ඇමෙරිකාවෙන් ඇඳුම් සහ එකම ඇඳුම සෝදන්න සැත්කමෙන් පසුඇඳෙන් බැස්ස හැටි.....

ලියන්නනම් බොහෝ දේවල් තිබුනත් ඉක්මනින් ලියා ගන්න බැරි වුනේ කාර් ය බහුල කම නිසා. ඒ ගැන සමාවෙන්න.
මතකනේඉහළ වෛද්‍යවරයෙක්ගෙන් " විහින් මැරෙන්නෙ නැතිව රාජකාරිය විතරක් කරන්න කියලා අහගත්තා..." ඒ උනත් කවදාවත් පාඩම් ඉගෙන ගත්තේම නැති තරම්. කෙනෙක්ගේ අපහසුකම් අභියස අපේ හිත් උණු වෙන්නේ අර පරණ අත්දැකීම් සියල්ල අමතක කරමින්...

අපේ වාට්ටුවට නිතර එන යන අවුරුදු 3ක මල්ලියෙක් හිටියා. ඔහුගේ නම ඇහුවට හැමදාම කිව්වේ "තම්බි" කියලයි.දෙමළෙන් තම්බි කියන්නේ මල්ලි නේ ... ඒකයි අවුරුදු 25ත් පැනපු ඇන්ටිලා අන්කල්ලා වන අනිත්කොණේ අපි එයාට තම්බි කිව්වේ. ඔහුගේ මව මානසික රෝගයකින් පෙළෙන්නියක්. අනිත්කොණ රෝහලේ ප්‍රසව හා නාරි ඒකකයට මේ මව පැමිණෙන්නේ ඇගේ සිව්වෙනි දරුවා ලැබෙන්න ඉඳෙද්දි. වැරහැලි කඩමාලු වෙච්චි ඇඳුම් ඇඳගෙන පැමිණෙන ඇය සමග මේ 3 හැවිරිදි දරුවාත් පැමිණෙයි. රාත්‍රියට වාට්ටුවේ කොණක රෙද්දක් එලා නිදියන්න දෙන මේ දරුවා දැක්කම අපි කොහොම හරි ඇඳක තියෙන මෙට්ටයක් බිමට දාලා දෙනවා. කොහොම හරි, කොච්චර කිව්චත් දරුවා එක්කරගෙන එන්න එපා කියලා වාට්ටුවේ නතර වෙද්දී මේ අම්මා දරුවා දමා එන්න තැනක් නෑ කියලා කියද්දී අපටත් කියන්න උත්තරයක් නැති තරම්.

කොහොම හරි පසුගිය දවසක ඇය ආවේ අපි දන්නා හඳුනන තම්බිත් කැටුව. මේ මල්ලියා අතේ නිතර දකින කහ පාට බෑග් එක තිබුනා , හැම රෝහල් ගතවීමකදීම ඇඳගෙන එන කුණු නාවර පෙරුනු කළිසමත් ඇඳගෙන හිටියේ. ඔන්න ඉතින් අම්මා ප්‍රසව වේදනා එක්ක ආපු නිසා පුතාව ලේබර් රූම් හෙවත් ප්‍රසූතිකාගාරයේ දොර ළඟ නවත්වා ඇතුලට ගියා. අපේ මේසය දිහා පොඩි එකා බලන් හිටියා ඉතින් දැං මම මොකද කරන්නේ කියා අහනවා වගේ. අපි ඔහුට ඉඳගන්න පුටුවක් දුන්නා අපේ මේසය අසලින්ම ඉඳගත්තා අර බෑග් එකේ ගල් කැට කීපයක් ටොපි කොළ ප්ලාස්ටික් බෝතලයක් පමණක් තිබුනා. අපේ වාට්ටුවේ නර්ස් මිස්ලාත් මිඩ් වයිෆ් මිස්ලාත් ඇසූ විට තවම දවල්ට කෑවේ නැති බවත් කීවා. දහවල් අනෙක් රෝගීන්ට ගෙනෙන රෝහල් කෑමෙන් ස්වල්පයක් ඔහුට ලබා දුන්නා. කිසි කරදරයක් නොකර පැත්තකින් ඉඳගෙන කෑවා. වාට්ටුව පුරා දුවන අම්මා ඉල්ලමින් කෑ ගසන අනෙක් දරුවන් එක්ක සසඳනවිට මොහුගේ තිබුනේ සැබෑ තැන්පත් බවක් මතක තියාගන්න මොහු අවුරුදු 3 ක කුඩා දරුවෙක්.

