ගංවතුර ආයෙමත් ! කියවන්න කරුණු ටිකක් !

ඩොක්සිසයික්ලින් මී උණ සහ ගංවතුර ගැන මේ ගිය අවුරුද්දේ දුන්න උපදෙස් - මේ සැරෙත් ඕනෙ වෙයි නේ... ගිය පාර මේවා ලියන්න ප්‍රමාද වුනා. අපිත් බීවේ වතුරට බැස්සාට පස්සෙ.

---------------------------------------------
doxycyclin ගැන මී උණ ගැන අපේ විශේෂඥ වෛද්‍යවරිය විසින් ක්ෂුද්‍ර ජිවී විශේෂඥ වෛද්‍යතුමිය හා සාකච්ජා කොට ලබාගත් තොරතුරු - (වැරදි තොරතුරු ගොඩක් සංක්‍රමණය වෙන නිසා මුහුණු පොතේ මේ ටික ඉක්මනින් ඇඩ් කරන්න හිතුවා...)

වෛද්‍ය නිර්දේශය මත ඩොක්සිසයික්ලින් 200 mg බොන්න ඕනේ...සතියකට එක වරක් ! වතුරට බහින්න දවස් 3 කට කලින් හෝ වතුරට බැහැලා දවස් 3ක් ඇතුලත මේක බොන්න ඕන.

ඒ ඩෝස් එක සතියකට එක වරක් පමණයි ඒකත් වතුරෙන් මිදුනම නම් දිගටම බොන්න ඕනෙ වෙන්නෙ නෑ.

දවස් 3 කට වඩා වතුරේ බැහැලා උන්නා නම් දැන් ඉතින් වැඩක් නෑ බීවට කියලා තමා කීවේ....

ප්‍රෙග්නන්ට්/ගර්භනී අය, අවුරුදු 12 ට අඩු ළමයි සහ කිරිදෙන අම්මලා... කලින් අසාත්මික තා තිබුන අය ... ටෙට්‍රාසයික්ලින් කියන බෙහෙත් කාණ්ඩයට අසාත්මිකතා තිබුනු අය ඩොක්සි බොන්න එපා

ඩොක්සි ගන්න බැරි අය මොකද කරන්නේ ? එයාලට නිර්දේශ කරන්නේ ඇසිත්‍රොමයිසින්... azithromycin ඒක 500mg මිලිග්‍රෑම් දවසට එක වරක් දවස් 3ක් සතියට සැරයක් තමයි නිර්දේශය . හැබැයි මේකත් ගර්භනී මව්වරුන්ට හොඳ නෑ.... පොඩි දරුවන්ට ඔය 500mg දෙන්න යන්න එපා.. අවුරුදු 12 අඩු දරුවන්ට ඕනෑම බෙහෙතක් දෙන්නේ බර අනුව.. ඒ නිසා වෛද්‍යවරයෙක් හමුවෙලා දරුවාගේ බරට නියමිත මාත්‍රාව ඉල්ලා ගන්න.

හිතුමතේ බෙහෙත් ගන්න එපා... ඩොක්සි සයික්ලින් උනත් ! මේවාට කොහොමත් වෛද්‍ය නිර්දේශයක් අවශ්‍යයි. එනිසා ඕනෑම බෙහෙතක් ගන්න කලින් සෑම විටම වෛද්‍ය උපදෙස් ගන්න.

මෙසේ දැනුවත් කිරීමෙන් ඔබට මේ ගංවතුර තත්වය සමග වැඩියෙන් හිස ඔසවන රෝගාබාද ගැන වැටහීමක් ලැබෙනු ඇතැයි සිතේ...

වෛද්‍ය කඳවුරු සටහන් - ගංවතුර ආශ්‍රිත රෝගාබාද ගැන සුළු කෙටි විග්‍රහයක් !‍‍

සහන සලසන්නෙත් ජීවිත යුද්ධයක් අතරින් නිසයි මේ දේ ලියන්න පමා වුනේ... අප රෝහල වෙත එන පිරිස සහ අපි ඒ පෙදෙස්වලටම ගොස් ක්‍රියාත්මක කළ සේවා වලදී අපට වැටහුන කරුණු කිහිපයක් මේ... ඔවුන්ට අවශ්‍ය ආහාර ලැබෙන බව තේරෙනවා. නමුත් සනීපාරක්ෂාව ගැන වඩාත් සිතිය යුතුයැයි සිතෙනවා.

ශ්වසන ආබාධ - මා පරීක්ෂා කළ ළදරු ළමා සියල්ලන්ගේම තිබුනේ ශ්වසන ආබාධ උගුර ආශ්‍රිත සෙම් ගෙඩි තත්ව සහ හෙම්බිරිස්සාව නිසා නාසය අවහිර වීම වැනි බැරෑරුම් නොවූ තත්වයන්. පෙනහළු ආශ්‍රිත ඇදුම තත්වයන් තිබූ දරුවන් සිටියේ සුළුවෙන්.

