අවසානයේ සියල්ල දරන්න වෙන්නේ අපටය...

 අප ඇයට රාජිනී කියමු, සැමියා අත්හැර දැමූ ඇයගේ සහ දරු දෙදෙනාගේ ජීවිත රැකෙන්නේ අලුතෙන් ඉදිවෙන මාර්ගයේ කම්කරුවෙක් ලෙස වැඩ කරමිනි. එහිම අත් උදව් දීමට පැමිණෙන විවාහකයෙක් සමග ඇය රහසේ සම්බන්දයක් අරඹන්නේ ඔය අතරය. අවුරුදු 24 ක තරුණ මවක් වන ඇයට හැඟීම් දැනීම් පාලනය කරගන්න යැයි අපට බැන වැදිය නොහැක. නමුත් සිදුවන්නේ අර මනුස්සයා අතින් ගැබ්බර වූ ඇයට අන්තිමේ තමන් හරි හම්බ කළ සල්ලි වලින් අනාරක්ෂිත ගබ්සාවක් කරගැනීමටයි. 

ඒ ගෙවල් ගානේ ගොස් කම්බිකූරු ස්පෝක් කම්බි වැනි දෑ ගර්භාෂයට ඇතුල් කරන බොහොම අපිරිසිඳු ලෙස මේවා කරන්නට පෙළඹුනු හොර ගබ්සා කරන ගැහැණියක මගිනි. දින ගණනක් උණ සහ යෝනි මාර්ගයෙන් ශ්‍රාවය වන සැරව සමග අප වෙත් ඇය ආවේ අර්ධ සිහිනැති තත්වයෙනි. මරණ ලද ආසාධිත කුඩා කලලය තවමත් ඇගේ ගර්භාෂයේ විය. ගැබ් ගෙල සහ යෝනි මාර්ගය අවට තුවාල වී තිබුනි. මුලදී බයිසිකලයෙන් වැටුනා කියා සුපුරුදු බොරුව කියාගෙන ආවත් අප ඇය පරීක්ෂා කරමින් දැඩිව මේ ලක්ෂණ සියල්ල ඇති බව කියා විමසා සිටියදී ඇය සත්‍යය පැවසුවාය.


රෝගීන් සිය දහස් ගණනක් පරීක්ෂා කර ඇති අපට බොරු කියා ගැලවෙන්න නම් බැරිය. ඇය අවසන පැවසුවේ ඇගේ දරුවන් දෙදෙනා යැපෙන්නේ ඇය මගින් නිසා ඇයට කරදරයක් වේ යැයි බියෙන් පොලීසියට නොකියන ලෙසය. නමුත් පොලීසියට නොකියා මේලෙස ගැහැණුන්ගේ ජීවිත සමග සෙල්ලම් කරන කූට හොර ගබ්සා වෙළඳුන් වෙළඳියන් නිදැල්ලේ පසුවීමට ඉඩ දීමද කල නොහැකිම දෙයකි. පොලීසියේ නිළධාරීන් ගෙන්වා මේ ගැන කියා ඉක්මනින් යමක් කරන්න යැයි පැවසුවෙමු. මන්ද මේ මෙලෙස පැමිණි පළමු ගැහණිය නොවන නිසාය. ( පොළිස් නිළදාරිනියන් වෙස්වලාගෙන ගොස් අර හොර ගබ්සා කරන ගැහැණිය අල්ලා තිබුනා)

නමුත් ලිංගික අපයෝජනයට, දූෂණයට ලක්වන අහිංසක දරුවන් මේ කිසිත් නොදැන අවසන අපට හමුවෙන්නේ සති විස්සක හෝ තිහක ගැබිණියක් ලෙසයි. (මා කලින් එවැන්නියන් ගැන ඕනෑ තරම් ලිපි ලියා ඇත්තෙමි.) එවැන්නියන් හට කුඩා කාලෙකම මවක් වී දරුව් බර දරන්නට සිදුවීම කොයි තරම් අසාධාරණද ?  

