සිඟමනේ යද්දී අත් අඩංගුවට ගන්නවාද ?

"මම තාත්තාගේ ගෙදර යන්නයි ගියේ… ඒකට පාර දිගේ බස් එකට යද්දී තමයි ඇල්ලුවේ.."

අප වෙත එවා තිබූ පස් මස් වියැති ළදරුවා අත දැරි කාන්තාව කියද්දී, “මොකද්ද යන බස් එකේ නොම්මරේ" ප්‍රසිද්ධ බස් මාර්ගයක් නිසා මම ඇසුවෙමි. ඇය නිරුත්තර විය.

“බලන්න බබාගේ බර… තාම මාසෙක දරුවෙක්ගේ බර වගේ. හරියට කිරිවත් දීලා තියෙනවාද ?”

දරුවා උපත ලබා තිබුණෙත් අඩු බර දරුවෙක් ලෙසයි. ඔහු දිගු කාලයක් නොමේරූ ළදරු ඒකකයේ ප්‍රතිකාර ලබනවා. ඒ සම්බන්ධ කාඩ්පතේ, මව මත්පැන් වලට ඇබ්බැහිවූ කෙනෙක් බව ලියා තිබුණා. ඒ කියන්නේ දරුවා කුස ඉන්න කාලෙත් ඇය මත්පැන් මත්ද්‍රව්‍ය අරගෙන!

“ බබා ලැබෙන්න ඉන්නකොටත් මත්පැන් බිව්වද අම්මා” මම ඇගෙන් විමසුවෙමි. 

ඇය නිහඬය. ඇගේ මුහුණ කියා පාන්නේ දිගු කලක් මත්පැන් පානය කරන කෙනෙකුගේ ලක්ෂණය. ඇයට නිවහනක් නැත. ඉන්නේ පාලමක් යට බව කියයි. කලින් දරුවන්ට ඇති බව කීවත් ඔවුනට වෙච්චි දෙයක් නැත. මිය ගියේ යැයි ඈ පවසයි. මට සිතෙන්නේ සිඟමනේ යෙදෙන්නට කා අතට හෝ පත්කර ඇතැයි කියාය. ඇය මෙලෙස අප වෙත යොමු කළේ දරුවා සමග බීමතින් සිඟමනේ යද්දී පොලිසියවිසින් අත් අඩංගුවට ගැනීම නිසාය. මේ කුඩා සිඟිත්තාගේ ඇඟ පුරා දරුණු කුෂ්ටයක් සහ තුවාලද තිබේ "ස්කේබීස්" යන නමින් හඳුන්වන අපිරිසිඳු කම මුල්වන බෝවන රෝගයකි. එය වැළඳී තිබුණේ මවගෙනි. මවගේද මුළු ඇඟ පුරා ස්කේබීස් කුෂ්ඨ තුවාල දද පිරී ඇත.

හැමදාම දරුවෙක් ළමා රෝහලේ ප්‍රතිකාර ලබනවා යැයි කියමින් තව දරුවෙක් අතින් වඩාගෙන බස් රථවලට නගින සිඟන්නා මට මතක් වේ.අවුරුදු ගණනාවක් පුරා ඔහුගේ කතාව එකමය. දරුවාද සයිස් එකෙන් එහෙමමය. ළමා ආරක්ෂක දෙපාර්තමේන්තුවද අනෙක් දරුවන් ගැනක්‍රියා කරන දෙපාර්තමේන්තුද දැඩිව ක්‍රියා කළ යුතු කාලයක් එළඹ ඇතැයි මට සිතේ. 

අද පුවත් වලට පැවසූ සිදුවීමක් නිසා මෙලෙස ලියන්නට සිත් විය. අවුරුද්දකට කලින් දකුණු ප්‍රදේශයෙන් නැතිවූ දරුවෙක් දඹුල්ලෙන් හමුවී තිබෙනවා. එහෙම හමුවෙලා තියෙන්නෙත් ඒ දරුවාගේ ආච්චී දරුවා සොයාගෙන නගරෙන් නගරෙට ගියපු නිසයි. දරුවා පැහැරගෙන ගිහින් තියෙන්නේ හිඟා කෑමට යොදා ගන්නයි. ආච්චිට මත්පැන් දී නින්දගිය පසුළු දරුවා පැහැරගෙන ගිහින් ඇත්තේ හැබැයි අපූරුමවැඩේ.. මේ ආච්චිත් කරලා තියෙන්නේ මේ දරුවා වඩාගෙන හිඟා කාපු එකයි.