මී උණ - ඩොක්සිසයික්ලින් ම ඉල්ලන පිරිසක් හිටියා- අවුරුදු 8ට අඩු දරුවන්ට දෙන්න එපා කියලා බොහොම තදින් කීවා. ඇත්තටම එහෙම තමා CDC එකෙන් කියන්නේ.. ඉතින් පොදුවේ දරුවන්ට දෙන්න එපා කියලත් , කිරිදෙන අම්මලාට මේවා බොන්න එපා කියලත් අර ෂෙයා වන පෝස්ට් වල දැම්මනම් හොඳයි නේද කියා සිතුනා

උණ - උණ තිබුන දරුවන්ගේ මව්වරුන් කීවේ අතට රස්නෙ දැනෙන්නේ කියලයි... ඔවුන්ට උණ මැනීමට උණ කට්ටක් තිබුනේ නෑ. ඉන්පසු අපි කළේ එක් එක් කඳවුරට උණ කටුව බැගින් ලබා දීම ය. උණ බලා එය 98.4 F- වැඩි අගයක්නම් පැරසිටමෝල් දෙන ලෙස ය. එනිසා උණ කටු ඔවුන්ට ලබා දීම අත්‍යාවශ්‍ය යැයි සිතේ.. වැහි බීරම සීතල පරිසරයකදී කොහොමත් ඔතා ඇති ළදරුවන්ගේ ශරීර උෂ්ණත්වය අත තියා බැලුවොතින් වැඩි නිසා ය. පැරසිටමෝල් නිරපරාධේ දරුවන්ට දෙන එක සුභදායක නොවන නිසා ය.

තුවාල - තුවාල ඇති අය බොහෝය. දෙමාපියන් කියන්නේ වතුරේ නටනවා එහෙ මෙහෙ යනවා, තුවාල කරගන්නවා කියාය. තුවාල හොඳවීමටනම් මුළින් දරුවන් වතුරෙන් මුදවා ගත යුතුයි. ඒක අමාරු බව දන්නවා නමුත් වැසිකිළි වලවල් පවා උතුරා ඒවායේ අපද්‍රව්‍යද මිශ්‍රවී ඇති නිසා මේ වතුරේ දියබුං ගසමින් නෑම නම් යෝග්‍ය නොවේ. පෙවෙන එකත් හොඳ නැත.

Rash , දද කුෂ්ඨ - පොදුවේ තිබුනු skin rashes දද කුෂ්ඨ , දාඩිය බිබිලි සහ වතුරේ බැස සිටි නිසා කැසීම් තිබුනු අයට aqueous cream ලබා දුන්නා... කොන්ඩිස් දමා සෝදන්න කියා කීවා...පුස් සහ බැක්ටීරියා වලට විරුද්ධව ක්‍රියාකරන ක්‍රීම් වර්ග තිබුනේ සුළුවෙන් නිසා එක ටියුබය බෙදා දෙන සිදුවුනා...

බඩ එළියේ යෑම - ඩයරියා හෙවත් බඩ එළියේ යෑම වැනි තත්ව ද තිබුනි...probiotics.. පාවිච්චි කිරීමට අපහසු, ඒවා නැති තැන් වලදී යෝගට් එකක් කන්න දෙන්න යැයි කීවෙමු.

වමනය - පාචනය , වමනය, බඩ එළියේ යෑම හිස ඔසවමින් සිටී... දරුවන් ඉක්මනින් විජලනය විය හැකි බැවින් අනාථ කඳවුරු වල සිටින මව්වරුන් දැනුවත් කිරීම වටී. බොහෝ දරුවන් රෝහල් ගත කරන විට අධික ලෙස විජලනය වී තිබුනි.
වමනය යෑම බොහෝ දරුවන්ට තිබුනි. ඒ කෑම බීම නිසා හෝ පෙර කියූ පරිදි වතුර පෙවීම නිසා විය හැකිය. ජීවනී වැනි දේවල් වලින් ලේසියෙන්ම විජලනය තත්වය පාලනය කරන්නට පුළුවනි.

වමනය කී වරක් ද? බඩ එළියේ යෑම කී වරක් ද ? සංයුතිය කුමක් ද ? ලේ හෝ රතු පැහැයට යමක් පිටවී ද? මෙවැනි ප්‍රශ්න වලට ටිකක් ලොකු දරුවන්ගෙන් නම් ඔවුන්ගෙන්ම සහ කුඩා දරුවන්ගේ නම් අම්මලාගෙන් උත්තර ලබා ගත හැකියි. බොහෝ දරුවන් සිටින්නේ ආච්චී හෝ පුංචිලා සමග ය. මව බොහෝ විට අප වෙත නො එන්නේ තව දරු පිරිසක් කෑම්ප් එකේ සිටින නිසා ය. ඉතින් මේ ආච්චිලා පුංචිලා දරුවන්ගේ සායන ඉතිහාසය නොදනී. අසාත්මිකතා allergies තියෙන්නේ මොනවාට දැයි නොදනී.

