නොලියූ කතා ටිකක්...
"අද ටිකක් කලින් අපට යන්න වෙනවා සර්." ස්නායු වෛද්‍ය විශේෂඥ තුමා වෙත එසේ කියද්දී ඔහු අප දෙස කණ්නාඩි කුට්ටමට යටින් බැලුවේ "මොකක්ද ඒ පාර" කියමිනි.
" සර් අපි හොයාගත්තා, ලොජ් එකක් තියෙනවා කියලා මේ අහවල් ගමේ. එතෙන්ට පොඩි කෙල්ලො කොල්ලෝ එනවලු. ඒකට විරුද්ධව මොකක් හරි කරන්න ඕනෙ නිසා පන්සලේ හාමුදුරුවන් හම්බුවෙන්න යන්න හදන්නේ අද හවස."
"අයිසේ මේ මම කියන්නේ නෑ ආයේ. මේ තමන්ට කරන්න පුළුවන් වැඩේ විතරක් කරලා නිකම් ඉන්න මේ නන්නාඳුනන පළාත් වලට ඇවිත් ගම් හදන්න යන්නේ. තමුන්ලා දන්නවද ඔය ඕවා කරන මිනිස්සු පාතාලේ එහෙම සම්බන්දකම් තියෙන උන් කියලා. පිස්සු නැතුව ඉන්ඩ. මම දැක්කා දෙන්නා තුන් දෙනා එකතුවෙලා බැහැගෙන අර පොන්ඩ් එක සුද්ධ කරනවා ඊයේ පෙරේදා." සර් තරහ ගිහින් අපිට හොඳටෝම බැන්නා.
"ඔව් සර් අපි පේන්ට් කරා අළුතින් මාළු ගෙනත් දැම්මා" මේ බ්ලොග් එකේ කතා වලත් සිටින අපෙන් එකෙක් එහෙම කිව්වේ ඒකටත් බැනුම් අහගන්න වෙයි කියලා හිතාගෙන නෙමෙයි.
අපේ හිටපු ජේෂ්ඨයින් දෙදෙනෙක් හදපු ලොකු පොකුණ සුද්ධ පවිත්‍ර කර එයට අලුතෙන් මාළු පැටව් ගෙනත් දමා වටේ සිමෙන්ති බන්ට් එක වටේ තීන්ත ගෑවේ අපි වෛද්‍යවරු සේරම එකාවගේ එකතුවෙලා.
ඊළඟට කොහොම හරි එදා අපි කරන්න ගිය වැඩේ නැවතුනේ ස්නායු ශල්‍ය වෛද්‍ය විශේෂඥ තුමාගෙන් බැනුම් සංග්‍රහයක් එක්ක ඒ රට හදන්න කලින් ජීවිතේ බේරගෙන වැඩ කරන්න ඉගෙන ගන්න කියලා.
අනිත්කොණ රෝහලට යන්න කැමැත්තෙන් ඇප්ලයි කරපු දවසෙත් ස්නායු වෛද්‍ය සර්ගෙන් බැනුම් ඇහුවේ ලොකු වැරැද්දක් ජීවිතේට එකතු කර ගත්තා වගේ.
"වෙන උන් ඊළඟ උසස්වීමට විශේෂඥයෙක් වෙන්න ඉගෙන ගන්නවා කොළඹ ඉඳගෙන ඉගෙන ගන්නේ නැතුව තමුන් තව ඈතට ගිහින් මොනවා කරන්නද යන්නේ?" ඔහු බොහෝ වෙලාවක් බැන වැදුනා. ඒ අරමුණක් නැතිව සිටි අපට. "හරි සර් ඈතට ගිහින් පාඩම් කරන්නම් මොකක් හරි" ඔහොම කියා යන්තම් ෂේප් උනා. වැඩ කරන අතරේ අපි කොහොම හරි ඊළඟ විභාගෙටත් පාඩම් කරා.
අනිත් කොණ රෝහලේ අඩුවක්ව පැවති ලොකු බුදු මැදුරක් නිර්මාණය කර ගොඩ නැගුවා. මහ විහාරේ හාමුදුරුවන් වහන්සේ ඒ කාලයේ හැමදාම බණ කියද්දී මතක් කරන්නේ "මං දවසක් මෙතැනට වඩිනකොට මේං මේ ගහේ නලාව එල්ලලා අපේ දොස්තර මහත්තුරු ටික උදළු අරන් හරි හරියට පස් කපනවා. සිමෙන්ති අනනවා. " කියලා.