දරුවන් අතින් කටින් එල්ලාගෙන ඒ දරුවන්වත් හෙම්බත්කරමින් හිඟා කන මිනිස්සුන් නිතර බස් වල කඩ පිල් වල, මංසන්ධි වල කලර් ලයිට් අසල, ඒවගේම කැලණිය බෙල්ලන්විල වගේ පුදබිම් අසලත් මොවුන් අඩු වැඩි නැතිව ඉන්නවා ඔබ දැක ඇති. මටත් නිතර හමුවෙනවා මෙවැනි පිරිසක්, බොහෝ විට දරුවන් සමග හිඟමනේයද්දී අත් අඩංගුවට පත් වෙන සිඟන්නියන්… ඒ ඔවුන්ගේ දරුවන් අප වෙත යොමු කරවන නිසා. බොහෝ දරුවන්ට අම්මලාගේ දද කුෂ්ඨඅඩු වැඩි නැතිව සෑදී තිබෙන අතර, ඔවුන් පෝෂණ ඌනතා වලින් පෙළෙන වයසට සරිලන බරක් නොමැති දරුවන්ද වූවා. 

නුගේගොඩ හංදියේ සිටින එක් මවක් සහ දරු දෙදෙනෙක් මට මතකයට නැගේ. මව පවසන්නේ දරුවාට පාසැල් යාමට නොහැකි වීඇත්තේ උපැස් යුවලක් ගැනීමට වුවමනා නිසා බවය. දරුවන් දෙදෙනාද, උපැස් සඳහා නිර්දේශ කොලයක්ද රැගෙන සිඟා කන මැය අවුරුදු ගණනාවක් දකින්න ලැබෙන තැනැත්තියකි. මා වෛද්‍යවරියක් බව පවසා, උපැස් යුවල ගැනීමට උපකාර කරන්න හැකියැයි පැවසූ විට හනික දරුවන් දෙදෙනා රැගෙන මටත් ඔරවා ගස්සා ගියාය.

තවත් අයෙක් ඔපරේෂන්කරන ලද හර්නියා එකක කැළල පෙන්වමින්, තමාට දරුණු සැත්කමක් සිදු කිරීමට තිබෙනවා යැයි අර ලබාදෙන ඩයග්නෝස් කාඩ් එකහෙවත් ප්‍රතිකාර නිමවූ පසු ලබා දෙන සිදුකළ සැත්කම හෝ ප්‍රතිකාර ගැන සඳහන් කාඩ් පත පෙන්වමින් හිඟා කමින් හිටි ඔහු මා වෙතට ඇවිත් කාඩ් එක දිගු කළේය. මා එය කියවා " මේ ඔපරේෂන් එක කරා නේද ?" ඇසූ විට විගස කාඩ් එක උදුරාගෙන අතුරුදහන් විය.  මෙවැනි සිදුවීම් අනන්තයි. 

දරුවන් මෙහෙකාරකමේ යොදවනවාට නීති රීති හරියට ක්‍රියා කරනවානම් ඇයි සිඟමනේ යොදනවාට විරුද්ධව නීති ගෙනෙන්නට බැරි ? ඇස් පනා පිට, ට්‍රැෆික් ලයිට් අසල දරුවන් අතින් කරින් එල්ලාගෙන එහෙ මෙහෙ වාහන වලට අතපාන අයද, පුද බිම් අසල දරුවන් ඔහේපාරවල් , දූවිල්ලේ දමාගෙන සිඟමන් ඉල්ලන්නෝද බහුලය. ලංකාවේ නීතිය අනුව නම් සිඟා කෑම තහනම් කර තිබෙන අතර දරුවන් සමග සිඟා කන අය අත් අඩංගුවට ගන්නා බවත් සඳහන්, ඒවගේම මෑතක ඔය සිදුවීම සම්බන්ධයෙන් පොලිස් මාධ්‍ය ප්‍රකාශකතුමා කියපු දේත් ඔය හා සමානයි.