ප්‍රෝ බයොටික් පරිහරණය අපේ රටට අළුත් නොවුනත් එතරම් ප්‍රසිද්ධ නොවේ.... එයින් සිදුවෙන්නේ අපේ බඩවැල් තුල ඉන්නා හිතකර බැක්ටීරියා ( ආහාර ජීර්ණයට උදව් වන) අප ශරීරය තුලට දැමීමය. එයට හේතුව නම් බඩ එළියේ යෑමකදී බොහෝ විට සිදුවෙන්නේ අපට හිතකර අපේ බඩවැල් වල අභ්‍යන්තර ස්ථර ආරක්ශා කරන බැක්ටීරියා වර්ග අඩු වීමය. ඉතින් ඕනෑම වර්ගයක ප්‍රෝබයෝටික් නාමය යටතේ ඇති කැප්ෂුල් හෝ දිය කර සාදාගත හැකි සැෂේ පැකට් උදේ හවස පානය කිරීමෙන් ඇත්තටම වීශේෂ ඖෂධ නොමැතිව බඩ එළියේ යෑම නවතාගත හැකිය. යෝගට් වලද මේවා තිබේ.. ඇතැම් යෝගට් වර්ග වල ඒ ගැන සඳහන් වේ. බඩ එළියේ යන අයට, බැක්ටීරියා නාශක ඖෂධ ඉක්මනින් ලබා නොදෙන්නේ එහෙයිනි.

ජීවනී වැනි පානයක් විශේෂයෙන් සාදා දිය යුත්තේ විජලනයෙන් සහ ලවණ ඇඟෙන් පිටවීම වැලැක්වීමටය...පිරිසිඳු නටවා පෙරා නිවාගත් ජලය පානය කළ යුතුය.

මාස පහ හෝ හයට වැඩි ළදරුවන්ට ළදරු කිරිපිටි දෙන්නේ නම් ඔබ පාවිච්චිකරන ළදරු බෝතල් හොඳින් තම්බා ගත යුතුයි. ඒ සඳහා පහසුකම් නැත්තේ නම් සකස් කර ගත හැකි බත් කැඳ සහ පෙරහන් ගා ගත් කැබළි ආහාර දෙන්නේ නම් වඩා හොඳය. අපිරිසිඳු බෝතල් යොදාගැනිම නිසා ළදරුවන්ට දරුවන්ට බඩ එළිය පාචනය වැනි දෑ බෝ විය හැක. එනිසා ඔබ මව් කිරි දෙන්නේ නම් එය දිගටම කරන්න. පිටි කිරි දෙන්නේ නම් බෝතල් ජීවානුහරණය (sterilizing ) සහ තම්බා ගැනීම වැනි පහසුකම් ඇති තෙක් එය නවතා මව් කිරි පමණක් සෙසු ආහාර සමග දිය යුතුය...

වතුරේ විෂ - වතුරේ වැඩි කාලයක් සිටීම නිසා වැඩිහිටි තරුණ මහළු දුවා දරුවන් සැමගේම ඇඟිලි කරු වණවී කසන්නට පටන් ගෙන ඇත. එම වතුරේ දණක් උසට ගමන් කළ අපගේද කකුල් කසන්නට පටන්ගත්තේ ඒ ආවේ ගඟේ වතුර පමණක්ම නොවන නිසා ය.
එයට විවිධ අපද්‍රව්‍ය කුණු එක් රැස් කරන කුණු කඳු සහිත පෙදෙස් වලින්, අසූචි මුත්‍රා ඉවත් කරන වලවල් වලින් ආදි බොහෝ අපද්‍රව්‍ය එකතු වී තිබේ... එනිසා දරුවන්ට අපි යන වෛද්‍ය කඳවුරු සියල්ලකදීම වතුරේ නැටුවොත් මේ දේවල් වේ යැයි බිය වැද්දීමක් කරන්න යැයි මව් පියන් ඉල්ලති.... අපි හැකි පමණ උපදෙස් දෙන්නෙමු. දරුවන්ට වතුරේ සෙල්ලම් කරනන් දෙන්න එපා !

වෛද්‍ය බෝධිනි සමරතුංග
Article By Dr. Bodhini Samaratunga

වතුකරයේ දෝංකාරය...

නාගම්මා හෙමි හෙමින් සාරිය අඳිමින් ලෑස්ති වුනේ ගමේ යන්නයි. ඒත් ඇයට යන්නට කිසි ප්‍රියතාවයක් තිබුනේ නෑ. කොඳු ඇටයේ ප්‍රශ්නයට අඳින ගර්ඩල් එකත් ඊට උඩින් සාරියත් පටලවාගෙන ඇය වතුකරයේ ඇගේ නිවස වෙත යන්නේ, ක්ලිනික් කාඩ් , එක්ස් රේ කොළ රැගෙන නැවත පැමිණීමටයි.
"මම නෝනා ළඟ මැරෙනකම් වැටිලා ඉන්නම් දුව ළඟටනම් යන්න බෑ" ඇය මගේ මව හා පවසයි.