 හවස 4 වෙන විටද මව එළියට පැමිණියේ නෑ. එක කාරුණික මිඩ් වයිෆ් මිස් කෙනෙක් සමග අනෙක් වාට්ටුවටද ගොස් පැමිණි ඔහුට දැන් බිස්කට් කිහිපයක් ලැබී තිබුනා. අපි තේ බොන විට ඔහුටද තේ එකක් ලබා දුන්නා. වෙන ඇඳුම් තිබේදැයි ඇසූ විට අපට ලැබුනේ නැහැ යනුවෙනි. ඇතුලත දරුවා ලැබෙන්න ඔන්න මෙන්න සිටි ඔහුගේ මවද කීවේ වෙන ඇඳුම් නොමැති බවයි. දැන් ඉතින් මොනවා කරන්නද... අපේ කාරුණික මිඩ් වයිෆ් සොයුරිය කීවේ, "වෙන ඇඳුමක් තිබ්බානම් මේ නාවර පෙරන් ඉන්න පැංචාව මම නාවනවා ඩොක්ටර්" කියලයි.

ළමා වාට්ටුවට කතා කර බැලුවෙමු. එහිද ළමා ඇඳුමක් නොමැති බව කී අතර වෙන ඉල්ලාගන්න තැනකුත් නැති හැඩයි. මෙහි පැමිණෙන බොහෝමයක් මව්වරු බොහෝ දුප්පත් නිසා කාගෙන් ඇහුවත් ලැබෙන්නේ නැත යන උත්තරයයි. තවත් සිතමින් කල් ගත කළ නොහැක. තම සිව්වන දරුවාද ප්‍රසූත කළ මව අපට පැවසුවේ අළුත උපන් බිළිඳාට ඇන්දවීමට ඇඳුමක් වත් තමා ළඟ නැති බවයි.ඒ මවටවත් ඇඳුමක් නොතිබි හෙයින් ලෙයින් තෙත්වූ ඇඳුම් ඉවත් කොට අප වාට්ටුවේ තිබුනු බෙඩ් ෂීට් එකක් ඇයට දුන්නේ රෙද්දක් ආකාරයෙන් ඇඳීමටය.  මට අනේ අපොයි කියැවිනි. අපේ සමහර දෙමාපියන් තමන් ලැබෙන්න ඉන්න දරුවාට අවශ්‍ය කළමනා ඇඳුම් සියල්ල ලෑස්ති කරන්නේ ඉපදෙන්න මාස ගණනාවකට කලිනි. අධික දුප්පත්කමද, මානසික අවුල් වියවුල් නිසාද මොවුන් මෙලෙස අසරණ වී ඇතැයි සිතේ.