ලංකාවේ පවතින නීතියට අනුව මවගේ ජිවිතයට තර්ජනයක්නම් මිසක ඒ කළලය හෝ වැඩෙන දරුවා ගර්භාශයෙන් පිටතට ගැනීමට නොහැකිය. ඒ නීතියත් සමග දූෂණයට ලක්වූවන් සඳහා දැඩි අසාධාරණයක් සිදුවෙනවා. මන්ද ඔවුන් ඒ තත්වයට පත්වෙන්නේ ස්ව කැමැත්තෙන් නොවන නිසා. නීති සංශෝදනය විය යුතු යැයි බොහෝ දෙනෙකුට සිතේ. ඒ තමන්ගේම මිනිසුන් සහ නන්නාඳුනන අයවලුන් අතින් දූෂණයට ලක්ව ළමා නිවාස වල හෝ පරිවාස ළමා අධිකාරිය බාරයේ ජීවිතයේ ඉතිරි ටික ගතකරන්නට වෙන ළමා මව්වරුන් අප නිරන්තරයෙන් දකින නිසාය.

වෛද්‍යවරු බැනුම් අහන කාලයක, හැකි තරම් පරිස්සමෙන් වැඩ කොටස කරන්නට වෛද්‍යවරු ගන්න උත්සහය අනේකයි.  වෙන්න පුළුවන් නරකම දේ හිතලා රෝගීන්හට ප්‍රතිකාර කරනවා මිසක කිසිම විටක අපි ලෙඩක් ගැන සුළුවෙන් තකන්නේ නෑ. ඒත් සමහර විට  සිදුවන වැරදීම් පුවත් පත් වල පළ කරන්නේ වෛද්‍යවරයාත් මිනීමරුවාත් සම කරමින්. පැය විසි හතර පුරා දිවා රෑ වෙහෙසමින් වැඩ කරන පිරිසක් වෛද්‍යවරු සහ හෙදියන්. ඒ අතරිනුත් රෝගියාගේ සම්පූර්ණ වගකීම රැඳී ඇත්තේ වෛද්‍යවරයා මතයි. පුද්ගලික රෝහල් ගැන කතා කරන්න ගියොත් ඒක වෙනමම කාලය කා දැමීමක්. එහි සිදුවන මුදල් ගැරීම ගැන අත්දැකීම් එමටයි. (මේ ලියන මම පුද්ගලික රෝහලක හෝ පෞද්ගලික තැනක කිසිදා සේවය නොකල එසේම අදද සේවය නොකරන්නෙක්). ඇත්තටම රජයේ රෝහල් වලින් රෝගීන් හට හැකි උපරිමය කෙරෙනවා. නමුත් ඒ කෙරෙන කෝටි සිය ගණන අතරින් එළියට එන්නේ වැරදුනු තැන් විතරයි.