බුදු මැදුර සහ මළුව හැමදාම හවස අතුගෑවේ හේදුවේ අපි දොස්තරලා. සමහරු හුඟක් දොස් කීවා. සුළු සේවකයින්ට ඒක කරන්න අණ කරන්නේ නැතුව ඇයි මෙහෙම නැහෙන්නේ කියලා. අපි හැමෝම මිනිස්සු. රැකියාවේ උස් පහත් බේද තිබුනත් මිනිස්කම අතින් හැමෝම එක වගේ විය යුතුයි. අනිත්කොණ වැසියන් අපෙන් දුටු දයාව කැපවීම සහ සහෝදරත්වය නිසා ඔවුන් අපට සැලකුවේ ඔවුන්ගේම පවුලේ අය වගෙයි. ඔවුන්ගේ ගෙදරක බණක් දානයක් වුනත් , කෝවිලක උත්සවයක් වුනත්, මගුලක් උනත් අපිට කියන සිරිතක් තිබුනා. කෝවිලේ හැදෙන පොංගල් බත වාට්ටුවේ හිර වෙලා ඉන්න අනිත්කොණ ඩොකාට අනිවාර් යයෙන් එවනවා. හරියකට උයා පිහන් කන්නේ නැති බව දන්නා සුළු සේවයකයින් , රෑට එයාලා හදන උප්පමා, ඉට්ලි වඩේ වගේ දෙයක් මටත් ඔතාගෙන එන සිරිතක් තිබුනා. ඒ කාලය මතක් වෙද්දී ඇසට කඳුළක් නැගෙනවා ඔවුන් මතකයට එන නිසා.
මේ කතා මේ ආකාරයෙන් ලියන්න පටන් ගත්තේත් අප ඒකක වල ප්‍රධානීන් වන විශේෂඥ වෛද්‍යවරුන්ගේ අනුමැතියෙන් සහ ආරාධනාවෙන්. මෙහෙමෙ ලියන්න තුන් හිතකවත් නොතිබුනා වගේම කතා ලියන්න පුළුවන් කියලා හිතුනේම නැති තරම් මොකද අවුරුදු ගණනාවක් වෛද්‍ය විද්‍යාව ඉගෙන ගත්තේ ඉංග්‍රීසියෙන් නේ.
අළුත උපන් දරුවාට අන්දන්න රෙදි කෑල්ලක් නැති අම්මලා දුටුවිට ගොස් තමන්ගේ මුදලින් බබා ඇඳුම් රෙදි ගෙන ආවේ අපට බොහෝ සල්ලි තිබෙන නිසා නොවෙයි. එවෙලේ අපි ඔවුන් කුමන ජාතියක කුමන ආගමක උන්ද කියා බල බල උන්නේ නැත. බස් එකට සල්ලි නැති අයට කාසි කීයක් හරි මිට මෙලෙව්වේ මනුස්සකමට හිත උණු වුන හින්දා. වාට්ටුවේ සිටින ඇතැම් රෝගීන් බත් කන්න බෑ කියා සිටිද්දී කාත් කවුරුත් නැති ඔවුන් හට ඉඳි ආප්පා රොටී හෝ ආප්ප මුලක් ගෙනත් දුන්නේ වෛද්‍යවරුන් කිහිපදෙනා මුදල් දාලා. ඒවට ඔය යුද්දේ තියෙද්දී මේ පැති වලට ඇදී ආපු ආධාර උදව් ආවේ නෑ කවදාවත් !
මේ බ්ලොග් එක ලියන්නට පටන් ගත්තේ 2009 අවුරුද්දේදීය. ඒ තවත් මෙලෙස ලියන වෛද්‍යවරුන් කිහිප දෙනෙකු නිසාය. ඔවුන් ලීවේ ඉංග්‍රිසියෙනි. සිංහලෙන් ලියූ අය ලියුවේ සායනික අත්දැකීම් නෙමෙයි කවි කතා ප්‍රබන්ද වගේ ඒවා.
