමුදාවටද 

අපහාසයට නඩු යන්න

ලෝයර් උන්නාන්සෙටද

ගිහි දායක සභාවටද 

මාධ්‍ය ආයතන වලටද 

කියනු මැන හිමියනේ

ඒ ඇමතුම ගන්නේ කාටද?"

"නැත නැත ඒ වැඩය 

ඔය කාටවත් කළ නොහැකිය

පොත නිසා හිර වූ වැසිකිළිය

පයිප්ප වැඩ කරුවෙකුට මිස

ඔබ කියූ කාටවත් පුළුවනිද හදන්නට?"

"එහෙත් එය ශුද්ධවූ ග්‍රන්ථයක් 

ඔබේ දහමට නිගරුවක්

සිදුවුනා නොවෙද හිමියනි

බුදු දහමට අපහාසයක් ?"

"අචල අකම්පිත 

නිසල කරනා සිත 

ශ්‍රේෂ්ඨතම දහමය

අකාලික ! ඒහි පස්සික !

එහෙව් මහ මුනි දහම

සසලව නොයේ කිසි කළ

වැසිකිළි වල නිසා 

දහමක් නොයේ වැනසී"

බුද්ධත්වය ඇත්තේ පොතක අකුරක නොවේ

සිතේ අකුසල කුසල තමා දත යුතුම වේ

දැමූ බඳුනක් වැනිය අකුරු කළ පොත පතේ

බඳුන බින්දාට මහ මුණි ගුණය පහ නොවේ

බෝධිනී සමරතුංග 2019 අප්‍රේල්

. The Container and the Contents

There were riots in the streets some years ago after a guard at Guantanamo Bay was accused of taking a holy book and flushing it down the toilet.

The next day, I took a call from a local journalist who told me he was writing an article about the outrage by asking leaders of all the major religions in Australia the same question he was about to ask me.

“What would you do, Ajahn Brahm, if someone took a Buddhist holy book and flushed it down your toilet?”

Without hesitation I answered, “Sir, if someone took a Buddhist holy book and flushed it down my toilet, the first thing I would do is to call a plumber!”

When the journalist finished laughing, he confided that that was the first sensible answer he had received.

Then I went further.

I explained that someone may blow up many statues of the Buddha, burn down Buddhist temples, or kill Buddhist monks and nuns; they may destroy all this, but I will never allow them to destroy Buddhism. You may flush a holy book down the toilet, but I will never let you flush forgiveness, peace, and compassion down the toilet.

The book is not the religion. Nor is the statue, the building, or the priest. These are only the “containers.”

What does the book teach us? What does the statue represent? What qualities are the priests supposed to embody? These are the “contents.”

When we recognize the difference between the container and the contents, then we will preserve the contents even when the container is being destroyed.

We can print more books, build more temples and statues, and even train more monks and nuns, but when we lose our love and respect for others and ourselves and replace it with violence, then the whole religion has gone down the toilet.

from the book "dont worry- be grumpy" Ajahn brahmavanso

කැමැත්තෙන් කිරීම!

අනෝජා බොහොම අමාරුවෙන් ඉගෙන ගත්ත දැරියක්. ඇය අපේ වාට්ටුවට ඇතුල් කරලා තිබුනේ වෛරස් උණ නිසා. මේ දවස් වල වගේම ඒ දවස් වලත් වෛරස් උණ තිබුනා, වාට්ටු පිරී ගියා, අනිත් කොණ තිබුණු වාට්ටු වල ඇඳන් හතලිහක් පමණ තිබුනට ලෙඩුන් ඊට වඩා ප්‍රමාණයක් හිටියා. අපේ රටේ සාමාන්‍ය ජනයාගේ බදු මුදල් වලින් ක්‍රියාත්මක වන සෞඛ්‍ය සේවය එකී ජනතාවට හිතකර පිණිස වැඩි දියුණු කරන්න, සම්පත් සහ සැප පහසුකම් වැඩි දියුණු කරන්න කවුරුත් උත්සුක විය යුතුයැයි මට සිතේ.
අනෝජා හිටියේ අපිට පේන මානේ ඇඳක. ඒ දවස් වල මම වාට්ටුවේ වැඩ ඉවර කරලා මොකක් හරි බරසාර පොතක් කියවනවා. බොහෝ විට වෛද්‍ය විද්‍යාව සම්බන්ද පොතක්. අපිට එහෙම පොත් ගොන්නක්ම මිතුරෙක් ගෙනත් දුන්නා ඉස්සරහට එන එක්සෑම් වලට පාඩම් කරන්න කියලා.
"ඩොක්ටර් ඉංග්‍රීසියෙන්ද කියවන්නේ" අනෝජා එක වෙලාවක ඇහුවා.
"ඔව් අපිට ලියන්නත් කියවන්නත් ඔක්කොම කරන්න තියෙන්නෙ ඉංග්‍රීසියෙන්" මම පැහැදිලි කළා.
"මට අමාරුම ඉංග්‍රීසි" අනෝජා කීවේ මූණ ඇද කරමින්.
"ඒක ඇත්ත මට ඕක හිතාගන්න පුළුවන්. ඉංග්‍රීසි කොහොමත් අපිට උගන්වන පොත පත නම් ස්ටෑන්ඩර්ඩ් මදි... ඊටත් වඩා ගුරු හිඟයත් තියෙනවානේ"  ඒ එක්කම මම ඒ කාලේ දැක්කා එයාලගේ සිලබස් වෙනස් විත්තිය.