පුද්ගලික රෝහල් හෝ හොර දොස්තරලා අතින් වැරදිච්ච ප්‍රතිකාර නිසා අතරමං වූ රෝගීන්ද අන්තිමට නතර වෙන්නේ මේ රජයේ රෝහල් වලමයි. ඉතින් එන්නෙත් වෙන්න ඕනෙ සේරම වෙලා. ඒ වෙලාවට අපටත් පුදුම තරහක් ඇති වෙන්නේ.... ගොඩක්ම මේ තත්වය උග්‍ර අතට හැරුණු රෝගීන් පැමිණෙන්නේ හොර ගබ්සා මධ්‍යස්ථාන වලින්. අධික රුධිර වහනය, අධික උෂ්ණත්වය සමග සමහර විට මනස පවා විකල් වූවන්..ඔක්කොම වැරදුනු විට උස්සාගෙන දුවගෙන එන්නේ අප වෙතයි. එතකොට වෙන්න ඕනා සියල්ල සිදුවෙලා හමාරයි. බොහෝමයක් හොර ගබ්සා මධ්‍යස්ථාන වල ගබ්සා කිරීම් නිසා අධික ලේ වහන වූ ස්ත්‍රීන් එන්නේ සුදු කඩදාසියක් තරම් සුදු මැලි වෙලා. එවෙලෙට ඉතා ඉක්මනින් රුධිරය දෙන්න වෙනවා. අපේ රෝහලේ තිබෙන දිස්ත්‍රික් රුධිර ගබඩාව හෙවත් ලේ බැංකුවේ එවෙලෙට තිබෙන රුධිර ඝණයක් නම් පහසුවෙන් ඉක්මනින් රුධිරය ලබා දිය හැකියි. නමුත් නෙගටිව් ලේ වර්ග වල හිඟයක් තිබෙන නිසා එවැනි කෙනෙක් ආ විට අපි බොහෝ අපහසුතාවයන්ට පත්වෙනවා. එවිට පැය 2, 3 වැනි කාලයක් බලන් ඉන්න සිදු වෙනවා ළඟම ඇති මහ රෝහලෙන් ලේ ගෙන්වන තෙක් රෝගියා ජීවත් කරවීමට.

ගබ්සාව නීතිගත කළ යුතුද නැද්ද කියා දෙපැත්තට අදිමින් වාද කරන්නන් අතරේ අපි හොර ගබ්සා මධ්‍යස්ථාන වටලන්නත් ඒවාට විරුද්ධව ක්‍රියාකරන්නත් පොලිසියට නිතර කියන්නේ මවකගේ ජීවිතය අන් කිසිම දෙයකට වඩා වටින බැවිනි. සල්ලි යහමින් ඇති අය බොහෝ ඉහළ පහසුකම් ඇති රෝහල් වලින් ඒ දේම කරගෙන නිරුපද්‍රිතව සිටින බවද අපි දනිමු. දරුවන් හය හත්දෙනෙක් සිටින අම්මලා හරි පවුල් සැලසුම් ක්‍රමයක් අනුගමනය නොකිරීම නිසා ගැබ්බර වී අප වෙත පැමිණේ. 

" අනේ මගේ වැඩිමහළු දුවටත් දරුවෙක් සිටිනවා . මම කොහොමද තව දරුවෙක් හදන්නේ" ඔවුන් පවසයි.

 "මොනවා හරි කරන්න බැරිද ? ඔවුන් විමසයි. 

"මොකුත්ම කරන්න බෑ. නීති තියෙනවා, මේක රජයේ රෝහලක්.!" අපි ඔවුන්ට අපේ රටේ නීතිගත් තත්වය පැහැදිලි කරන්නෙමු.

 "බලන්න, මේ අය නීතියෙන් තහනම් බව දැන දැනම  බය නැතුව ගබ්සාව ගැන අහන හැටි" ඇතැමෙක් පවසයි. 

ඒ තරම් ගබ්සාව අද සමාජයේ සාමාන්‍යදෙයක් බවට පත් වී හමාරය. රජයේ රෝහලේ වෛද්‍යවරයාගෙන් පවා පැමිණ ඒ ගැන විමසයි. අප කරන්නේ එවැනි අය ගැන දිස්ත්‍රික් වෛද්‍ය නිළධාරියා (MOH) මෙන්ම මාතෘ හා ළමා වෛද්‍ය නිළදාරියා (MOMCH) වෙත දැනුවත් කිරීමයි. ඒ ඔවුන් නීතියට පටහැනි දෙයක් කරොත් ... යන අවදානම නිසාය.

