ලේන්සුවෙන් වැසූ දරුවා...

එක දිගටම වෙහෙසෙන්න සිදුවුනා, අවුරුදු දෙකක පමණ දරුවෙක්, තමන්ගේ ආච්චිගේ බෙහෙත් පෙති බෝතලෙන් බෙහෙත් පෙති කාලා... මුලින් අහන කොට සෙමට ගත්ත බෙහෙත් බව කීවත් දරුවාගේ අසාධ්‍ය රෝග ලක්ෂන හමුවේ, අම්මා පවසනවා ඇගේ මවට මානසික රෝගාබාධයක් ඇති බවත් ඒ සඳහා දිගටම බෙහෙත් බොන බවත්.. ඒවා බී ඇති බවත්.
උදරය සෝදා,(gastric lavage)  නහයෙන් බටයක් දමා (NG tube), විෂ උරාගන්නා ඖෂධීය රසායන උරාගන්නා ක්‍රියාකාරී අඟුරු (ඇක්ටිවේටඩ් චාකෝල්) දීම වැනි මූලික ප්‍රතිකාර වලට අමතරව... බෙහෙත කුමක්දැයි නොදන්නා නිසා විශේෂයෙන් සැලකිල්ලෙන් පරීක්ෂා කරමින් සිටින්නට වුනා.... .... බෙහෙත් වගේ දේවල් ප්‍රවේශම් තැනක, අල්මාරියක වගේ ලොක් කරන්න යතුරු දාන්න පුළුවන් තැනක තියන්න ඕනේ...විශේෂයෙන් ගෙදර කුස්සියේ ඇති භූමිතෙල්, විෂබීජනාශක, කෘමි නාශක මදුරු කොයිල් වැනි දේවල් දරුවන්ට ගන්න අතපොවන්න හැකි තැන් වල තියන්න එපා... දැන් මම ඒ අම්මට කියා දෙනවා. ඒ දරුවාගේ ඇඟ වැහෙන්න එලා තිබුනේ අම්මාගේ ලේන්සුව... ඒකත් පහළ කොටස විතරයි.. ඇයි ඇහුවම "හදිසි ඒකකයෙන් වමනේ කරව්වානේ... බඩ සේදුවා එතකොට ඇඳුම් තෙමුන නිසා ඉවත් කරා ගෙදරින් ගෙනෙනකම් ඇඳුමක් නෑ " කියන උත්තරේ දුන්නේ. වාට්ටුවේ දෙන්න කියලා ඇඳුමක් රෙදි කඩක් තිබුනේ නෑ.

යන්තම් ඒ දරුවා සුව අතට හැරෙනවිට... රෑ එකොළහට පමණ තව දරුවෙක් ගෙනෙනවා අවුරුදු 3 ක පමණ.... භූමිතෙල් බීලා ඇඟේ හලාගෙන... හැබැයි බීලා තියෙන්නේ හවස 5 පමණ ලු. ඇයි මෙච්චර පමා උනේ ඇහුවම අනිත් දරුවෝ දෙන්නත් එක්ක එන්න බැරි නිසා සැමියා වැඩ ඇරිලා එනකම් හිටියා කියලයි. අතේ මාස 3ක දරුවෙක් නිදි.. මේ දරුවා එක්ක තව අවුරුදු 5ක පමණ දරුවෙක්... මේ ඔක්කොමලා ඉතා කිලිටි ඇඳුම් ඇඳගෙන හිටියේ... දැන් ඉතින් කොහොමත් භූමිතෙල් පෙවුනාම වමනය කරවීම හෝ බඩ සේදීම කරන්නේ නැති නිසාත්, පෙවී ඇති ප්‍රමාණය ගැන නිනවුවක් නැති නිසාත්, වේලා ගත වී පැමිණි නිසාත් දරුවා මොනිටර් කිරීම හෙවත් සුපරීක්ෂා කාරීව බැලීම පමණයි අපට කරන්නට තිබුනේ.. පොඩ්ඩා නම් බොහොම දඟකරමින් හිටියා. සැමියා කම්කරුවෙක්...