ඔහොම ඉන්න අතරේ අනෝජා කියනවා පොඩි කාලේ කොයි තරම් අමාරුවෙන්ද පාඩම් කරේ කියලත්.

සමහර දවසට ගෙවල් අත ඇරලා කොහේ හරි නෑයෝ ඉන්න දිහාක ගිහින් එද්දී සති ගණන් පාසැල් පැවැත්වුනේ නැතිලු. අනෝජා ගේ අක්කා සංවිධානෙට බැඳුන නිසා ගෙදර අනික් කුඩා වුන්ට ඉන්න දීලා තිබුනා. 

"ඩොක්ටර් ඔයා කොහොමද ගෙදර නැතුව ඉන්නේ" අනෝජා කැඩිච්ච සිංහලෙන් අහනවා.

"ජීවිතේ අපිට එක එක කාලෙට එක එක විදිහේ තෝරා ගැනීම් කරන්න සිද්ධ වෙනවා. එතකොට ඒ තෝරාගැනීම් එක්ක අපිට කොහොම හරි ඉන්න වෙනවා. Its a choice anoja, we just have no other option but to live with our choices" 

"ඒමද..." අනෝජා බර කල්පනාවක ආයෙමත්.

"ඩොක්ටර් ඒ තෝරා ගැනීම හොඳ ද?" අනෝජා ඉංග්‍රිසියෙන් අහනවා.

"I dont know dear. I just love what I do thats all that matters" මම ඇයට උත්තර දෙනවා ඉංග්‍රීසියෙන්. එහි තේරුම " මම දන්නෙ නෑ දරුවා, මම කරන දේ කැමැත්තෙන් කරනවා ඒක තමයි වැදගත් !"

මට මේ කුඩා ගැහැණු දරුවන්ගේ කතා මතක් වුණේ මෑතකදී මට මුහුණ දෙන්නට සිදුවුණු සිදුවීම් මාලාවක් නිසා. මිනිස්සු කොයි තරම් නම් තමන්ගේ ආසාවල් සහ කැමැත්තවල් නිසා අනුන් පෙළනවාද කියා මම අත් දුටුවා.  ඉතින් මේ මතකයන් අළුත් කරන්නට හිතුනා.

බ්ලොග් ලියමන අමතක කරේ නැති වුනත් රැස පුවත් පතේ ලියන "සායනික සටහන් නොවේ"තීරුව ලියන්න සිදුවෙන නිසා ලියන්න ගත කරන කුඩා කාලය ඒ වෙනුවෙන් යොදවන්න සිදුවුණා.

පුවත් පත් තීරුව ලියන්න අරගෙන දැන් අවුරුද්දක් !

ඒ ගැන ඇත්තෙ සුපහන් සිතුවිලි සමුදායක් ! 

මීට බොහෝ කලක සිට අපි ලියන ඒවා ඇස ගැටුණු පත්තර මිතුරන් නිසා ඒවා පුවත් පත් වල පල වුණා. නමුත් රැස පුවත් පත පටන් ගත් කාලයේ පටන් එහි තීරුවක් ලියන්න යැයි ආරාධනා කරමින් මට නිරතුරු මතක් කිරීම් එවමින් මංජුල සමරසිංහ මල්ලී මා ලවා කෙසේ හෝ තීරුව ලියවා ගත්තේය. ටිකෙන් ටික පාඨක ප්‍රතිචාර සුබාශිංසන සමග වචන 650 හේ තීරු 53ක් මේ වන තෙක් ලියැවී ඇත.

ජීවිතය යනු තෝරාගැනීම් රොත්තකි.

ජීවිතයේ බොහෝ තෝරා ගැනීම් ගැන ලියන්නට ඇත්තේ ද මා අනෝජාට කී දෙයම ය.

"මම කරන දේ කැමැත්තෙන් කරනවා එයයි වැදගත් !"