ඉස්පිරිතාලේදී ඔවුන් මරණයට පත්වුනොත් වැරැද්ද පැටවෙන්නේ අප මතිනි. එක්කෝ නිවැරදි පවුල් සැලසුම් ක්‍රම , ආරක්ෂිත ලිංගික අධ්‍යාපනයක් වැනි දෑ රටේ ව්‍යාප්ත කළ යුතුය. දැන් අප රටේ ආගමික හෝ සංස්කෘතික සංයමයක් හෝ සදාචාරයක් නොමැත . ඇත්තේම නැත. එය ආගමික නායකයන් මෙන්ම දේශපාලඥ යින්ද පිළිගත යුතුය. එනිසා කුඩා වියේ සිටම නිසි ලිංගික අධ්‍යාපනයක් ලබා දිය යුතුය. නැත්නම් මා කලින් කීප විටක් ලියුවාක් මෙන් අවුරුදු 13, 14 වියේදී ගැබ්බර වූ දරුවන් මෙන්ම අනාගතය විනාස කරගෙන දුක්විඳින විශ්ව විද්‍යාල ශිෂ්‍යාවන්ද , අහිතකර ලෙස ජීවිතයට හානි දායක හොර ගබ්සා මධ්‍යස්ථාන වලට  ගිහින් තමන් උපයන සොච්චම පූජාකර ඊට ජීවිතයෙන්ද වන්දි ගෙවන්නට වෙන රාජිනී වැනි සිය දාහක් වෙනුවෙන් අප නැගී සිටිය යුතුමය.

එමෙන්ම නිසි එවැනි ලිංගික අධ්‍යාපනයක් නොමැති කාලෙක වෛද්‍යශිෂ්‍ය දිනුක ලියන මේ ලිපි මාලාව බ්ලොග් අතරම නොරැඳී සාමාන්‍ය ජනයා වෙතද ළඟාවන ක්‍රමයක් වේනම් මැනැවි යැයි සිදුනා. (ලිපි 16 පමණ වේ... මේ පළමු වැන්නයි. වැදගත් විෂය. 1


නිතර නොලිවීම ගැන සමාවෙන්න ලියන්න බොහෝ දේ තිබ්බත් මොකක් හරි කොම්පියුටර් කරදරයක් හරි අන්තර්ජාල කරදරයක් හරි වෙලා ඒ සියල්ලට බාදා කරනවා. අපි ඉතින් පැය 24 න් නිදන පැය කිහිපය හැරුනු කොට අනිත් වෙලාවට ඉන්නේ වාට්ටුවේ, එහෙම නැත්නම් ශල්‍යා ගාරයේ. නිල නේවාසිකාගාරයට ගිය විට තමයි ටිකක් හෝ නිදහසේ ඉඳින්නේ. එවෙලෙට ලියන්න ඕනෙ තරම් දේ හිතට ගලාගෙන ආවත් දැන් මාසෙක පමණ ඉඳලා මගේ එම් එස් වර්ඩ් එක අකර්මණ්‍ය වෙලා. කොම්පියුටර් වැඩ්ඩෙක් නොවන නිසා ඒක හදා ගන්න එකත් දවසින් දවසම කල් ගියා. ගෙදර ගිය විට මේ අර්බුද මතක් වෙන්නේ නෑනේ. කොහොම හරි ලියන්න ලැබෙන්නේ රෝහල් පුස්තකාලයට යන්නට වෙලාව හොයාගත්තම තමයි.

I took poison, but I want to live !

A 28 year old mother of 2 kids was admitted today to our ETU ( emergency treatment Unit) along with her 3 months old baby and the 2 year old toddler.  She had taken kaneru which is a poisonous seed , commonly used in these areas of the country  to commit suicide. I feel terrible whenever I come across anyone who’s admitted here with self ingested poisoning tantrums as it gives pain to them as well as us who have to put great efforts to fight against the poisonous killers. Most of them actually yells and prays for life as if they can’t remember their heroic act to end life. Some seems to have real problems that had deprived them from life but most of them have low self esteem and poor tolerance towards lives hardships.

The young mother i mentioned above , had a fight with the husband as he was an alcohol addict. Did her act withheld him from drinking? That, I don’t know. But at the end she had a 3rd degree heart block and had to be transferred to the nearest teaching hospital which had a specialized cardiology unit.

