කැඩුනු වෙද නළාව සහ හැදුනු හිත

කොළඹ 7 ධර්මපාල මාවත දිගේ ගිණි අව්වේ ඇවිදින්න වුනා...ගත පුරා දහඩිය බේරෙනකොට මට මතක් වුනේ, මෙච්චර ඉගෙන ගත්තු අපි සොච්චම් පඩියක් අරගෙන සේවය කරද්දී, ඉගෙන නොගත්තු අය රටට සේවය කරන රිසියෙන් ඉන්ටර් කූලර් වල යන හැටි ගැනයි. 

අවුරුදු 7 කට පස්සෙ මගෙ වෙද නලාව කැඩුනා. ඒක හොඳ ලිට්මන් එකක්. මොන තරම් පරිස්සමෙන් පාවිච්චි කරාද කියලා දන්නේ මම. (ඒක අරන් දුන්නේ මගේ පියා. එතකොට මම තුන් වෙනි අවුරුද්දේ ඉගෙන ගනිමින් හිටියේ)  

ඉතින් අපේ ස්කෑන් යන්ත්‍රය තියෙන කාමරයේ පොඩි මේසයේ කොණක තියපු වෙද නලාව බිම වැටිලා බෙල් එක කොටසේ රිම් එක ගැලවිලා ගියහම හිතුනේ... ඒකත් එහෙම උනා නේද ? කියලා. කොහොමත් සියලු සංස්කාරයෝ නැසෙන සුළු උනත් ස්ටෙත් එකක් නැතුව වැඩ කරන්න පුළුවන් කමක් නෑ. ක්ලිනික් දවසට අපි හරි අමාරුවක වැටෙන්නේ. මොකද හතර පස් දෙනෙක් ම, එන්නේ ස්ටෙත් එක නැතිව . ඒකත් කමක් නෑ ගෙදර ආවම , අනේ පුතේ ප්‍රෙෂර් බලන්න කියලා අහල පහල ඇන්ටිලා අන්කල්ලා එනකොට දැන් මාස තුන හතරක්ම කීවේ නලාව කැඩිලා කියලා. අන්තිමට මම හිතුවා දැන් නම් නලාව හදා ගන්නම ඕනේ කියලා. කොහොම හරි , කොළඹ රටේ වාහනයක් එළවලා නැති මට.. සිද්ධ වෙනවා බස් එකේ යන්න ( අනිත් කොණේ මට තිබුනේ බයිසිකලයක් නේ).

අපේ ගෙදර අයට මම කොළඹ තනියම ඇවිදීම ගැන එතරම් මනාපයක් තිබුනේ නෑ. ඒත් සමහරු කියන්නේ... අච්චර අර දුර ඉන්නත් පුළුවන් තනියම , එන්නත් පුළුවන් තනියම. මේ ටවුමට ගිහින් එන ටිකට මොකද ඔච්චර බය කියලයි.

කොහොම හරි කොල්ලුපිටියේ පුද්ගලික රෝහලක ලෙඩින් සිටි අක්කගෙ බබාවත් බලාගෙන, එළියට බැස්සම තමයි මට තේරුණේ ඒක කොයි තරම් අමාරුද කියලා.

ඔන්න මමත් නැග්ගා බස් එකක... මට යන්න තිබුනේ ධර්මපාල මාවතට ටවුන් හෝල් එක කිට්ටුවට එනකම් ෆාමසි තුන හතරක් චෙක් කරන්න වෙන නිසා, බෙල් එක කොටසේ කැඩුනු කොටස් ටික විතරක් ගන්න. මේක ටිකක් විශේෂයි මොකද, මේ මගේ පළමු ස්ටෙතසය. මෙය ලැබෙනකම් මම පාවිච්චි කලේ ලාභ බොහොම ප්රාතමික වෙද නළාවක්. දැන් ඉතින් අව්වයි කියලා නොගිහින් ඉන්න යෑ.

බස් යන පාරවල් වෙනස් කරපු බව වැටහුනේ, එක පාරක් නැගපු බස් එක, ටවුන්හෝල් වෙනුවට බම්බලපිටිය පැත්තට හැරෙව්වමයි, අනිත් බස් එක ටවුන් හෝල් යන්නේ නැත නෙළුම් පොකුණ ළඟින්නම් බස්සවන්නම් කියූවමයි. වැඩි හොඳට, පයින් යන්නම් කියලා, මහජන පුස්තකාලය ළගින් බැහැ ගත්තා. ඉස්සරනම් මහජන පුස්තකාලය මට ලෝකයම වගෙයි. ඒ කාලේ බොහොම කලබගෑනි පිරුණු පරිසරයක ජීවත් වුනු මට නිස්කලංකව පාඩම් කරගන්න උපකාරී වුනේ මෙහි තිබෙන පාඩම් ශාලාවයි. තනි තනිව කොටු කරලා තිබෙන මේසෙකට වෙලා බොහොම නිවි සැනසිල්ලේ පාඩම් වැඩ කරගන්න පුළුවන් කම තිබුනා. ඒ කාලේ මාසෙකටම එහි යන්න ප්‍රවේශ පත්‍රය වුනේ රුපියල් 10 යි. අපිට දැන් කාලේ දරුවන්ට තරම් මහා ලොකු හීන ගොඩක් හෝ අරමුණු ගොඩක් තිබ්බේ නෑ. ඉස්සෙල්ලම සා පෙල, ඊට පස්සෙ උසස් පෙළ, දැන්නම් අර විභාග මේ විභාග , නැටුම් පන්ති, මියුසික් පන්ති ලන්ඩන් එක්සෑම් කියලා කොයිතරම් නම් දේවල් ගොඩක් ඇද්ද.

ඒ මතකයන් එක්ක කොහොම හරි ටවුන් හෝල් ආසන්නයේ වෛද්‍ය උපකරණ විකුණන කඩයට ගිහින් වෙද නළාවේ කැඩුනු කොටස් මිලදී ගත්තා. ඒ අයටත් පුදුමයි මෙච්චර කාලයක් වෙද නළාව පැවැතීම ගැන. හැබැයි පාටනම් වෙනස් වෙලා. කඩේ හිටපු ගෑණු ළමයා කිව්වේ " මෙච්චර කාලයක් මේක පරිස්සම් වුන එක නම් වාසනාවක්" කියලයි.

වාසනාවක් තමයි ! රට විනාස කරලා උපයාගන්න මිලියන ගණනක් මුදල් හෝ සැප පහසු යාන වාහන නොතිබුනාට... නොදන්නා කෙනෙකුගේ ජීවිතය තමන්ගේ වගේ හිතලා ක්‍රියාකරලා, වෙහෙසිලා හම්බවෙන සොච්චමේ අගය මට වැටහුනා.

වෙහෙසකර දවසක අවසානයේ තමන්ගේ හර්ද සාක්ෂිය එක්ක ගණුදෙනු කරද්දී තමන් ගැන අභිමානයක් , සතුටක් හිතට දැනෙනවානම් ඒකම තමයි උපයා ගත්තු හොඳම දේ කියලා මට වැටහුනා. ඒකත් කොයි තරම් වාසනාවක්ද ?