දැන් ඊළඟ ප්‍රශ්නේ, “නවතින්න වෙයිද ඩොකටර්, ඇඳුම් ගෙනාවේ නෑ” අනේ ඉතින් අපේ ඇඟේ ලේ වතුර වෙන සුළු විදිහට දරුවෝ ගැන සැලකිලිමත් නොවන, ආර්ථික අපහසුතා ඇති මෙවැනි පවුල් වල මෙවැනි අඩු සමාජ අවබෝධයක් සහිත මව්වරු එක්ක කතා බහ කරලම දැන් විඩාවට පත් වෙලා ඉන්න අපි, වාට්ටුවේ අපි තියා ඇති ඇඳුම් වල මේ පැංචාට හරියන ඇඳුමක් තිබුනේ නැති නිසා... මුළු රෑම ඒ පැටියා අර ඇඳුමෙන්ම සිටියා..

කලින් මා කියූ පෙති බී පැමිණි දරුවාගේ අම්මා, මානසික රෝගියෙක් වන ආච්චී ළඟ දරුවා දමා යන්නේ..කඩේක වැඩට... තාත්තා කම්කරුවෙක්.. තව අවුරුදු 10 පමණ අයියා තමයි.. මල්ලී පෙති කනවා දැකලා කටට අත දාලා පෙති අරන් දාලා තියෙන්නේ... ඊළඟට...අම්මාට දේශනයක් දුන්නා ආච්චීත් මානසික රෝගියෙක් නිසා ඇයට දරුවන් බලා ගන්න දමා යන්න එපා කියලත්...

අද උදෑසන ඔවුන් බලන්න පැමිණි අල්ලපු ගෙදර වැඩිහිටියෙක් මට කියනවා... "අනේ ඩොක්ටර් බලන්න, අර වයසක ගෑණු කෙනාට ළමයි බලන්න බෑ.. පෙති බීලා නිදි මතේ ඉන්නේ වැඩි හරියක්... දැන් මේ බබා, වැටි වැටී ඇවිදිනකොට මත් වෙලා වගේ නිසා අපියි දැකලා ඇහුවේ අනිත් බබාගෙන් පුතේ මල්ලිට මොකද කියලා.. එතකොට ඒ ළමයා තමයි කීවේ මල්ලී ආච්චිගේ පෙති බීලා බව... අපි ඉක්මනට ඉස්පිරිතාලෙට ගෙනාවා..."

ඒත් දැන් ඒ අම්මා අපිට ඔය කතා මොකුත් කීවේ නෑ... දරුවා දැන් බීවා උස්සගෙන ආවා වගේ තමා කතා කලේ... ඒ දරුවාටත්, ඇඳුම් ගෙනත් නෑ... ලේන්සුවක් පෙරවලා ! 

දෙමාපියන් ආර්ථික යුද්ධෙක... රටේ පාලකයන්ට මේවාගේ සංවේදී කතා අහන්න අත්දකින්න ලැබෙන්නේ නැතිවා ඇති... බොහෝමයක් අයට දරුවන්ට ඇඳුමක් පැළඳුමක් ලබා දෙන්නවත් මුදල් නෑ... ඒ අය දකින අපේ හිත් තමයි හඬා වැටෙන්නේ.. 

රටේ මිනිසුන් වෙනුවෙන් ක්‍රියා කල යුතු කාලයක... බහුතරයක් දෙනා බොහෝ දුක් විඳිමින් ජීවත් වෙන බව දකිනවා. මේ ගැන අපි මොකද කරන්නේ ? අසරණ අයට සහන සලසන ක්‍රමයක් අපේ රටේ රෝහල් තුල ඇති කරලා තියෙන්නේ එක්කෝ රෝහල් කාර් යය මණඩලයේ උත්සහයෙන් එහෙම නැත්නම් එන් ජී ඕ එකක හරි සහන පුණ්‍ය ආයතනයක අනුග්‍රහයෙන්. 

කිරි දරුවන් අරගෙන එන අම්මලා බොහෝමයකට නැපීස් නෑ.. අපි වාට්ටුවේ එකතුකරලා තිබෙන දේවල් වලින් ජීවානුහරණක කර කර දෙන්නේ... සමහර අම්මාලාට බෙඩ් ජැකට් නෑ... එකම එක කුණු ගඳ ගසමින් ඇඳගෙන ඉන්නවා... චීත්ත බෙඩ් ජැකට් මම කීප වරක් ගෙනැවිත් දුන්නා.. මා ඇන්ද ඒවා පවා ... සෝදා මැද ගෙනත් දුන්නා.