නාගම්මා මෙහි පැමිණියේ නිවසේ මෙහෙකාරියක ලෙස සේවය කිරීමට ය. නමුත් මා සහ මගේ මව දුටුවේ, ඇය කොන්දේ අමාරුවකින් පසුවන බවය. ඇගේ අමාරුකම් නිසා අප බර වැඩ නොකරන ලෙසත්, සුළු වැඩ කරන ලෙසත් බර උස්සන්නේ නැතිව ඉන්නා ලෙසත් නිතර කියමින් ඇගේ අමාරුකම් අඩු කරන්නට යුහුසුළු වුනා. මගේ මව ඇයට කොඳු අමාරුවට තෙල් බෙහෙත් පවා ගාන්න යැයි දෙමින් මා ලව්වා ද බෙහෙත් ගෙන්වා දුන්නා. ද
"දුව ගහනවා බනිනවා, හම්බ කරලා සල්ලි එවපන් කියනවා" අනෙක් මෙහෙකාරිය වන ඇගේ ගමේම කෙනෙක් වන තරුණිය අප හමුවේ පැවසීය. "මම බැන්නා දුවට ෆෝන් එක අරන්, අත පය හොඳට තියෙන උඹෙ මිනිහට කියලා හම්බකරගනින්, මේ කොන්ද කැඩිච්ච වයසක ගෑනිට ඉන්න දෙන්න , කොන්දක් නැද්ද ඔය ගෙදර මිනිස්සුන්ට" කියලා.
දරුවන්ගේ දරුවන් ඔසවා බලා කවා පොවා ඇති දැඩි කළ නිසා කොන්දේ අමාරුව යැයි ඇය පවසයි. නමුත් ඔවුන්ට නහින දෙහින කාලේ වුව ද නිදහසේ ගත කළ නොහැකි ය.
වතුකරයේ බහුතරයක් පිරිස කම්කරුවන් ලෙස ද, මෙහෙකරුවන් ලෙසද සේවය කරති.

අප හමුවේ නිරන්තරයෙන් මෙවැනි කතා දිග හැරේ. බොහෝ වයස්ගත අම්මලා තාත්තලා හරි හම්බ කරන්නේ තවමත් තම දරුවන්ට මුණුපුරන්ටය. ඔවුන්ව කොළඹ රටේ රස්සාවට පිටමං කරන්නේ අත පය හතර හොඳින් තිබෙන වැඩුණු දරුවන් ය.
එක්කෝ තිබෙන්නේ වත්තේ දළු කැඩීම ය. නැත්නම් මෙවැනි මෙහෙකාරකම් සොයා පැමිණීම ය. මෙහෙකරුවන් ගෙන එන අයවලුන් යැයි පිරිසක් ද මේ ගම් වල සිටිති. තැරැව්කරුවන් මෙන් ඔවුන්ද රුපියල් පන්දහසක් හෝ දහ දහසක් එක් මෙහෙකරුවෙක් සැපයීම් වෙනුවෙන් ලබා ගනී. ඇතැම් අය ගෙන එන්නේ ලෙඩ ගානේ ඉන්නා ගෙවල් වලට බරක් වූ වයස්ගත වූවන්‍ ය. ඔවුන් පැමිණි විට ඔවුන්ගේ සියළු ලෙඩ දුක් කරදර වලට බෙහෙත් හේත් කරන්නටද සිදුවේ.
මගේ මවට නම් මා සිටින නිසා මෙහෙම පැමිණෙන අය ගේ බෙහෙත් හේත් කිරීම් ආදිය පහසුවේ. මම ඉතින් ඔවුන්ට අපේ රෝහලේ ක්ලිනික් කාඩ් සාදවා සියළු රෝගාබාද වලට බෙහෙත් හේත් සහ රසායනික පරීක්ෂන පහසුකම් සියල්ල සිදුකර දෙමි.
තවත් පිරිසක් වන්නේ තනිව දරු බර දරන සැමියා අත් හැර දැමූ ගැහැණුන් ය. ඔවුන්ද කීප දෙනෙක් නොයෙක් වර අප වෙත මෙහෙකාරකම් කරන්නට පැමිණියෝය.

ඉන් එකියක් වන සීලා, දරු තිදෙනෙක්ගේ මවකි. ඇය දරුවන් තම මවට බාරදී පැමිණ තිබුනේ ඇගේ සැමියා යැයි අපට හඳුන්වන ලද මිනිසෙක් සමග ය. පසුව ආරංචි වුනේ සැමියා ඇය අත හැර තවත් බාල වයස්කාර කෙල්ලක හා පවුල් කන බව ය. නිරන්තරයෙන් පොලිසීවල පැමිණිලි කරන ඔවුන්ගේ කලබගෑනි වලට ගමේ යන්නට ඕනෑ යයි නිවාඩු ගන්නා නිසා ඇය ගේ සේවය අත් හිටවන්නට සිදු වීනි.
තව කෙනෙක් පැමිණියේ... "මිනිසුන් හා නිදියලා හරි මට සල්ලි හොයන් වරෙන්" යැයි පැවසූ බීමත් සැමියාගෙන් බේරීම සඳහා ය. ඇය උපයන සියල්ල හූරා කෑවේ ඒ මිනිසාය. දරුවන් තිදෙනා නැන්දම්මා ළඟ දමා පැමිණි මේ අයගේ කඳුළු ගංගා අප හමුවේ ගලා යයි. අපි සංවේදී වී බොහෝ උදව් උපකාර කරමින් ඔවුන්ගේ දුකට පිහිටවන්නට හැකි සියළු උදව් කරන්නෙමු.