A9 මාර්ගයෙන් එපිට ඇත්තේ ඇඳුම් කඩයකි. එහෙත් සියල්ල ගිණි ගනන්‍ ය. නමුත් තවත් සීත සිතා ඉන්නට කල් නැත. කුඩයත් හෑන්ඩ් බෑගයත් ගත් මම කඩයට ගොස් කුඩා පැංචාට හරියන ජාතියේ කළිසම් දෙකක් සහ කමිසයක් මිළදී ගත්තෙමි. අළුත උපන් බිළිඳාට බිළිඳු ඇඳුම් අඩංගු කට්ටලයක් ගත්තෙමි. එවිට මතක් වුනේ... පසු ගිය දිනක මා විසින් සීසර් කරන ලද අවුරුදු 30 හැවිරිදි තවත් මවකි. ඇයගේද සැමියා ඇය දමා ගොස්‍ ය. අවුරුදු 13 ගැහැණු දරුවෙක් සිටී. මේ ලැබෙන්න ඉන්න දරුවා ඇගේ අනියම් පෙමක ප්‍රථිපලය. නමුත් ඒ පුද්ගලයාද දැන් ඇයව දමා ගොස් ඇත.  ඇගේ බලවත් කැමැත්ත නිසා අපි මේ දරුවාද සීසර් සැතකමක් මගින් පිටතට ගතිමු. ඉන්පසු පැය හතරකට පසු ඇඳ වෙත ගොස් බැලූ විට දකින්න ලැබුනේ  දරුවා පමණි. මව කොහිදැයි බලද්දී මූත්‍රා පිට වීමට දමා තිබූ බෑගයත් ඉනේ ගසාගෙන ඇය නාන කාමරයේ ඇඳුම් හෝදනවා දුටිමු. වෙන අම්මලාව සීසර් සැතකමින් පසු නැගිටවා ගන්නට මහත් පරිශ්‍රමයක් යෙදිය යුතු අතර බොහෝ කැක්කුම් නිසා ඔවුන් ඉතා අමාරුවෙන් කෙඳිරි ගාමින් පසුවෙයි. නමුත් ඇය ඇවිදගෙන ගොස් රෙදිත් හෝදයි. ඇයි මෙහෙම කළේ කියා ඇසූ විට කිවේ... එහා ඇඳේ අම්මා කෙනෙක්ගෙන් ඉල්ලාගත් ළදරු ඇඳුමක් පමණක් තිබෙන හෙයින් නැප්කින් එක සෝදා වියලා ගත යුතු බවය. මට බොහෝ දුකක් දැනිනි. අනේ අපේ සමහර මිනිස්සු ඇඳුම් නාස්ති කරන හැටියක්....~!
 මට රෙදි කඩයේදී ඇයවත් මතක් වුනි. ළදරු ඇඳුම් කට්ටල කිහිපයක් මිළදී ගත්තේ කොළඹින් ගන්නවාට වඩා තෙගුනයක් පමණ මිලක් ගෙවමිනි. ඉන්පසු ඒවා ගෙනැවිත් අළුත් උපන් බිළිඳුන් සහ මව්වරුන් සිටින වාට්ටුවට ගොස් , මල්ලීට ගත් ඇඳුම් සමග අවශ්‍ය හැමටම බිළිඳු ඇඳුම් ලබා දෙන්න යැයි මිඩ් වයිෆ් මිස්ට සහ නර්ස් මිස්ට බාර කලෙමි. ආපසු පිටව යද්දී මා දුටුවේ ඇඳ විට්ටමේ ඔළුව ගසාගෙන බිම බලාගෙන දුකින් සිටින කුඩා කොළු පැටියාය. "මොකද මේ දුකෙන් " මම ඇසුවෙමි. " අනේ මට ඕනෙ කළේ මල්ලියෙක් ඒත් අම්මා ගෙනත් තියෙන්නේ නංගියෙක්නේ " ඔහු සොවින් පැවසුවේය. අනේ පොඩ්ඩොන්ටත් හිතන්න තියෙන දේවල්.

බාහිරින් යම් උපකාරයක් මෙවැනි මව්වරුන්ට අවශ්‍ය හෙයින් අදාල තැන්වලට ලියා ඔවුන්ට උපකාර සහ ඇඳුම් පැළඳුම්ලබා ගන්නට මානසික සෞඛ්‍යය ඒකකය හරහා සූදානම් කළෙමි. මේ , මෙවැනි කතාන්දර සියයකින් එකක් පමණි. අනිත්කොණ විතරක් නෙමෙයි දිවයිනේ අගනුවර රෝහල වලත් මෙවැනි කතා ඔනෑ තරම් දුටිමි. මන්ද රජයේ රෝහල් කරා එන්නේ පුද්ගලික් සැප පහසු රෝහල් වලින් බෙහෙත් ගන්නට බැරි තරම් දුප්පත් මිනිසුන් නිසාය.