අත් අඩංගුවට ගන්නා අතරම හිඟමනේ දරුවන් අරගෙන යන අයගේ දරුවන් ඔවුන්ගේම දරුවන් දැයි ඩී එන් ඒ පරීක්ෂණ මගින් ඉදිරියේදී පරීක්ෂා කරන බවත් පැවසෙනවා. කෙසේ වෙතත් මේ නීති රීති දැඩිවක්‍රියාත්මක විය යුතු කාලයකි. නැත්නම් වෙන්නේ දරුවන්ද රෝගීන් කරවා සිඟමනේ යොදවන්න මෙවැනි පිරිස් පෙළඹීමය. එසේ නම් අප ද පුරවැසියන් ලෙස, සිඟා කෑමේ යෙදෙන පිරිස ට මුදල් ආහාර, රෙදි පිලි ආධාර උපකාර දීම වැරදි ද ? බස් රථ වලට නගිනා, පන්සල් පල්ලි අසල රැඳෙනා සිඟමන් යදින යාචකයින්ට මින් පසු ආධාර කිරීම නවතා දැමිය යුතු ද ?

More info > http://colombogazette.com/2014/10/23/crackdown-by-cops-on-street-beggars/

මොකෝ මේ ඇඳන් හිස්, කෝ ලෙඩ්ඩු ? අනිත් කොන පොතක් වුණු හැටි....

එදින රාත්‍රි වැඩ මුරය අවසානයේ හදිසි සැත්කම් කිහිපයක් යෙදුණා. ඒ සියල්ල අවසන් වෙනවිට වාට්ටුවෙන් ඇමතුමක් ආවේ ප්‍රසූතිකාගාරයේ දරුවෙක් ලැබෙන්න සිටි අම්මා කෙනෙකුට ටිකක් අමාරු බවයි. එසැනින් මමද අප අලුත් විශේෂඥ වෛද්‍යවරයාද ඉක්මනින් වාට්ටුව වෙත දිව ගියෙමු.

“එක් වරම වාට්ටුව දෙස බැලූ ඔහු “ කෝ මේ මිනිස්සු, මොකද මේ ඇඳන් හිස්… කියා කෙටි බිත්තියට ඔබ්බෙන් පෙනෙන වාට්ටු දෙස විමතියෙන් බැලුවේය. මීට කලින් මධ්‍යම රාත්‍රීයේ වාට්ටුව නොදුටු අප විශේෂඥ වෛද්‍යවරයාට මෙය මහත් පුදුමයක් විය.

“ඔය ඔක්කොමලා බිම රෙදි, පැදුරු එළාගෙන බුදි… ඇඳන් වල නිදියන්න බයයි මේ අය වැටෙයි කියලා… අනික බොහෝ දෙනෙක්ට පුරුදු නෑ. ගෙවල් වල ඇඳන් නෑ.  කොහොමත්, ගස් යට, කැලෑ වැදිලා රැය පහන් කරපු මිනිස්සුනේ” අපි පැහැදිලි කර දුන්නෙමු.

කෙටි බිත්තියෙන් එබී බැලූ විට.. ඇඳන් අසල බිම සහ ඒ අවට ගුලි ගුලි ගැසී සිටින පිරිස දුටු විට ඔහුටද කාරණය වැටහිණි.

ඔවැනි සිදුවීම් කොතෙකුත් තිබිණි.. එකල ඒවා ලියූ නිසා මතකයෙන් ගිලිහෙන්නට කලින් ලියන්නට හැකි වුණි..

මතකද 2009 එක්තරා දිනක මා ප්‍රථමයෙන් බ්ලොග් සටහනක් ලීවා….ඉර හඳ යට ආදරේ විඳින්න, from north with love… කියලා. ඉන්පසු මාසෙකට සැරයක් හෝ මාස දෙකකට සැරයක්… හෙමින් හෙමින් ලියැවුණු අනිත් කොනේ විත්ති මේ සටහන් කියවන සියලු දෙනා හරි ආදරයෙන් ආශාවෙන් වැළඳ ගත්තා. උතුරු කොනේ ජීවිත ගොඩ නැගීම් , ජයග්‍රහණ ලියවෙද්දී ඔල්වරසන් නැගූ ඔබ සැම, පරාජයන්, දුක්වැළපීම් වලදී දුක බෙදාගන්නත් අනිත් කොන සමග සිටියා. මට අවශ්‍ය වුණේ රටේ ඉතාම තීරණාත්මක කාලයක , යුද්ධය අවසානයේ රටගොඩ නැගීමේ කර්තව්‍යයට එක පැත්තකින් උර දුන් සෞඛ්‍යය ක්ෂේත්‍රයේ අපි මුහුණ දුන් දේවල් සහ අනිත් කොන වැසියන්ගේ ජීවිත වල හැඩතල ඔබ හා බෙදා ගන්නයි.
2009 සිට අවුරුදු ගණනක් තිස්සේ ලියමින් සිටි මේ සටහන් මගේ ලේඛිකා මිතුරියකගේ ඇස ගැටෙන්නේ 2014 දී…