Its just a matter of minutes that depends on ones patience and how well they tolerate their anger towards what ever problems they face.

A Father of 4 had taken poison because the wife left him with the children due to his alcohol issues.  The above mentioned mother of 2 had tried to end her life cause she couldnt tolerate the hurtful acts of her alcoholic husband.

An uneducated manual laborer took poison to end his life as he was tired of earning and yearning for money which was never enough, a highly educated businessman took poisoning as his businesses collapsed and failed.

18 year old girl , who eloped with her boyfriend was abandoned later by him, and she tried to commit suicide with an insecticide as she was unable to face her family or society.

Meanwhile there were one or two brats who come here with heroic acts of ingesting small amounts of poisons to scare their parents or elders for various household issues.

One said "amma gave me plain tea and said there was no milk powder, I couldn't drink plain tea doctor so I threw away the tea she gave me, and she scolded me, I felt bad and took poison, just to scare her"

"my goodness child  ! a plain tea ? Is that the value of life these days ? “ I was surprised. I gave her a good lecture and showed her the life she lived was in fact better than of those who are suffering from illnesses in our ward. 

Another said she had a fight with the elder brother cause of a boy who was interested in her. A 15 year old only child was admitted with self ingested paracetamol tablets , as her mother prevented her of going near the domestic cow and scolded her in front of her  friends.

Most of them had no sense or understanding of life itself. The mass media such as TV, Radio, magazines, TV had done the damage to their minds already, thus resulted with various heroic acts to scare down the elders so that they could live in their fantasies. Most of them regret of what they have done and fears death as they are brought to hospital pleading, begging for life and at the end learns the lesson themselves when things get worse, even  ends with death.

What I do mostly is show them the critically ill patients in the acute side of the ward. Those Grasping each breath with their open mouths, loud respiratory stridor, sunken eyes and cachectic bodies.

"look at them" I say, "they wanted to live, they wanted to care for their loved ones, they wanted a life ! but look, their illness is irreversible. There’s no turning back but look at your self….! Your parents brought you to this world with so much love and raised you intact but you chose to waste and cripple your healthy bodies with poison. Do you know how much money and human resources are wasted to save you? Is it fair to spend so much to save a life that you, yourself wanted to end?"

We could have granted that money to give a kidney to that patient in bed 3 who's suffering from end stage renal failure, who’s still 35 and has 3 kids?"

Yes, life is unfair most of the time !

All of us undergo immense pressure from the hectic work load and stressful living conditions, every one of us go through pain each day. Seeing or feeling the loss of our loved ones fill our hearts with desperation and hurt but we hold everything tight and push them aside. We smile and treat each day with delight cause at the end of the day we choose to live rather than letting go of life ! 

Related sinhala Post : හිමි අහිමි වීම්, බලාපොරොත්තු කඩවීම් සමග වස බීම්...

බිලියනයක් ! ඒ ප්‍රචන්ඩත්වයට එරෙහිව ! one Billion rising !

You've heard it, seen it, felt it but never spoke about it..... Yes , we cant fight against it alone, so lets all rise together ! We say we are civilized , but yet witness brutality from our own kind.

I always wonder where did we fail ?
I've been a pain bearer for almost all the women and girls, even children who are admitted to our wards. We could do only little to ease their pain.

I've been writing this blog for almost 3 years and I'm sure you would have come across many of those stories mentioned below. Men seems to bear more body power and strength than the average women but that doesn't give power or superiority to violate one's right to live a secure life in this world. When i travel back and forth from north to colombo, many try to make a conversation with me, but give up as soon as I sharply say, "I dont want to talk" and for those who wouldnt stop even after a frown, I tell this "look, I'm a doctor working in the general hospital. I dont know you. so  leave me alone, I don't want to talk to you".
most of them back off apologizing !When we discussed about this issue, one of the counselors in our hospital said "doctor you are safe cause you could talk against it, but most of the innocent girls are harassed in buses cause they are unable to talk against them."