මේ එන කිසිවෙකුත් රැකියාවක් ඕනෑ යැයි ඕනෑකමින් නොපැමිණෙයි. ඔවුන්ට ඕනෑ මදකට හෝ සල්ලි ස්වල්පයක් සොයාගෙන ඔවුන්ගේ වත්මන් ප්‍රශ්න වලට තාවකාලික විසඳුමක් ලබා ගැනීමට ය.
ඇතැමෙක් එන්නේ මසක් හෝ දෙකක් වැඩ කර සල්ලි කීයක් හරි හම්බ කරගෙන තැරැව්කරුවන් හරහා තව කොහේ හෝ වැඩක් සොයා ගැනීමටය. තැරැව්කරුවන්ටද එය කදිම ය. ඔවූන්ට මසකින් දෙකකින් ආයෙත් සල්ලි උපයා ගත හැකිය.

එහෙත් රැකියාවක දැඩි ඕනෑ කමින් පැමිණි එක් දරු මවක් වන සුසීලා තවමත් අප හා රැඳී සිටී. ඇගේ කතාවත් ඉතා දුක්බරය. සැමියා ඇය අත හැර ගොසිනි. දරුවා වැඩෙන්නේ කුඩම්මා ළඟ ය. විටින් විට දරුවා අසනීප වේ. ඒ අර කුඩම්මා කන්න බොන්න නොදී සිටීම හෝ පිළුණු ආහාර දීම, කොහේ හරි තනිව ඇවිදින්නට ගිහින් වැටී තුවාල වීම වැනි දේ හරහා ය. මා ඉතින් එවිට එහි දිසා රෝහලට කෝල් දමා සුව දුක් විමසා මෙහෙන් මේ කෙල්ල යන තෙක් දරුවා ගැන සොයා බලන අතර මසකට සැරයක් ඇය එසේ දිව ගොස් පැමිණෙයි.
ඒජන්සි කරුවෝද නොයෙක් නූල් සූත්තර කාරයන් ය. අප්‍රිය සහගතම කොටසකි. අප නම් එක් වරක් එලෙස ඒජන්සියක සහය පැතුවද ඔවුන් ලබා දුන් කෙනා කළේ මට අරක බෑ මේක බෑ, මෙහෙම බෑ කියමින් අයිස්ලන්තයෙන් බට අයෙක් මෙන් සිටීම ද, ගෙදර නොයෙක් ප්‍රශ්න කියමින් ගමේ යෑම ද වේ. අන්තිමේ අප ඇය ද ඒජන්සියද අමතක කර දැමුවේ නැවත ඒවායින් කිසිවෙක් නොගන්නේ යැයි අදිටන් කරමිනි.
(නම් ගම් මනංකල්පිතය)

දැන් ඉතින් බෑග් පැක් කරන් ගෙදර යමු - 2

මතකනේ බෑග් පැක් කරන් ගෙදර යන්න හිතපු සිද්ධිය.... ඒකේ ඉතිරිය ලියන්න ටිකක් වේලා ගතවුනා.
මේ පළමු කොටස https://anithkona.blogspot.com/2017/04/blog-post_29.html
 දැන් ලියන්න හිතුවේ එදා නවත්තපු තැනින් ඉස්සරහට...
මතකනේ අපට එන්න කීවා ... විශේෂ මීටිමක් කියලා.
අපි රැස්වීම් ශාලාවට යද්දී, ලොකු ලොක්කන් සියලුදෙනා රැස්වී සිටියා. ඔවුන්ගේ මුහුණු ඉතා බැරෑරුම් බොහොම කරදරකාරී ස්වභාවයක් පෙන්නුම් කළේ.
එහි ඉඳන් ඉන්න අපේ සගයන්ගෙන් මොකද කියා ඇහුවම "ඇයි දන්නැද්ද ? පෝස්ටරෙ ගැන" වගේ දේවල් ඇහුවා. වාට්ටුවල සිටි අපි කාටවත් ඒ ගැන කිසිම වැටහීමක් තිබුනේ නෑ.

ඒ එක්කම
"අපි එන්න කීවේ විශේෂ ප්‍රශ්නයක් වෙලා තියෙන නිසා, " පාලක තුමා බොහොම සීරුවට වචන එකතු කළා
"අද උදෑසන වෛද්‍යවරුන්ගේ නේවාසිකාගාරයේ... (තනිකඩ වෛද්‍යවරුන්ට සහ වෛද්‍යවරියන්ට වෙනම නේවාසිකාගාර දෙකක් පැවතියා. පවුල් වුන අයට නම් ගෙවල් දී තිබුනා)"ටිකක් විශාල දමිල බසින් පරිගණක අකුරු ලියනය කරවන ලද ඒ 4 සයිස් කොළයක් පෙන්වමින් ඔහු පවසන්නට වුනා.
ඔව් එදා උදෑසනම තනිකඩ වෛද්‍යවරු ඉන්න නේවාසිකාගාරයේ ප්‍රධාන දොර හරිද්දිම එහි දොරේ අලවා තිබුණු පෝස්ටරයේ මෙසේ ලියැවී තිබුනාලු... අවුරුදු ගණනාවක් මේ පළාත් වල වර්ජනයක් තිබුනේ නෑ, සිංහල වෛද්‍යවරු ආවම තමා වර්ජනය කළේ. වහාම සිංහල ම්ලේච්ජ දොස්තරලා මෙහෙන් පිටවෙලා යන්න නැත්නම් අපි කරන දේ බොහොම දරුණු වෙයි.