"මේ ආටිකල් නම් නියමයි නංගී මේවා මීට වඩා සමාජගත වෙන්න ඕනේ. මේ වගේ අත්දැකීම් ලැබෙන්නේ බොහොම සුළු පිරිසකට....ඇරත් මෙහෙම දෙයක් කවුරුත් ලියලා නෑනේ. මේවා සමාජගත වෙන්න නම් පොතක් කරන්න ඕනේ. ලංකාවේ අන්තර්ජාලයේ කියවන්නේ කීයෙන් කී දෙනාද ?" ඇය මෙය පොතක් විය යුතුමයි කීවා.
ඒ ඇයට මේ බ්ලොග් සටහන පෙන්වූ විටයි. මෙච්චර කාලයක් තිස්සේ ලියලත් අපරාදේ පොතක් නොකළොත් ! බ්ලොග් ලියන පොත් ලියන මිතුරු මිතුරියන් සහයෝගය දැක්වූවා.

 අනිත් කොන ලිපි පොතක් ලෙස පිළියෙල කරලා දෙන්න කියමින් මිතුරු මිතුරියන්ගේ කන් කෙඳිරි ගෑම් සොඳුරු ආයාචන සහ බලපෑම් අභියස පොතක් වුණ අනිත් කොන ලිපි මාලාවේ ලිවීමේ විදිහ කියවන්න පහසු වෙන ලෙස සකස් කරන්නටත්, ඇතැම් ලිපි කපා කොටා පුරුද්දන්නටත් සිදුවුණා. ඒ සියල්ල අවසානේ මා ලියූ කවිද එකතුව පොතක් කරමු යැයි යෝජනාවක්ද පැමිණියා.

නමුත් පොත් ප්‍රින්ට් එකට භාර දුන් පසු මට එහි කිසිම කාර්යයකට එහෙ මෙහෙ දුවන්න බැරි තරම් අමාරු එහෙත් සොඳුරු කාලයක් උදාවුන නිසා ඒ වැඩ වලටත් දුවන්න සිදු වුණේ... මගේ මිතුරියටයි..
අනිත්කොන කතා මාලාව පොතක් ලෙස එළි දැක්වෙන්නේ ඔයාකාරයෙනුයි. අනිත් කොනට ගිය දොස්තර නොදන්නා දෙමළ ගැනත්, ඇස් හිස් මොළ නැති පිශාචයින් මැද අනිත් කොන තනිවුණු ළමා මව්වරුන්ගේ ජීවිත කතා එක්කම ඉන්දු ෆේස් බුක් ගිය ගමන අවසානයේ රාජිතන් අපරාජිත වුණ හැටිත්, ඔස්ට්‍රේලියානුවන් අත්පොළසන් නඟද්දී ඔය ලෙඩාවනම් බේරගන්න එපා කියමින් ගමක් ආයාචනා කළ හැටිවගේම මෙතෙක් කියූ නොකියූ බොහෝ කතා ඒ ඔස්සේ ලියැවුණා.

අනිත් කොන පොතේ කවරයේ පින්තූරය ලැබුණෙත් බොහොම අපූරු සිදුවීමක් නිසා... මේ පින්තූර දකින්න ලැබුණේ අනිත්කොනේම තවත් රෝහලක සේවයේ යෙදී සිටි වෛද්‍ය චන්දන ප්‍රදීප් සොයුරා සහ පිරිස ගමන් ගත් බස් රථය හරියටම පාන්දර නන්දිකඩාල් කලපුව අසලදී ක්‍රියා විරහිත වුණු නිසා... බස් රථය පණ ගන්වනකම් ඔහු, නන්දිකඩාල් කලපුවේ ඉර නැගෙන අයුරු අපූරුවට ජායාරූපගත කර තිබුණා.. මුහුණු පොතෙන් ඇස ගැටුණු ඒ පින්තූරයක් කවරේ සඳහා යොදා ගත්තා. කවර දෙකම සකසා දුන්නේ අසේල ජයරත්න සොයුරා යි.