මට වෙලාවකට හීල්ලෙනවා... මේවගේ දරුවන් ඇස ගැටෙද්දී.. ඔවුන් පරික්ෂා කරද්දී, හිත පුරා බොහොම ලොකු දුකක් ඇතිවෙනවා. මට මගේ දරුවා මතක් වෙනවා. මගේ දරුවා දකිද්දී, දුක් විඳින මේ පොඩි ජීවිත මතක් වෙනවා. “රජ මැදුරක ඉපදී සිටියානම් නුඹත් රජෙකි පුතුනේ” කියන වචන ටික හිතේ දෝංකාර දෙනවා.

තව මොනවද අපට මේ ගැන කරන්න පුළුවන්... මතකනේ උතුරු කොනේ ජීවිත ගැන මම ලීවා. ඒ හා සමානව දුක් විඳින පිරිසක් මේ දකුණු කොනෙත් ඉන්නේ......

 "ඇයි මේ අපිරිසිඳු ඇඳුම් අන්දවන්නේ. ?"  අපේ ප්‍රශ්ණ ඇසීම් හමුවේ ඔවුන් නිරුත්තරයි... අසරණයි

හැමදාම අපි ගෙවල් පීරලා ඇඳුම් එකතු කරගෙන දෙනවා, සල්ලි වලට අරගෙන දෙනවා.. ...නමුත් එය සෑහෙන්නේ නෑ... එනිසයි මම මෙහෙම ලියන්න හිතුවේ... 

මේ සටහන කියවන සංවේදී හිත් ඇත්තවුන්ගෙන් මා ඉල්ලන්නේ.. ඔබේ කුඩා දරුවා ඇඳලා ඉවත දමන කුඩා වූ ඇඳුම් තිබේනම්... මා සේවය කරන රෝහල් ළමා වාට්ටුවට ලබා දෙන්න...ළදරු පැම්පර්ස් උනත් කමක් නෑ. ඒක විශාල පිනක්... මේ කුඩා අසරණ ජීවිත දැක්කම මට බොහෝම දුකක් දැනෙනවා.. අනේ උන් ඇති හැකි තැනක උපන්නා නම්... කියලා ! මේ කොළඹ ආසන්නම තිබෙන අති දුෂ්කර ජීවිත ගත කරන බොහෝ දුගී අයවලුන් යන එන රෝහලක් !

පසු සටහන : 

මේ සටහන ලීවේ මුහුණු පොතේ... මගේ යහළුවන්ට, නෑ හිතවතුන්ට... මෙහෙම ලියලා මුහුණු පොතේ දින දෙක තුනක් ඇතුලත බොහෝ සත්කාර හිත් තියෙන අයවලුන් අප රෝහලවෙත ආවා. අඳින්න බැරි නමුත් වෙනකෙනෙකුට ඇඳිය හැකි බොහෝ දෑ රැගෙන ආවා. සෙල්ලම්බඩු, පිටිකිරි ළදරුවන්ට අවශ්‍ය සනීපාරක්ෂක දෑ රැගෙන පැමිණි ඔවුන් ගෙනා දෙයින් වාට්ටුවේ තිබෙන එකම කබඩ් එක පිරී ඉතිරී ගියා. දැන් මේවා සැරෙන් සැරේ අවශ්‍යම කෙනෙක්ට පවුලකට ලබා දෙනවා. ඊළඟට අලුත උපන් බිළිඳුන් සිටින වාට්ටුවට ඔවුන් පරීක්ෂා කිරීමට ගිය විට එතැන තිබෙන දුෂ්කර බොහෝ දුගී අම්මලා, බිළිඳුන් වෙනුවෙන් අපේ වාට්ටුවෙන් ගෙන්වා නැපී, තුවා සහ අනෙකුත් දේ ලබා දෙනවා. 

ඔබ හැම දන්නවා රජයේ රෝහල් වලට එන්නේ දරිද්‍රතාවයේ බොහෝ ගිලී ඇති ජීවිත. අනුන් කරනකම් බලා නොසිට අපෙන් රටට සිදු විය යුතු දේ කරන එකයි වැදගත්කම !