එක් දිනක අප විශේෂඥ වෛද්‍යවරයා විමසුවේ මෙහි සිටින දොස්තරලාගේ විශේෂ කුසලතා මොනවාද කියාය. අප සියල්ලන් උඩ බිම බැලුවේ සර් මොනවා අහනවාද කියාය. "ඔය චිත්‍ර අඳින. ලියන, සංගීතය කරන අය නැත්ද මේ සෙට් එකේ." සර් ඇසුවේය. මේ අනිත්කොණට පුළුවන් ලියන්න. ඒ වෙනකොටත් වාට්ටුවේ සියලු ලිපි ලේඛන සැකසුවේ මාය. "මෙන්න මෙයාලට ලියන්න පුළුවන් සර්." අපේ ජේෂ්ඨ අක්කලා අයියලා පැවසුවෝය. පසු දිනක සායනය අතර තුර අම්මා කෙනෙකු පෙන්වා ඔහු කීවේ මෙන්න ලියන්න හොඳ කතාවක් මෙයාගේ හිස්ට්‍රි එකේ තියෙනවා.
"සර් එතකොට ඒක එතිකල් නෑනේද. පුද්ගලික කරුණු ලියන එක".
එහෙම ඇහුවම සර් කිව්වේ "ඇත්ත තොරතුරු පල කරන්න එපා. කතා වගේ ලියන්න එතකොට ප්‍රශ්ණයක් නෑ.සමාජයට හානි දායක දෙයක් ලියන්නේ නෑනේ ඕගොල්ලො.අනිත් අයට ගත යුතු ආදර්ශ තියෙනවා. මේ වගේ මිනිස් ජීවිත තියෙන බව ලියන්න ඕනේ. ඒවගේම මෙහෙ මිනිස්සු සමග ඩීල් කරන විදිහ ලියන්න. ඒවා හානි දායක නෑ. කාගෙවත් පුද්ගලිකත්වයට හානි වෙන්නෙත් නෑ."
(සායන වල වෝඩ් රවුන්ඩ් එකේ, ගමේ අය සේරම ඉස්සරහ හිස්ටරි ගන්න වෙන අපට. එක මේසෙ හතර පැත්තේ වෛද්‍යවරු හතර දෙනෙක් ඉඳගෙන ලෙඩ්ඩු බලන ක්ලිනික් තියෙන ලංකාවේ, දුෂ්කර ප්‍රදේශ වල තියෙන රජයේ රෝහල් වල පුද්ගලිකව මේ හැමෝම හමුවෙන්න තනි තනි කාමර නෑ. ලෙඩා කියන ඔක්කොම පෝලිමේ ඉන්න අයටත් වටේ ඉන්න අයටත් ඇහෙනවා. පොඩි දරුවන්ගෙන් සායනික ඉතිහාස ගනිද්දී බොහොම අමාරුයි වෙලාවකට අවට පිරිලා ඉන්න පිරිස නිසා. මේ තත්වය නැතිවෙන්න ගොඩක් කල් යයි. පුද්ගලික රෝහල් වලත් , පිටරටවලත් එහෙම නැති වෙන්න පුළුවනි. ඒ වගේ පහසුකම් ලැබෙන්න තව කාලාන්තරයක් යයි.)
විශේෂඥ වෛද්‍යතුමා එහි නීතිමය සහ සදාචාරමය පැත්ත ගැන අපට කරුණු වටහා දුන්නේය. හැම ඒකකයකම ප්‍රධානී මෙන්ම විශේෂඥ වෛද්‍යතුමන්ලාගේ තුමියලාගේ අවසරය මේ සඳහා ලැබුනි. ඒ සියල්ලෝම මෙය කියවන බවද දනිමි. සමහරු ප්‍රින්ට් අවුට් අරගෙන තබාගෙන සිටිනු දුටුවා. නමුත් මට ලියන්න ලැබුනේ හෙමින්. ඉදිරියට ලියන්න හැකිවෙයිද කියන්න බෑ. සමහර විට හෙමින් හෙමින් ලියවේවි. ඒත් ප්‍රමාදය ඉවසමින්, කියවන හැමෝටම ස්තූතියි.