මනුපුර සක්මන කියා කවි පොතකුත් ලීවා.... මේ කවිත් අනිත් කොන කතා ලෙසම ලියැවුණු ඒවායි.. බොහෝ කවි රෝහල් ආශ්‍රිත අත්දැකීම් වලින් ලියැවුණු ඒවායි…  එදිනෙදා ක්ලිනික් වල වාට්ටු වල දකින පුංචි එවුන්ගේ දුක් කඳුළු පිරුණු ජීවිත ගැනයි… රෝගියාගේ පැනය නමින් පැන කිහිපයක් කවි කර ලීවා, ඇත්තටම අපෙන් අහන ප්‍රශ්න ! යාල් දේවි දැන් යාළුයි කවි පන්තිය , අනිත්කොන සේවය කළ කාලයේ පටන් අපට ගමන් පහසුව සැලසූ යාල් දේවි ගැනයි. කලින් අතරමග නැවතුන මේ දේවී අද යාපා පටුනටම ගමනේ .. ඒ ගැනත්… බලාගත්තු අත බලාගෙන ඉන්න අහිමි වුණ සිහින ගැන දොඩන ගීතා ගැනත්… මා අතින් ඇඳුණු කළු සුදු චිත්‍ර ප්‍රමාණයකුත් මේ පොතට ඇතුළත් කළා.

ලංකාදීප සහ ලක්බිම පුවත් පත් වල සාකච්ජා දෙකක් පත්තර පිටු භාගයක් පුරා ලියැවී තිබුණා. ගමනේ යෙදෙන්නට අසීරු කාලයක් ගත කරමින් ගර්භනී අවධියේ සිටින මා කෙරෙහි අනුකම්පාවෙන් ලක්බිම පුවත් පතේ, මාධ්‍යවේදි සොයුරා දුරකථන මාර්ගයෙන් එම ලිපිය සඳහා සාකච්ජා කළා. ඇත්තටම මනුස්සකම් සපිරි මිනිසුන් වගේම හිතමිතුරුකම් වල සවියත් ඇතැම් සිත් වල නිහැඬියාවත් විඳිමින් මේ ගතවුනු මාසයේ පොත් දෙකටම ලැබුනු විචාර සහ අදහස් තවත් ලියන්නට හිත දිරිමත් කළා. මතකනේ මේ අගෝස්තුවේ මුලදීම ඉතා ආසාවෙන් කියවපු තිලකසිරි ඒකනායක සොයුරාගේ තිලක සිත බ්ලොග් පිටුව පොතක් වුණා. ඉන්පසු අක්කන්ඩී හෙවත් පුෂ්පා රම්ලනී රත්නායක සැබෑ ජීවන අත්දැකීම් ඇසුරින් ලියූ සුදු හිම පලස පොත පිටවුණා.. ඉන්පසු මේ පොත් දෙක !

ඔබට හැකිනම් රැගෙන කියවන්න… කියන සොඳුරු ආරාධනයත් සමග මේ පොත් දෙක දැනට ගන්නට පුළුවන් -

බොරැල්ල - YMBA හි කල්‍යාණ මිත්‍ර පොත් හල,

මරදාන - දයාවංශ ජයකොඩි පොත් හල,

නුගේගොඩ - සරසවි පොත් හල

ගෙදරට ගෙන්වා ගැනීමේ පහසුකම සමග නාවල easyhome shop හි

http://www.easyhome.lk/29-books පොත් සඳහා වෙන් වුනු කොටසේ

ඒ විතරක් ද, මීට පෙර පොතක් ලෙස පිට වුනු, තිලකසිත ලියන තිලකසිරි ඒකනායක මහත්මයාගේ තිලක සිත පොතත්, අක්කන්ඩී හෙවත් පුෂ්පා රම්ලනී රත්නායක මහත්මියගේ සුදු හිම පලස පොතත් එම අඩවියෙන් ගෙදරටම ගෙන්වා ගත හැකියි...