 I've got into a pre booked night bus to north ,  one day,  and realized im the only female with few other men in the bus I've got down as soon as I got in. Even when the bus crew knew I'm a doctor traveling to the hospital in north. Just cause we cant trust anyone anymore.

Its time to say its enough ! So if you are in colombo please do pay your part to rise against violence , harassment ,rape and abuse against women. " One billion rising - sri lanka " colombo rising .
Many asked me do you know who they are , or why they are doing this ? I say, I dont know anything about their aims mains, hidden agenda's or visionary. I support the idea of rising against brutality. and Its time to stay "STOP". That's why I support them.

ගැහැණියකට නිදහසේ පාරේ තොටේ නොව තම නිවස තුලද අනාරක්ෂිත තත්වයක් ඇති කාලයකි මේ. පිරිමියකුගේ රැකවරණය ප්‍රේමය සහ සහජිවනය ඇති විය යුතු තැන අද ඇත්තේ දූෂණය පීඩනය සහ අඩම් තෙට්ටම් කිරීමය. අප රෝහලේ අල්ලපු වැටේ පැල්පත් වල සිටින පවුල් වල පිරිමි මත්පැන් කටගාගෙන පැමිණ තම බිරින්දෑවරුන් සමග කෝලහාල කරති. ඇතැම් විට ශබ්දය අපටත් ඇසේ. මත් විකාරෙන් තමන් ලෙයින් උපන් දුවා දරුවන් කෙළසා දූෂණය කර ඇතැම් විට ඔවුන්ට දාව දරුවන්ද ලැබෙන්න ගැබ්බර කරන පියවරුන් නිසා අනාථ වූ දරුවන් අපට මුණ ගැසේ... මම නොයෙක් විට ලියා තැබුවා ඔබට මතක ඇති.

1.ඇස් හිස් මොළ නැති පිසාචයන් මැද...හි අවුරුදු 14ක ගැබ්බර දියණිය තම පියාට දාව දරුවක ප්‍රසූත කල පුවත(ඇස් හිස් මොළ නැති පිසාචයන් මැද) , එමෙන්ම අවුරුදු 13 වූ ගෙදරට අවශ්‍ය දෑ ගෙන ඒමට කඩයට ගිය ටිකට කඩේ සිටි පිරිස විසින් සමූහ ලිංගික දූෂණයට ලක්වූ දියණියක් බොහෝ අමාරුවෙන් දරුවකු ප්‍රසූත  කළ අයුරු ඔබට මා ලියුවා මතක ඇති.

2.තම සැමියාගෙන් වූ අඩම් තෙට්ටම් විඳ දරාගත නොහැකිව වස විස බී දිවි නහගන්න පැමිණි ගැහැණුන් ගැන මා ලියුවා ඔබට මතක ඇති (දිවිමංසල මුණ ගැසුනු ජීවිත ) (accepting tolerating and forgiving) .

3.අනිත්කොණ තනිවුන ළමා මව්වරුන් ගැන ලියුවා ඔබට මතකද ? (unwanted teenage pregnancies )

4.තම බාල වයස්කාර අක්කාගේ පෙම්වතා විසින් අක්කා සහ නංගී දෙදෙනාම අපයෝජනය කල හැටි (the change is in you) ලියුවා මතකද ?

සිදුවීම් එතැනින් නැවතුනිද් ? නැත.... තවමත් දිනකට වරක් හෝ දෙවරක් එවැනි සිදුවීමක් ඇස කණ ගැටේ.