 ඒක පට්ටපල් බොරුවක්. මම මීට අවුරුද්දකට කළින් මීට පහළින් තිබුණු මහ රෝහලේ වැඩ කරද්දිත් වර්ජන කීපයක් දියත් උනා, අනේ මේ රෝහලත් ඒවට එකතු උනා.
"සිංහල ම්ලේච්ජ දොස්තරලා ගෙදර පලයව් " මෙන්න මෙහෙම අන්තිමට ලියා තිබුනා.

නිවාඩු ගන්නේ නැතුව යන්නේ නැතුව එක දිගට සේවා මුර අතිකාල ගෙවීම්වලටත් වැඩියෙන් වැඩ කරමින් අපි මෙහෙ කන කට්ට එක්ක බැලුවම මේක  කියවද්දි බොහෝ අය අත් කම්මුල් වල තියාගෙන oh my god, අනේ අපොයි, ඕහ් කියමින් කම්පා වුනා.

මේක නම් කොහෙත්ම ඊයේ බෙහෙත් ගන්න ආපු කෙනෙක්ගේ වැඩක් නොවේ. මොකද, මාතෘ සායනය මානසික සායනය පැවැත්වූවා. බාහිර රෝගී අංශයේ අයත් ඒවගේම අමාරුම ලෙඩුන් හදිසි සත්කාර ඒකකයට අරන් බෙහෙත් දී ඩිස්චාච් කර තිබුනා. ඉතින් අපහසුවකට කියා පත් වුන කෙනෙක් හෝ දොස් කියමින් හැසිරුණු කෙනෙක් එහි සිටියේ නෑ.

දමිළ ජාතික විශේෂඥ වෛද්‍යවරියක් වෙව්ලමින් කතා කරන්නට වුනේ " කවුරු නමුත් ඊයේ සිද්ධියෙන් දේශපාලනික ප්‍රශ්නයක් ඇති කරන්න යන්නේ. මේ වන්නියේ හදවත, මෙහි නැවත ප්‍රශ්න ඇති වුනොත් ඒක ජාත්‍යාන්තරයට යන්නේ වෙනත් මුහුණු වරකින්. කාටද මෙහෙම ලියන්න පුළුවන්, මේ සිංහල දමිළ මුස්ලිම් ඔක්කොම වෛද්‍යවරු ඉන්නවා, සිංහල පිරිස වැඩියි තමා නමුත් කිසිම රෝගීන් හෝ වෛද්‍යවරුන් අතර මේ වන තෙක් කිසිම ආරවුලක් සිදු වෙලා නෑ." ඇය බොහෝ දුක් වුනා.
මෙහෙ පිරිස සාමාන්‍යයෙන් ඕනෑම ප්‍රශ්නයකදී වෛද්‍ය අධිකාරී වෙත යෑමට පෙළඹුනා. එනිසා මේක රෝගියෙක් හෝ රෝගීන් විසින් කරන ලද්දක් නොවන බව වැටහුනා.
එහෙත් අර අච්චර බරපතල ලෙස මුරදමාගෙන ඉන්න රෝහල් මුර උන්නැහේලාගේ ඇස් වහලා නේවාසිකාගාරයට පැමිණ දොරක මෙවැනි දෙයක් අලවන්න නම් ඇතුලෙන් උදව්වක් තියෙන්න ඕනෑ ය කියලත් හිතුනා.

ඒවගේම මේ වර්ජනය දියත් වුනේ දෙස්පළුවෙක්ට විරෝධය පාන්න නිසා ඔවුන්ගේ මැදිහත් වීමකුත් ඇති යැයි සිතුනා.

ඉතින් ඔය ඔක්කොම අවසානේ ඇත්තටම ජීවිත බියක් නාවා නම් ඔබ පුදුම විය යුතුයි. දැඩි නිහඬ බව සමග අප හිටියේ කරන්නෙ කුමක්දැයි සිතමිනි. අපේ නේවාසිකාගාරයේ නම් තනි කාමර පෙළක් දොරවල් ඇරෙන්නේ විවෘත කොරිඩෝවකටය. එහි අවසානයේ සින්ක් එකක් හයි කර ඇත.

 හාත් පස නිරාවරණය වෙන්නේ එපිටින් ඇත්තේ කැලෑ රොදක් මෙන්ම ගම්මානය ය. අප කෑම කා අත සෝදාගන්නත් , තේ බී කෝප්ප සෝදන්නත් එන්නේ මෙතැනටය. එතැන පමණක් එළිය වන අතර හාත් පස ඝණ කළුවර ය. ඉන් එක පසෙක ඇත්තේ පොදු වැසිකිළි නාන කාමර ය. මේ කොරිඩෝ දිගට නයි පොළොඟුන් පවා ඇදී යයි. ඇතැම් විට කකුලක සීතලට යමක් දැනුනොත් බලනව විට ඉන්නේ ඉතා කුඩා ගස් ගෙම්බෙකු ඇලවිලාය... ඉතින් මෙහෙම තැනක අපිට ජීවිත හානි වන යමක් කරන්න ඕනෑ ලෙස පුළුවන.
සමහරු කීවේ එක හෙලාම අප රෝහල අත් හැර යා යුතු බවයි. නමුත් මෙහි පැහැදිලිව ඇත්තේ පළිගැනීමක් සහ බැරෑරුම් යමක් සිදු කිරීම සඳහා කොනිති ගැන්වීමක් යැයි අපට එවෙලේ සිතුනේම නැත. බොහෝ දෙනෙක් හට කතා කරගැනීමටත් නොහැකි සේ භය බිරාන්ත වී සිටිනු දක්නට ලැබින.