ඒ වගේම , මේ පොත ගැන සංවාදයක් ඔක්තෝබර් 31 වැනි දින  ශ්‍රී ලංකා පුවත්පත් මණ්ඩලයේ , මහාචාර්‍ය සුනන්ද මහේන්ද්‍ර මහත්මයා ඇතුලු විද්වතුන් රැසකගේ සහභාගිත්වයෙන් පැවැත්වෙනවා... ඒකටත් පොත කියවූ, අනිත් කොන කතා මාලාව හා අත්වැල් බැඳගත් සහෘද ඔබට ආරාධනා කරමි.

Blog became a book - Blook ! A doctor's heart sutra ...

From Daily News , Wednesday the October 1st 2014

Healing notes of a medical doctor

Prof. Sunanda Mahendra 

In a war-torn society, nothing looks bright. Humans are driven to poverty and grave need, inclusive of medical care. But with changes in a post war situation, certain social factors are lightened up. Medical care too is registered to reach a certain degree of restoration.

With a strange vein of luck, I came across a collection of human notes. It is a collection recorded by a young medical doctor sent to serve in a government hospital in north. As was recorded in her blog, these notes are denoted by a broad titled ‘The Other One’ or the ‘The Other End’, and titled in English as ‘a doctor’s heart sutra’. The notes from the blog have come down now as a book packed with human interest stories, written by Dr Bodhini Samaratunga (Thatcher Publishers 2014). In the first episode you come across how this doctor is posted to a particular hospital without Tamil language skills.

But as the events unveil, the reader feels that the narrator has the inner urge to learn Tamil. This she did by making use of several study methods. She bought all the possible books written in Sinhala to learn Tamil.

She leaves no stone unturned in her efforts to learn Tamil. This culminates in her fluency to the point that she manages to speak in Tamil with colleagues as well as patients. Onlookers are surprised at her speed of development in learning Tamil. Dr Samaratunga human-interest stories shift from ward to ward, from patient to patient. She attempts to peep into the lives of patients in a very unconventional manner, sensitively bringing to the forefront factors such as agonies and ecstasy in childbirth and motherhood, the severe pitfalls in marital intimacies, sexual misbehaviour, grave mental disorders, the care anticipated in a postwar situation, the scarcity of money to buy medicines and other provisions.

The need for the human touch as against administrative regulations is pinpointed as a need of the day in medical profession. In one of the events, a mentally disordered young girl meets the narrator engaged in facebook. The young patient, who is inquisitive and unaware of what the doctor is doing, goes on to inquire why she dangles with the computer. The questions reach a point when the patient remarks that the doctor is silly.

The young doctor, who knows the mental state of her interlocutor, just smiles and accepts without anger or ill will. Dr Samaratunga’s experiences reach the reader as lessons in religiosity. The true-to life episodes too enlighten the reader on the need by cordial and kind hearted to those who come to you in need. The notes as jotted down by the doctor include factors such as morality, love and intimacy needed by a family unit. The need to know the ways of prevention from sicknesses such as kidney ailments are underlined.

When a group of people are driven to a bad environment, the ailments around them get wider and wider. As such, creative preventive measures have to be taught by medical professionals as intimate dialogues devoid of aggression and anger. Several notes centre round taking into account the factors that lead to suicidal forces and degradations in sicknesses. There is a sensitive series of jottings on the aspects of unmarried, unwanted, teenage pregnancy, which looks more like communication case study conducted by a medical doctor. As a reader I was touched by the immense human barricades that lie behind the series of events in the life of a 17-year girl.

It looks as if the compassionate young doctor is asking a series of questions from the social reformers as well. The very first question seems to be on what are the steps that go into curbing of the social disaster. Triggering off from the point there comes out yet more questions. What changes in the name of social development should take place? From where are we going to commence the development? Where lies ignorance as against the knowledge?

There is one wonderful event that had taken place in the hospital premises. A certain mentally disordered young girl had entered a certain ward with a stethoscope in her gown pocket posing as a trainee doctor. But in the interlocution that ensues, the authorities detect that the person is a quack succumbed to misdeeds. It is underlined that the sheer understanding is beyond punishment.

In this manner, the reader is gifted with a series of human episodes as encountered by a young doctor who looks like a demigod who goes round the words and meets patients in the brightest moods possible. I sincerely felt that someone should translate these episodes numbering to 38, into English and Tamil especially as they centre round two languages. One fine day this would be a gift to the world from a doctor who had lived and served in a postwar situation of our country. 

- See more at: http://dailynews.lk/?q=features%2Fhealing-notes-medical-doctor#sthash.Ie9DgO2R.dpuf