5.තම සැමියා විසින් පුළුස්සන ලද ගැහැණුන්, අත් හරින ලද නොසලකා හරින ලද, ගැබ්බර, දරුවන් රැකගෙන තනිවම ජීවන සටනේ යෙදෙන ගැහැණුන් ගැන ලියුවා ඔබට මතකද  ? ( ආපසු හැරෙන්නට නොහැකිය. ...gender based violence ! )

6.කුඩා පාසැල් දැරිවියන් කැඳවාගෙන ගොස් ලිංගික සුව ලබන ලොජ් එකකට විරුද්ධව ක්‍රියාකරන්න ගොස් "මැරුම් කන්නේ නැතුව තමන්ගේ රාජකාරිය පමණක් කරන්න " යැයි ඉහළ වෛද්‍යවරයෙක්ගෙන් බැනුම් ඇසුවා මා ලියූ අයුරු ඔබට මතක ඇති. ( විහින් මැරෙන්නේ නැතුව...)

7. ෆේස් බුක් හමුවේ හැමදාම ඇහෙන කතා යන මැයෙන් ඉන්දියාවේ බස් සිද්ධිය ගැන සහ අපේ රටේ තත්වය ගැන ලියුවා ඔබට මතක ඇති...

නමුත් ඒ සියල්ල සිත කනස්සලු කරන සිදුවීම් නමුත් මා සිත සතුටු වන පුවතක් අද කණ වැකුනි. මේවාට විරුද්ධ වෙන්නට තනි කෙනෙක්ට නොහැකිවුනත් බිලියනයක් පමණ පිරිසක් පැමිණියොත් කොහොමද ? ඔව් ඔවුන් නැගී සිටිනවා. ඒ පෙබරවාරි 14 දින ," One billion rising - sri lanka " colombo rising . සඳහා ඔබත් හැකිනම් පැමිණෙන්න. මනසින් උසස් වන මිනිසා වනචාරී ගති සිරිත් හැරපියා ශිෂ්ඨ සම්පන්න විය යුතු කාලයයි මේ.

පෙබරවාරි 14 වැනිදා ඔබත් එන්න ! ලිප්ටන් වටරවුමට....ඔවුන් හා එක්වන්න.

From north with love...Stories from the other end.

Immense pain throbbed my chest while I watched the movie" Ira handa yata" Under the sun and moon, (some time back in 2010 ). This movie reflected the 30 years of war that ruined the lives of all citizens of this country, while the rest of the world went higher up in the scale with their developments and higher living conditions. The movie touched my heart as I too was a victim if this war since I was born and until I finished my medical degree. The theme it carried not only bears a clear history of the war but also the humanity and its relativity towards the nation. The terrible time period during the war had been reflected in a mind blowing pattern. It bears a lot of courage and kindness to look at one another with love and compassion even when one has lost almost everything he or she owned. "Its so good that it all ended doctor" every single person I meet told me that their lives are so much better, the children are safe and their homes are recovered now since the war ended. 

One year ago only the sounds of guns, bombs and air crafts filled the northern air of  this country. Everything ended for good in 2009 May, having all the civilians saved (from terrorists who used them as a human shield) they are gaining their are gaining the lives back even though most of it had been destroyed by the brutal war.
 The tears of the living dead, the cries of the innocent, had been reflected sharply throughout the film as I witnessed most of it myself during the time I served in an immediate post war area as a doctor.

Every day I come across hundreds of people who come to us with all their illnesses. Billions of fears, tears and pains seem to flock beneath their smiles... even though they greet us with a smile , suppressing all their hardships. Most people I meet, seem to have a slight fading tiredness in their faces. Later I understood that we can’t expect cheerful grins from them as they have lost their happiness on the road to salvation.