"ඔයාලා ගන්න තීරණයක් කිසි ප්‍රශ්නයක් නෑ, නමුත් මේක ගැන කතා කරන්න තව පැය කිහිපයකින් , මේ ප්‍රදේශය භාර මූලික පුද්ගලයා එනවා. " විශේෂඥ වෛද්‍යවරයෙක් එහෙම කීවා. " අපි කෝකටත් බලමු එයාලා කියන්නේ මොකක්ද කියලා"
ඔය අතරේ දැඩි ලෙස කලබල වෙන අය පැවසුවේ, අනිවාරය‍යෙන් ගෙදර යමු කියා ය. හිතන්න වෛද්‍යවරු  40ක් පමණ බෑග් සියල්ල් පැක් කරගෙන රෝහලෙන් පිට වෙනවා. රෝහලේ වෛද්‍යවරු කී දෙනෙක් ඉතිරි වේවි ද ? මේ පළාත ගම් බිම් නිසා ඉන්නා 4ක් හෝ 5 ක් වැනි සුළු පිරිසක් ඉතිරි වේවි, විශේෂඥ වෛද්‍යවරු පවා  පිටවෙන්න සිදුවෙනවා ඔවුන් ද සිංහල  අය.
අප මෙහි සේවය කළ මේ කාලය පුරාවට සිංහල හෝ දමිළ යැයි බෙදීමක් ඇති වුනේ නෑ. දැන් අපට බෙදා වෙන් කර ඉතින් පලයව් කියා කියන්නත් පෙළඹිලා.
අන්තිමේ අපි වටහා ගත්තා රෝහලක් තනි කරනවා කියන එකේ බැරෑරුම්කම. ඒවගේම මේකෙන් රටේ තත්වයට වෙන හානිය. මෙහෙම දේවල් මීට පෙර ත් සිදුවී තිබුනා. ඒ වෛද්‍යවරයෙක් ත්‍රස්තයින් විසින් මරාදැමීමත් සමග උතුරු නැගෙනහිර වෛද්‍යවරුන් ඒ පළාත් වලින් ඉවත් විම වැනි සිදුවීමක්. මට දින වකවානු මතක නැත.
කොහොම උනත් ගෙවල්වල මිනිස්සු කලබල කරන්නේ නැතුව ඉමු කියලත් කතා වුනා. මොකද අපෙන් කිලෝ මීටර 700 පමණ ඈතින් ඉන්න ඔවුන් මෙවැනි දේකින් බොහෝ සේ කලබල වන බව අපි අත්දැකීමෙන් දන්නා නිසාය.

මේ අතර මේ ප්‍රශ්නය දන්වා සමථයකට පත් කරන්න මැදිහත් වුණු, හමුදා නායක තැන, කලබල වී බොහොම අවුලෙන් සිටි අප සියල්ලන් වෙත රාත්‍රී ආහාරය ගෙන එන්නත් අමතක කළේ නෑ. ඔහු අප සැම රැස් කර මෙහෙම කීවා.
"මේක මෙහෙ මනුස්සයෙක් කරා වෙන්න බෑ. එදා ආපු මිනිස්සුන්ට මේ වර්ජනයේ අරමුණත් බෙහෙත් ගන්න ආව අයට කරදරයක් නැතිව අවශ්‍යතා බලා කියා උදව් කිරීමත් සිදුවුන නිසා, මේ මිනිස්සුන්ට රෝහල ගැන මේ තරම් වෛරයක් එන්න විදිහක් නෑ. අනික ස්ට්‍රයික් කළේ සිංහල වෛද්‍යවරු පමණක් නොවෙයිනේ. මේක තනිකර කලබලයක් ඇති කරලා උතුර අස්ථාවරයි කියලා ප්‍රචාරයක් ගෙනියන්න කරපු දෙයක්. වෛද්‍යවරු රෝහලක් අත ඇරලා යනවා කියන එක උතුරේ යුද්ධෙ ආයෙ පටන් ගන්නවා වගේ දෙයක් අදහසින් ප්‍රචාරය කරන්නත් පුළුවන් මොකද මේක ඔවුන්ගේ හදවත. " ඔහු පැහැදිලි කළා.