මව අළුත උපන් බිළිඳා සහ කුඩා දරුවා සතියක් පමණ අප වාට්ටුවෙ සිටි අතර අකුරු වත් නොදන්නා වැඩිය කතා බහ නොකර කුළෑටිව සිටි දරුවාට අපේ හෙදි සොයුරියන් සහ මිඩ් වයිෆ් මිස්ලා හැකි විටක අකුරක් දෙකක් කියා දෙනු, ලියන්නට හුරු කරනු දුටුවෙමු. අළුතෙන් ලැබුනු ටී ෂර්ට් කලිසම් ඇඳගෙන තම්බීත් බොහොම පිරිසිඳුව හිටියා. ආ අර සීසර් සැතකමින් පසු ඇඳෙන් බැහැපු අම්මා........, ඇය දරුවා හදා ගන්න බෑ කියා පරිවාස බාරයට දෙන්න ඕනෑ යැයි කීවා. නමුත් පරිවාසෙන් එනතුරු දවස් 5 පමණ දරුවා සමග ගත කල මව, "අනේ ඩොක්ටර් දවස් 5 මම කිරි දුන්නා, මට මගේ දරුවා දෙන්න බෑ , මම ගෙදර අරන් යනවා, කොහොම හරි හදා ගන්නවා" කියා දරුවා ගෙදර අරන් ගියාය. ඇයටද බාහිර උපකාර ක්‍රමයක් ඉස්පිරිතාලයේ මානසික සෞඛ්‍යය ඒකකය මගින් සකස් කර තිබුනි.

 මගේ මේ කතා මුහුණු පොත හරහා දුටු , ඇමරිකාවේ සිටින ඥාතී අයියා විසින් බොහෝ ළමා ඇඳුම් සහ කුඩා මේස්කුට්ටම් විශාල ප්‍රමාණයේ තොගයක් එවා තිබුනි. "අපිට නම් කොහොම හරි ගන්න පුළුවන් මේවා අනිත්කොණට අරන් යන්න "කියමින් ඒවා දුටු  බබෙක් ලැබෙන්න සිටින තව ඥාතී සොයුරියක් පවා ඒවා නොගෙන මා වෙත ලබා දුන්නේ, මේ කතා වලින් සසල වූ ඔවුන්ගේ හදවත් වල ඇති කාරුණික බව සහ මිනිස්කම නිසාය. සාරියක් ගන්නට ගිය පිටකොටුවේ සාරි කඩේ දමිළ පිරිසද අනිත්කොණ තොරතුරු දැන් කොහොමද කියා අසා රෙදි කච්චි කිහිපයක් එහෙට එවන්නට පොරොන්දු වුනේ ඔවුන්ට හැකි පමණ මේ වැසියන්ට උදව් කරන්නටය.
කන්නට බැරි කේක් තට්ටු පිට තට්ටු හදන්නට රුපියල් තිස් දහ, පනස් දහ වියදම් කරන අප රටේ තරුණ තරුණියන් සිතා බැලිය යුතු කාරණා බොහෝමයක් තිබේ. ඒ දරිද්‍රතාවයේ අන්තිම අඩියේ සිටින මිනිස්සුද බොහෝ මේ මහ පොළව මත ජීවත් වෙන බවය. එය ඔවුන්ගේ කර්මය කියා හිත හදාගන්නවා වෙනුවට අපේ කර්මය ගැන හිතා පුළුවන් උපරිමයෙන් උදව් කිරීම වටිනවා යැයි සිතේ. මේවා ලියන්නේ ලොකු කමකට නොව, මෙවැනි ජීවිත මේ මහ පොළව මත තිබෙන බව කියා දෙන්නටය.