Ramya was about 26 weeks pregnant when she was diagnosed with gestational diabetes.  we started her on Soluble insulin as her blood sugar levels were rising up on each visit for blood sugar series. As her condition was managed with the Insulin I was explaining her on how to self inject it and the care, she interrupted me "doctor I don't have a refrigerator”

This is a common question we always come across as most of the villages’ don’t even have electricity. "Ok then use the neighbor’s refrigerator” I told her. Her answer to this was "no electricity” ah just as i expected. There were 4 other kids and she was pregnant with he 5th, she had most of the factors that indicated a high risk pregnancy. and still unable to use medications at home due to lack of electricity. the rural hospital seem to be far away from her home that keeping her here was also a challenge as she had 3 months more to go. Asking them to come to a closer residential area is out of the list. They bearly have homes and survives on "Kuli weda " manual labor work which pays about 200 to 300 rs a day. Its not enough at all for a family of 6. Every day we come across these kind of problems and we seem to be the pain hearers and bearers for them but all what we can do is merely help them with unrealistic solutions such as inform about them to the welfare society of the hospital or a helpful NGO. War had hit them really hard. All most all we examined seemed to bear a scar or a wound from the past.  A shell, A bullet or a bomb blast written on every scar. 

On their long run for survival many lost their homes and were taken as a human shield by the terrorists till the final battle from town to town so almost all of them with chronic diseases had lost their clinic books or diagnosed cards from past along with their homes, valuables and family members.

Whenever we ask them what happened and why couldn’t they keep them protected, a river of tears fall out with the war wounded history. Lives of the people have torn, twisted, blasted sometimes but regained as I write this note now, that’s the change we see at present in this end of the country

Life has never been easy for anyone but being a doctor just doubles your stress levels and adds a zero to your social life. During med student days I never realized  that one day I’d be wondering why I chose medicine as a career. I was fascinated by the heaps of stories I heard and the kind, caring doctors I knew . I thought I would definitely help as many people as I can.

Regressions…. well, yes but only during final exams and the internship period due to the heaps of stress and work load.  I was posted to the “other end” of the country for my post intern appointment which is the first proper appointment we get as a doctor in sri lanka (well, you are a doctor during internship but its more like a training period where one learns to be a proper doctor)

I didn't get a good response from everyone who heard that I got posted here, to the far north of the country. But I was really happy that I got my dream post, just like I’ve applied. 

How I began writing …..

It all started while I was working in a government general hospital at the other end of the country , when my seniors and consultants got to know that I do a little bit of blogging and asked me to start writing about the challenging  work load we , doctors live through.  One of our consultant’s even picked interesting cases while doing the ward rounds and told me that I should go ahead with writing down these true  life stories of the people who have survived after a very difficult and devastated era back then, when the terrorist activities peaked in this area and of course to write about us, the doctors dealing with all the hardships in hospitals with less facilities. 
Ethical background to it was discussed with our consultants and seemed to be of no harm if the true names, places and any connections to true incidents were not written. 

First I started writing in sinhala because of my good friends who already had Sinhala blogs. Their writing skills and blogs inspired me to create a sinhala story blog “anith kona” which depicts the day to day life of me and the strangers I run into everyday. “ Anithkona “translates as “the other end”. More than 50 stories were in sinhala so far. 
Wonderful people from all around the world has been reading , commenting and sharing my articles , nearly for 3 years.Some even visited anithkona area and also remembered to help the needy and poor over here.
 Im not a good writer, because most of my higher education was spent reading medicine. I started writing these stories in Sinhala as it’s the language of my heart. Most of my non sinhalese friends wanted me to translate this web page in to english so that the non-sinhala reading community could read this.Finally I gave some time and thought to it.

Me, a sinhalese , working as a doctor in a tamil speaking community was a challenge, as we were not taught tamil as a language at school. 

We knew only wanga ponga - come , go. and counted upto 3 .

Now I can speak and understand tamil language, thanks to my patients and the staff who taught us tamil whilst daily work and thus made it so easy to work here and also to fit into the local community.

Here are the stories from the other end , work, stress and life from the other end of the country as I worked as a junior doctor at the start of my medical career.Please bear any mishaps of grammatical errors as I'm not good in comprehension.

Related links in sinhala : 

ඉර හඳ යටදී ආදරේ විඳින්න...