"මේක ලොකු දෙයක් කරලා ප්‍රචාරනය වුනොත් වාසි වෙන්නේ මේකෙන් දේශපාලන වාසි හෝ තමන්ගේ පටු අරමුණු ඉටු කරගන්න හදන අයට ම තමා. අසරණ වෙන්නේ මෙහෙ මිනිස්සු, රෝගීන්, මොකද ආයෙම වෛද්‍යවරු ගෙන්වා ගන්න බොහොම අමාරු වෙන්න පුළුවන් " ඔහු නැවත පැවසුවා.
අන්තිමේ මම අර පසුගිය කොටසේ කියූ ලෙස ත්‍රිවිද හමුදාව මැදිහත් වී, අපට ආරක්ෂාව දැඩි ලෙස පනවා, අපේ ජීවිත වගකීම ඔවුන් මත පවරා ගත්තා.
උදේ හවස හමුදා වලින් අවට සෝදිසි කිරීම් සිදු වුනා. අප වටා ආරක්ෂාවක් ඇති බව වැටහුනා. මීට පෙර රෝහලේ එලෙස හමුදාවෙන් සිටියේ නැත.
අපි ත් පෝස්ටරය ගැන සිදුවීම ගෙවල්වල යනකම් ඒ උදවියටවත් පැවසුවේ නෑ. මම නැවත දකුණට පත්වීම් ලැබ පැමිණෙන්නේ මේ සිදුවීම වෙලත් අවුරුදු 2කට පසුව.
ඒවනතෙක් කිසිම විටක අපිට මෙහෙම පෝස්ටරයක් හෝ කලබලයක් සිදුවුනෙත් නෑ. අපේ නේවාසිකාගාර මාරු වුනෙත් නෑ.
 හැබැයි අර කොරිඩෝවේ සින්ක් එකේ කෝප්ප හෝදනකොට හෝ අත සෝදාගන්න කට්ට කරුවල රාත්‍රියේ එන විට, රෝහලට රාත්‍රී වැඩ මුරයට යන්න වෙන විට, හදිසි අවස්ථා වල දෙවැනි රාත්‍රී සේවා වෛද්‍යවරයා ඕනෑ වී කැඳවීම් ලැබෙන විට අර පෝස්ටරය මතක් වී තිගැස්සීමක් ඇති වෙනවා.
ගෙදර පලයව් කීවට සිංහල දොස්තරලා ගියෙත් නෑ.... ආයේ එහෙම සිදුවීමක් සිදුවුනෙත් නෑ !

පසුව ආරංචි වුනා, එය දේශපාලන මැදිහත් වීමකින් ඇලවුණු එකක් බව !

සුබ ගමන් විචාරකතුමා !

විචාරක ...

අසමි හොයමි දකිමි... ඔන්න ඔහොම නමක් මම මුළින් දැක්කේ... 

මම ද අනවර්ථ නමකින් හෙමි හෙමින් ලියූ අනිත්කොන බ්ලොග් එකේ, හැම කතාවකටම වගේ ප්‍රතිචාරයක් දක්වන විචාරක මහතා ගේ ලියමන් තුලින් මා දැන ගත් දෑ බොහෝ ය. 

ඔහුගේ දියණියද වෛද්‍ය විද්‍යාලයේ ඉගෙනුම ලද බව සඳහන් කළා මතකය.

වෛද්‍ය රුවන් ජයතුංගයන් රචිත සංග්‍රාමයට පසු, පොත ගැන සඳහන් කරමින් මා මනෝවිද්‍යාත්මක පොත් පත් වෙත යොමු කළේ ඔහුය. 

නමුත්, පුද්ගලිකව මා ඔහු දැන හෝ දැක හඳුනගෙන නොසිටියෙමි.

ඔහුගේ ලෙඩ දුක් ගැන දැන ගත්තේ බ්ලොග් සම්මාන උළෙලෙහිදීය. දුරකථනය ඔස්සේ ඔහු පැවසුවේ ඔහු සමග කතා බස් කරන්නට එන ලෙසය. විදෙස් ගත වූ නිසා එය නොහැකි වු අතර මා පමා වූවා වැඩිය.
ඔහුගේ සුව දුක් විමසීමට කුරුණෑගල රෝහලට කතා කළ විට ඔහුගේම සිසුවියක් වූ දැනට එහි සිස්ටර් කෙනෙක් වන මහත්මියක් බොහෝ සෙයින් කුළුපගුවී කතා බස් කර ඔහුට ලැබුන සම්මානය ගැන ඔවුන්ද බොහෝ සතුටු වන බව පැවසුවා. දින තුනකට කළින් ඇය මා ඇමතුවත් මා විදෙස්ගතවී සිටින නිසා ඒමට නොහැකි බව මා දැන්වූවා.
බ්ලොග් ලියන පිරිසෙන් ඔහු වැනි. වැඩිහිටියන් ගැන මගේ ඇත්තේ ගෞරවයක් , නිරතුරු ඔවදන් දෙමින්, අප දිරිමත් කරමින් බොහෝ නිහතමානී ලෙස හැසිරුණු අයෙකි.
බොහෝ අය ප්‍රිය කරන චරිතයකි.
බ්ලොග් පිටුව හරවත්, දැනුම් සම්බාරයක් රැගත් තැනකි.
ඉතින් ඔබෙ නික්ම යෑමෙන් ඇති වුන හිඩැස මහත් සේ දැනේ.
ආයුබෝවන් විචාරකතුමා....විචා මාමා
we miss you !